Unearthly Trance, Ramesses, Descent to Hell en Dr. Doom
7 september, Het Podium, Hoogeveen
Eindelijk komen de Amerikanen van Unearthly Trance eens naar
Nederland. Hun laatste album is nog regelmatig te horen in mijn huisje, en de
kans om ze eens live aan het werk te zien is dan natuurlijk snel gegrepen.
De avond start om half negen met … heel weinig … . Er is iets mis met het
geluid, bijna een uur lang wordt er geprutst in de buurt van het drumstel, er
worden kabels op- en afgerold en de drummer van Dr. Doom gaat achter zijn
kit zitten om even wat te soundchecken waarna het ritueel van prutsen, kabels
rollen en soundchecken zich nog enkele malen herhaalt.
Maar goed, het Nederlandse grind-kwartet Dr. Doom opent de avond dus.
Beetje onverwachte keuze, maar dat hoeft geen slechte keuze te zijn. De band
heeft de ondankbare taak om na een uur vertraging te openen voor een zaal die
nog grotendeels leeg is. De zanger ziet dat als een pluspunt en gebruikt het
lege deel om zijn schreeuw te laten horen. Muzikaal gezien ligt de balans
behoorlijk bij bands als Nasum, maar Dr. Doom weet wel genoeg eigen
smoel te laten zien om niet als een kloon afgescheept te kunnen worden. De
zanger is een flinke brok energie die nog ouderwets de rol van frontman op zich
neemt en voor een goede show zorgt. Helaas was hij niet altijd even goed te
horen en een deel van een nummer viel de zang zelfs helemaal uit. Ondanks de
problemen toch een retestrakke set van een band waar we zeker meer van gaan
horen.
Om samen met Dr. Doom al het doomgeweld enigszins tegengas te geven
waren ook de mannen van Descent to Hell gevraagd om hun riedeltjes te
laten horen. Na een fikse ombouwperiode (die ook weer in het teken van problemen
stond) begon de punk/oi/metal band aan zijn set. Energieke, niet al te complexe rechttoe-rechtaan muziek met invloeden vanuit de Engelse punk/oi scene en wat
sludgy/southern gitaarwerk. De Engelse zanger heeft een vrij blafferige stem,
die mij na een nummer of drie á vier wat begint te vervelen. Kennelijk dacht de
techneut van de avond dat ook aangezien ook hier weer halverwege de set de
microfoon uitviel. En niet alleen dat, zelfs de verlichting liet het afweten. Er
werd dan maar een intieme sfeer met noodverlichting gecreëerd. An sich geen vervelende
muziek, alhoewel het allemaal wat veel van hetzelfde werd en niet allemaal even
strak.
Om niet alleen Europa door te moeten heeft Unearthly Trance de Britten
van Ramesses meegenomen, dit trio met twee voormalig Electric Wizard–
leden probeert na de vorige band vlot alles om te bouwen om vervolgens weer
ellenlang te moeten wachten totdat zaken als de microfoon het enigszins
fatsoenlijk doen. Op dit moment zitten we al op een uitloop van een slordige
anderhalf uur en begint de irritatie onder de bands bij het publiek toch enigszins
merkbaar te worden. Gelukkig weet het optreden van Ramesses veel goed te
maken. Heerlijke lompe, zompige stoner/sludge/doom met een moddervet basgeluid,
gitaarwerk waarbij de 70’s hoorbaar gemaakt worden door een zevensnarige BC
Rich, lekker bombastisch drumwerk en lekker afwisselend zang. Helaas was die
zang (alweer) niet goed hoorbaar. De grunts wel, maar de andere zangstemmen die
zanger/bassist Adam Richardson gebruikt, kwamen slecht door het geluid heen.
Desalniettemin maakte deze band de beste indruk op mij.
Dachten we dat de technische problemen zo onderhand wel eens opgelost waren?
Nee hoor, bij lange na niet. Hoe moeilijk kan het zijn, net als
Ramesses is Unearthly Trance een trio, dus qua kabels, inpluggen etc
etc hoeft er mijns inziens niet al teveel veranderd te worden. De muzikanten van
Unearthly Trance zijn dan ook rap klaar met ombouwen, maar dan begint
weer het geneuzel van de technische ploeg van Het Podium. Een microfoon
die het niet doet, tig kabels die opgerold moeten worden om twee tellen later
weer afgerold te worden. De zanger van Ramesses moet er aan te pas komen
om een andere microfoon en kabels te leveren en nog steeds werkt de zang niet.
Het
publiek begint er zo onderhand moe van te worden en gaat langzaam naar huis toe
en ook de mannen van Unearthly Trance worden zo onderhand doodmoe van het
zinloze wachten en beginnen al over cancellen te praten.
Maar zo rond één uur
werkt dan toch alles en begint Unearthly Trance zichtbaar geïrriteerd (en
terecht) aan hun set (die volgens de planning om elf uur had moeten beginnen).
Door al dit belachelijk oponthoud heb ik zelf helaas maar drie nummers kunnen
meekrijgen, maar deze nummers werden toch met volledige inzet gebracht en de
karakteristieke Amerikaanse, licht blackachtige doommetal wordt toch strak,
professioneel en gepassioneerd gebracht. De overgebleven toeschouwers (zal
nog zo rond de twintig zijn geweest) weten de inzet te waarderen wat het humeur
van de band iets weet te verbeteren.
Ik heb eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt dat een concert zo negatief
beïnvloed werd door technisch gerommel. Dit soort zalen steunt nu eenmaal zwaar
op vrijwilligers. Toch moet er gezorgd worden dat als er grote
buitenlandse acts staan, het technisch gezien in orde is en dat men
voorbereid is dat er dingen mis kunnen gaan. Wat deze avond tentoon werd gesteld, was een bijzonder amateuristische aanblik. En daarbij verpestte het
behoorlijk de sfeer de hele avond door.
Links: