Anthrax – Beyond Fear – Powervice, 14-04-2006, 013 – Tilburg
De term Goede Vrijdag had op mij als niet-godvrezend persoon voorheen nooit al te veel impact. Vrijdag 14 april gaat echter wel degelijk de geschiedenis in met het predikaat “goed”. Verantwoordelijk hiervoor is het trio bands Powervice, Beyond Fear en Anthrax, dat tempel(!) 013 te Tilburg deze avond op haar grondvesten doet trillen.
De mooie avond wordt geopend door onze landgenoten van Powervice, een Brabants vijftal dat in een vrij laat stadium aan de line-up werd toegevoegd. Als ik buiten de zaal een Engelse mede-concertbezoeker hoor beweren dat deze jongens metal in het Maiden-stramien spelen, ben ik niet meer te houden en wil zo snel mogelijk naar binnen om deze provinciegenoten te aanschouwen. Mijn Engelse vriend heeft niets te veel gezegd. Powervices traditionele metal draagt inderdaad een loodzwaar Maiden (Di’Anno-tijdperk)-stempel en gaat er bij uw recensent dan ook in als Gods woord in een ouderling. Zanger Rogier Stockbroeks beschikt over een paar powervolle stembanden en met name de beide gitaristen stuwen mijn hartritme weer naar gevaarlijke hoogten. De heerlijk lange instrumentale stukken geven mij een warm Phantom Of The Opera-gevoel en één ding weet ik zeker: ik ga deze gasten volgen. Chapeau jongens!
De laatste keer dat ik Tim Owens op de Tilburgse (zo langzamerhand heilige) grond mocht aanschouwen, werd de Amerikaan nog geflankeerd door de heren Downing, Tipton, Hill en Travis. Ik was destijds diep onder de indruk van de capaciteiten van de man en vermoedelijk was ik dan ook de enige persoon in metalland die niet zat te wachten op de terugkeer van Rob Halford bij Judas Priest. Het onvermijdelijke gebeurde uiteraard toch en Owens nam de wijk naar Iced Earth. Omdat bandleider Jon Schaffer het inmiddels te druk heeft met zijn rugproblemen en zijn ambities als geschiedenisleraar, stampte Owens maar gewoon zelf een band uit de grond, Beyond Fear genaamd. Deze avond dus het debuut van deze band op een Nederlands podium.
Een debuut dat hopelijk een spoedig vervolg zal krijgen. Owens en co., bestaande uit de gitaristen John Comprix en Dwane Bihary, bassist Dennis Hayes en drummer Eric Elkins, zetten een loodzware sound neer die mij doet denken aan Nevermore. Brute gitaren die prachtig contrasteren met de somtijds ijselijke zangcapriolen van de altijd sympathiek ogende Owens, die deze avond in een bloedvorm verkeert. Wat een fantastische zanger! Het geluid tijdens Beyond Fear’s gig is vanuit mijn positie helaas nogal dof, waardoor de gitaarmuur wat minder geslaagd uit de verf komt, maar dit mag de algehele pret niet drukken. Uiteraard speelt Beyond Fear op deze tournee louter materiaal van het op 8 mei a.s. te verschijnen debuutalbum, met als uitzondering een medley bestaande uit Burn In Hell en One On One uit Owens’ Priest-periode en Iced Earth’s Red Baron. Helaas kent het aanwezige publiek het nieuwe album nog niet, waardoor er nogal lauw wordt gereageerd op de nieuwe songs, waarvan albumopener en concertafsluiter Scream Machine zomaar een instant klassieker zou kunnen zijn. Ik maak me sterk dat het euvel van onbekend maakt onbemind een volgende keer is verholpen, want het nieuwe album, waarvan je binnenkort op Zware Metalen een recensie mag verwachten, is een knaller. Mis hem dus niet!
Als na de ombouwpauze Anthrax de spotlights betreedt wordt duidelijk waar het publiek deze avond voor is gekomen. ANTHRAX! Vanaf opener Among The Living ontstaat een dampende pit, die pas weer tot rust komt na het afsluitende I Am The Law. De energie spat werkelijk van het podium af en de spelvreugde slaat duidelijk over op het publiek. Enige dissonant in dit geheel is leadgitarist Dan Spitz, die oogt als een derderangs loopjongen van één of andere maffiabaas en het met zijn arrogante presentatie zowaar op kan brengen af en toe eens een glimlach op het zure gezicht te toveren. Beetje jammer. Neem dan bassist Frank Bello en zanger Joe Belladonna, die het gehele optreden dolenthousiast heen en weer rennen, het publiek opzwepen en ook nog eens een prima prestatie op de mat leggen. Toch blijft het een beetje vreemd om een groep muzikanten gezamenlijk op het podium te zien staan die nog niet zo heel erg lang geleden van elkaar beweerden “nooit meer met zo’n ongelofelijke klootzak te willen samenspelen”. De tijd heelt blijkbaar alle wonden en het is ze na een avond als deze vergeven.
De New Yorkers hebben ervoor gekozen om het zwaartepunt in de set te leggen op het album Among The Living, waarvan naast de twee eerder genoemde krakers nog vier nummers worden gespeeld, waarvan A Skeleton In The Closet wat mij betreft achterwege had mogen blijven. Publieksfavorieten N.F.L. en Indians zorgen echter wel degelijk voor euforische taferelen, evenals het door slaggitarist Scott Ian met “let’s see what you motherfuckers got” aangekondigde Caught In A Mosh, wat voor mij het hoogtepunt van het concert betekent. Helaas voor de liefhebbers van het doorbraakalbum Spreading The Disease wordt deze plaat met alleen A.I.R. en Medusa beduidend minder goed bedeeld, terwijl het in mijn ogen geweldige Persistence Of Time het moet doen met Got The Time, nota bene een cover. De set wordt gecompleteerd met Be All, End All en Antisocial (ook een cover!) van State Of Euphoria, het onvermijdelijke Metal Thrashing Mad van het debuut en het naar mijn bescheiden mening nog immer walgelijke I’m The Man. Ondanks enkele kanttekeningen mijnerzijds een uitstekend concert dat nog mooier had kunnen zijn met een wat meer uitgebalanceerde setlist, maar uw recensent zou zichzelf niet meer zijn als hij niets meer te zeiken had.
Links: