Amenra akoestisch in Brussel
Zaterdag 27 september 2014, Ancienne Belgique
De AB in Brussel is niet meteen de meest underground zaal in België, maar vormde toch het decor voor een exclusief akoestisch optreden van Amenra . Het zegt veel over de opmars van deze grootmeesters van de sludge, na passages op onder meer Pukkelpop en Graspop kunnen ze in eigen land eindelijk op een groter publiek rekenen. Ook de inspanningen van de AB om meer metal te programmeren lijken hun vruchten af te werpen, de zwarte t-shirts vinden ondertussen vlot de weg naar Brussel.
Het voorprogramma -arty noise gebracht door Jonas Van Den Bossche en Benne Dousselaere- leek vooral te passen in het Church of Ra-concept, waarbij de grootmeesters minder bekende namen de kans geeft om hun ding te doen. De twee heren leken spijtig genoeg vooral met zichzelf bezig, het niveau van een Syndrome werd bijvoorbeeld niet gehaald. Een strijkstok over de gitaar en een hoop geluidseffecten, neen, een noise-fan is er aan mij niet verloren gegaan.
Een kniesoor die daarom treurt, want vanaf het moment dat Amenra het podium betrad, voelde je de verwachtingen van het publiek bijna fysiek worden. Met de sfeer zat het alvast goed, nog voor er een noot gespeeld werd: een sober podium met zes kerkstoelen en evenveel spots (meteen de reden dat de foto’s nogal beperkt zijn). Opgesteld in een cirkel betekende dit dat zanger Colin van Eeckhout traditiegetrouw met de rug naar het publiek gekeerd zat. Tijdens dit concert zou hij de getatoeëerde galg op zijn rug echter niet ontbloten, neen, dit Amenra speelde intens als altijd, maar ingetogen als nooit te voren.
Voor wie het zich af vroeg, Amenra akoestisch, dat betekent ook cleane gezangen. Indrukwekkend dat na jaren van intense screams Colin van Eeckhout ook een uitstekend ‘gewone’ zanger is gebleven. Hij begeleidde een zeer ingetogen band die de loodzware, repetitieve riffs van Razoreater en Aorta vertaalde in bevreemdende nummers die het publiek langzaam betoverden. Ook Parabol van Tool klonk hypnotiserend in een uitgeklede versie. Van Eeckhout leek het soms een beetje moeite te hebben zichzelf een houding te geven in deze nieuwe rol. Eén keer waagde hij zich zelfs aan een ‘bedankt’. Communiceren met het publiek, dat ben ik bij Amenra nog niet veel tegengekomen (lees: nooit). Toch was het passend voor een band en een publiek dat niet helemaal leek te beseffen wat hen overkwam.
Extra diepgang brachten een violiste/zangeres, dichteres Sofie Verdoodt die eigen werk kwam voordragen en de krachtige visuals die eigen zijn aan de band. Het publiek zat erbij een keek er naar, tijdens de nummers durfde je niet te luid ademen, tussenin was er ruimte voor een stormachtig applaus -iets waar Amenra normaal gezien geen ruimte voor laat.
Valt er dan echt niet aan te merken op deze avond in Brussel? Toch wel, want plotsklaps was alles voorbij. Verweesd keek het publiek op de horloge om te ontdekken dat deze unieke trip slechts drie kwartier mocht duren. Lichten aan en iedereen naar huis, nogal een anticlimax voor wat echt een unieke belevenis was. Drie uitstekende kwartiertjes, maar het had gerust wat meer mogen zijn.
Link: