Winterfest 2009
Deicide, Samael, Vader, Devian, The Order of Ennead, The Amenta
9 januari 2009, Patronaat – Haarlem
2008 gaat niet de boeken in als het jaar waarin het Haarlemse Patronaat een concertagenda vol had met metalconcerten. Maar de metalconcerten die er geboekt werden waren om te smullen; met als persoonlijke hoogtepunten voor mij Entombed en SepticFlesh. 2009 begint vast goed, want in de tweede week van het nieuwe jaar vond er al een metalevenement plaats dat met maarliefst zes metalbands een hoge lat te bieden heeft voor een nieuw metalhoogtepunt van 2009.
Het spits werd afgebeten door de Aussies van The Amenta. Voor een zaal die nog teleurstellend leeg was, op een handjevol jong grut na, liet de band overtuigend zien wat ze in huis hebben. En met hun nieuwste paradepaardje n0n heeft de band heel wat in huis om de overtuiging waar te maken. Opgetut in hun contrast-corpsepaint trok de band stevig van leer met hun industriële mix van death en black metal, hierbij extra ondersteund door een zaalgeluid dat uitstekend was. Oude nummers als Erebus en Zero kwamen aan bod, maar ook nieuwtjes van n0n kwamen natuurlijk voorbij. Vooral Slave kon me goed bekoren. Eindelijk eens een fris en vernieuwend muzikaal geluid van down under, daar was ik na de vorige AC/DC plaat wel aan toe!
Na het jammerlijk korte optreden van de Australiërs was het de beurt aan The Order of Ennead. Waarschijnlijk lag het aan de contacten waardoor deze kersverse band mee op tour mocht, want binnen de gelederen heeft de band maarliefst twee (ex-)bandleden van Deicide, namelijk voorman Kevin Quirion en drummer Steve Asheim. Hun debuutplaat met de zeer goed gevonden titel The Order of Ennead werd goed ontvangen, dus benieuwd was ik zeker naar hun podiumprestaties.
Helaas kreeg ik een teleurstelling voor mijn kiezen. The Order of Ennead klonk alsof ik het al jarenlang overal heb gehoord. Ook qua compositie zat het allemaal maar erg matig in elkaar, de gitaarsolo’s waren welliswaar om de spreekwoordelijke vingers bij af te likken, maar waren verder totaal niet in de muziek verwerkt waardoor het leek alsof de beste man een ander optreden liep te geven. Ook de drums lagen er dik bovenop in een poging het geheel met een overkill aan blastbeats aan elkaar te lijmen. Geen moment ben ik echt onder de indruk geweest, ondanks dat de kwaliteit zeker aanwezig is bij dit viertal. Op dat soort momenten gaat de bar er snel aantrekkelijker uitzien dan wat er zich op het podium afspeelt.
En dan is het tijd voor Devian. De band van ex-Marduk zanger Legion was een jaar geleden ook al in het Patronaat te aanschouwen. Helaas was ik toen niet echt onder de indruk van de band. Gelukkig was deze tweede poging een betere, de bandleden leken beter in hun vel te zitten en het geluidsafstelling was ditmaal wel aan hun zijde.
Het optreden bood vooral nummers van hun laatste plaat God to the Illfated zoals Saintbleeder en het titelnummer. Het publiek, dat gestaag de zaal meer en meer vulde kon het echter niks schelen en stond zichtbaar te genieten. En ik moet ook bekennen dat, ondanks dat ik het al een beetje gehoord had, ik de thrashige muziek prima kon hebben. Volgende keer dat ik ze aan het werk zie hoop ik toch wat nieuws te horen, en een nieuwe broek aan de kont van Legion te zien hangen, want die strakke leren lap die al sinds zijn pubertijd niet meer gewassen is en vol met verdachte witte vlekken zit was echt geen pretje om te zien. Terwijl ik als blackie toch al heel wat smerigheid op het podium heb mee mogen maken.
Ik weet dat hier in de bollenstreek veel Polen neerstrijken om aan de slag te gaan. Maar de Polen van Vader maken het wel heel erg bont. Sinds de opening van het nieuwe Patronaat een paar jaar terug is de band nu al voor de vierde keer neergestreken in Haarlem. Is het vanwege de Polski bar tegenover het Patronaat? Wonen hier veel vrienden van ze? Pellen ze in hun vrije tijd ook bloembollen? Ik heb geen flauw idee, maar ondertussen zal het me niet verbazen als de heren backstage de boel al aan het inrichten zijn.
Maar toch beloofde dit optreden geen alledaagse te worden. Onlangs is er namelijk een complete leegloop geweest waardoor iedereen behalve voorman Peter vervangen is door een nieuwe Pool. Ik denk dat dit ook de oorzaak geweest is waarom de band veel minder indrukwekkend van leer trok dan dat ik van ze gewend ben. Vreemd, want het was verder wel strak gespeeld, het geluid was prima afgesteld en de nummerkeuze was ook zoals ik van ze gewend ben. In de gegeven speeltijd werkte de band een setlist af die het nieuwste werk van hun (of eigenlijk Peter’s) oeuvre goed weergaf; This is the War en Shadowfear maar ook natuurlijk Wings en God of Hurt. Het klonk allemaal wel aardig, maar zoals ik al zei, minder dan dat ik van ze gewend ben. De rare eigenschap om na iedere twee nummers het podium te verlaten om daarna weer op te komen met dezelfde instrumenten werkt daar ook nog eens niet positief bovenop. Jammer!
Het absolute hoogtepunt van de avond was van Zwitserse makelij. Samael kwam, zag en overwon. Helaas werd dit wel voorafgegaan door een valse start. Al bij het openingsnummer Black Trip sloegen de stoppen van Xy’s drumcomputer door waarna er veel tijd nodig was om de boel weer up and running te krijgen. Voor velen was het wachten een reden om conclusies te trekken, dus toen de band weer de draad oppakte vlogen er regelmatig lege bekertjes in de richting van het podium. De band was hier gelukkig geen moment van onder de indruk en het viertal zette hun werk indrukwekkend voort.
Vooral veel nummers van Solar Soul werden ingezet zoals Solar Soul, On the Rise en Slavocracy. Gelukkig werd het afgewisseld met werk van oudere platen, met als heerlijke afsluiter I Am My Saviour. Persoonlijk kon ik de bewegelijke black metal erg goed trekken, net zoals de anderen die net als ik vooraan stonden te genieten. Maar ze hadden niet de hele zaal naar hun hand, veel mensen die vooral voor Deicide en Vader waren gekomen stonden achterin de zaal te mokken.
Mijn beurt om achter in de zaal plaats te nemen kwam toen Deicide aan de beurt was om het podium te vullen. De vorige keer dat heerschap Glenn Benton met zijn bandgenoten in het Patronaat speelden stond ik te kijken met een wenkbrauw decimeters hoog in fronspositie. Benton maakte er destijds een zooitje van door onder andere het publiek drank voor hem te laten halen en het personeel van het podium te schoppen als die zijn leren jack, die prominent in de weg lag, van het podium probeerden te halen.
Dit maal deed de band gelukkig gewoon waar het publiek voor kwam. Ze speelden hard en meedogenloos en mede dankzij het wilde publiek van het (ondertussen) volle Patronaat trilde de zaal op zijn veren en grondvesten. Strak was het niet en rommelig klonk het bij vlagen, maar dat deerde niemand. Nekspieren kregen het flink te verduren dankzij nummers als Desecration, Serpent of the Light, Hommage to Satan, Lunatic of God’s Creation en Kill the Christian.
Interactie tussen het publiek en de band was er nauwelijks. Heerschap Benton oogde wat vermoeid en een beetje onder invloed van drank en was vrij tam. Gitarist Ralph Santolla (die zich onlangs weer bij het gezelschap heeft gevoegd) en indrukwekkende drummer Steve Asheim zwepen zelf ook het publiek op door ietsje enthousiaster te werk te gaan dan Benton. Gitarist Jack Owen stond zijn eigen feestje te vieren; als iemand me had verteld dat hij niet bij de band hoorde had ik het zo geloofd. Het portie muzikale geweld was overdonderend. Deicide kwam, deed zijn ding, gaf het publiek wat ze nodig hadden en verlieten het podium zonder toegift.
Links: