Ik heb vaak erg levendige dromen en word nu en dan wel eens badend in het zweet wakker. Zelden droom ik echter in ultraviolet. Blijkbaar kan dit ook en zijn de Oostenrijkers van Joyless Euphoria daar erg sterk in.
Deze plaat, de tweede volledige langspeler, is een post-blackmetalschijf in de stijl van Heretoir, Harakiri for the Sky en consorten. Merk ik wel op dat deze twee bands het net allemaal wel spannender, interessanter, meer melodieuzer, pakkender en intenser maken. Bij Joyless Euphoria hoor je het typische wat monotone gitaarwerk. Vaak wordt gewerkt rond één riff en krijg je een uitgesponnen wat eentonig verhaal. Er zit globaal gezien allemaal toch wat te weinig spanning in waardoor het geheel snel begint te vervelen. Ook de zang is daarbij niet echt een hulpmiddel om de boel boeiend te houden. De schreeuw-zang is krachtig en intens maar de cleane zang klinkt echt niet overtuigend. Het geheel komt allemaal wat rommelig over, ook omdat de drummer het geheel niet echt vakkundig dichtmetselt en doorheen de plaat nu en dan wat verkeerde ritmische keuzes maakt of twijfelt. Ook de plaats van het piano intermezzo begrijp ik niet goed.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Zo hoor je het door merg en been snijdende verdriet in de eerste minuten van het nummer Shoreline en zit de typische blackmetaldrum, weliswaar ingetogen zoals het hoort hier, op zijn plaats in het daaropvolgende nummer Grave Hotel. Het laatste nummer About me is een sterk geheel wat laat vermoeden dat de kerels toch heel wat in hun mars hebben. Misschien moet deze band gewoon nog groeien en werken aan hun identiteit.
Of ik nu, dit gezegd zijnde, ultraviolet ga dromen vannacht, betwijfel ik. Het zal waarschijnlijk toch weer gewoon een doordeweekse zweetpartij worden.
Score:
70/100
Label:
Boersma Records, 2019.
Tracklisting:
- Dissociation
- The Orator
- Desperate Euphoria Part 1
- Shoreline
- Grave Hotel
- The Rotary
- About Me
Line-up:
- M. Baumgartner – gitaar, bas
- L Koncz – zang
- K Franda – drum
Links: