Winterfylleth, Saille en Sardonis in Bredene
Maandag 10 november 2014, Staf Versluys Centrum
Maandagen zuigen normaliter flink kont, om maar eens even met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen. Gelukkig zit er zo nu en dan een maandag tussen die zich ontpopt tot uiterst amusant. Neem nu maandag 10 november, de releasedatum en -show van Eldritch, het derde album van de Belgische blackmetallers van Saille. Samen met het eveneens Belgische Sardonis en het Engelse Winterfylleth werd het podium van het klinisch schone Staf Versluys Centrum in Bredene, België deze avond omgetoverd tot een schouwspel van zware, zwartgallige klanken. Waarom op een maandag? Omdat de inwoners van Belgenland allen een vrije dag hebben op 11 november (en soms ook nog de twaalfde). Gelukspoepers… Redacteuren Martijn van den Beukel en Bart Alfvoet waren aanwezig en doen verslag.
Om klokslag 20:00 uur gingen de lampen uit voor de eerste act van deze avond. Het duo van Sardonis besloeg slechts een deel van het grote podium, maar bleek qua sound zeer groots te klinken. Hoewel het in het begin wat wennen was met de instrumentale, laaggestemde, sludgy, doomy, vocaalloze nummers, bleken deze heren in de drie kwartier die hen toebedeeld was meer en meer de juiste sfeer te bereiken. Een nihilistisch begin mondde uit in een bom van energie die soms meer op een goed gelukte jamsessie leek dan op een echt optreden, maar dat maakte het nu juist zo leuk om naar te kijken en te luisteren. Gedurende de sporadische stiltes gaf de drummer zo nu en dan een onversterkte kerm die uiteindelijk weer een nieuw ingezette, opzwepende passage inluidde. Al met al een welkome verrassing voor hen die de band nog niet kenden. [Martijn]
Waar het voornamelijk om draaide deze avond was Eldritch, het derde album van Saille. Je kon vanavond moeilijk om de band heen, gezien de vele shirts die door heel jong en zeer oud gedragen werden. Niet verrassend, maar erg welkom was het dan ook om de eerste klanken van Emerald te horen, het eerste nummer van het nieuwe album. Net als bij de vorige band viel het goede geluid op. Werkelijk alle factoren kwamen erg goed naar voren, en bij Saille zijn dat er nogal wat. Het bleek een prima openingsnummer te zijn voor wat ging volgen. Na het eveneens nieuwe Walpurgis kwam Blood Libel (afkomstig van Ritu uit 2013) ten tonele. Daarna was het de beurt aan Aklo; nog zo’n nieuw nummer die het live erg goed doet, inclusief cleane vocalen van gitarist Jonathan Vanderwal.
Het geluid bleef sterk en dat kwam de rustigere passages in bijvoorbeeld Sati (een van mijn favorieten van Ritu) uiteraard ten goede. Ook het debuutalbum Irreversible Decay kwam nog aan bod met Maere. Nummers uit de oude setlist, in de vorm van Fhtagn en Haunter of the Dark werden ons niet bespaard, maar het hoogtepunt werd mijns inziens bereikt met Eater of Worlds, afkomstig van Eldritch. Een track die zich perfect leent als afsluiter voor de komende optredens, met een zeer fraai uitgewerkte climax die vanavond geweldig tot z’n recht kwam. Mede dankzij het kraakheldere geluid zette Saille vanavond een piekfijn optreden neer. [Martijn]
Na de thuiswedstrijd van Saille was het de beurt aan
Winterfylleth, dat net het album The Divination of Antiquity uit heeft. In vergelijking met Saille zag Winterfylleth er uit als South Park, tot ze begonnen te spelen. In tegenstelling tot het verzorgde en mooie blackmetal spelende Saille knetterde het behoorlijk hard bij Winterfylleth. Deze Britten moesten het met een pak minder toeschouwers stellen maar had de aanwezigen volledig op zijn hand. Ondanks de atypische verschijning, de vele scherpe tonen en het vrij repetitieve karakter van de nummers slaagde de band erin om constant de ogen richting podium te houden. Het feit dat ze er op de een of andere manier in slagen om de magische pagan-atmosfeer erin te brengen en houden (zelfs zonder de Bathory hooo-hoooo’s) deed me rillen van plezier. Tijdens het nummer The Divination of Antiquity ontsnapte er ei zo na een traantje van gelukzaligheid uit mijn ooghoek. De onmiddellijke aanschaf van de nieuwe vinyl en een shirtje was dan ook uiterst noodzakelijk. Ik mag dan tegenwoordig wel zo goed als nooit meer buiten komen, maar voor een ervaring als deze offer ik graag de rest van het jaar op. Dikke heers! [Bart]
Wij danken David Hartl van Rock-Pix voor de foto’s!
Links: