Opeth & Burst – Tivoli Utrecht 04-12-2005
Achteraf terugkijkend naar het optreden van Opeth op 4 december in Tivoli te Utrecht is er één ding wat direct weer naar boven komt zetten: het was druk. Een volledig uitverkocht Tivoli is uiteraard niets nieuws, maar het lijkt op deze druilerige zondagavond nog wel een fractie drukker dan het normaal is bij een volle zaal, al heeft dit ook zijn redenen, natuurlijk. De band rond zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt doet immers gouden zaken op het moment. Opeth is commercieel gemeengoed aan het worden en daar komt men voor het huis uit. Met het magnifieke Ghost Reveries op zak is het vanavond de beurt aan Tivoli om te zwichten voor de muzikale perfectie van de Zweedse band.
Maar eerst, terwijl buiten de mensen nog in dikke rijen staan te wachten om binnengelaten te worden, is het de beurt aan Burst. De band brengt een energieke, progressieve hardcore die aanstekelijk zou kunnen werken, ware het niet dat de band in het voorprogramma van Opeth staat. De kans om het als band goed te doen bij het publiek slinkt in dat geval, zoals het ook bij Iron Maiden een crime is een passend, door het publiek geaccepteerd voorprogramma te vinden. Aan inzet ontbreekt het de heren in ieder geval niet. Een kleine drie kwartier speelt de band haar nummers, met uiteraard een flinke nadruk op het laatste album Origo. De band speelt bevlogen genoeg om het publiek te moeten kunnen bekoren, maar de reacties zijn helaas aan de lauwe kant. Een wat gemiste kans voor een toch zeker niet verkeerde band.
Na een korte pauze is het dan uiteindelijk tijd voor de muzikale hoofdmoot van de avond waar iedereen voor is gekomen: Opeth. Na het fenomenale optreden in poptempel 013 op 11 september jongstleden zijn de verwachtingen hoog gespannen, en het is de vraag of the band die verwachtingen vanavond waar kan maken. Het verlossende antwoord daarop is helaas tweeledig. Net zoals in 013 opent de band met het van Ghost Reveries afkomstige Ghost of Perdition. Wederom een ongemeen heftig begin van een twee uur durende show dus. De band is echter door een aantal lange dagen gevuld met veel reizen en veel promotiewerk tamelijk vermoeid, en dat is helaas te merken. De heren staan er wat klinisch bij en spelvreugde is er nauwelijks te bekennen. Het feit dat het geluid niet geheel goed klinkt is daar helaas ook debet aan.
.jpg)
Tussen de nummers door is Åkerfeldt gelukkig redelijk goed geluimd en vermaakt het massaal naar voren gedrongen publiek met guitige opmerkingen en anekdotes. De man zit duidelijk weer op de praatstoel vanavond, al lijkt het allemaal een stuk langdradiger en saaier dan het in september het geval was. Ook muzikaal is het over het algemeen minder genieten dan in 013, al laat de band qua spel geen enkele noemenswaardige steek vallen. De setlist lijkt minder uitgebalanceerd dan bij het vorige optreden, en interactie met het publiek is er tijdens de nummers amper. Het concert ontbeert vanavond dan ook parels als In My Time of Need en Face of Melinda, kippenvel opwekkende nummers bij uitstek. Wat echter wel voor een dikke laag kippenvel op de armen zorgt is het briljante Under the Weeping Moon van het album Orchid. Deze verrassende keus op de setlist zorgt ervoor dat de avond toch van een vreemd soort middelmaat gered wordt. Nee, Opeth blijft een wereldband, maar soms hebben zelfs de beste bands ter wereld hun avond niet.
Links:
Opeth
Burst
Tivoli