De volgende logische stap van Whispering Gallery
De Amersfoortse doom formatie Whispering Gallery heeft onlangs een contract gesloten met het Griekse Burning Star Records, waarbij het de sympathieke band eindelijk voor de wind lijkt de gaan. ZwareMetalen had een gezellig onderhoud met grunter Reinier Vreeswijk en gitarist William van Dijk
Ten eerste, waarom heeft die plaat zo lang op zich laten wachten?
William: In eerste instantie zou Shades of Sorrow een EP worden met een nummer of vier, om daarmee de platenlabels te kunnen paaien. Toen gingen we echter in zee met het Amerikaanse Deepsend label, waarmee we al snel besloten een volledig album uit te brengen. Dat jaar zijn we verspreid nog twee keer de studio ingegaan om opnames te maken. Toen die opnames er echter opzaten en we het materiaal naar het label stuurden, zijn zij zonder enig overleg in de nummers gaan knippen.
Nodeloos te zeggen dat we met hen ook niet verder zijn gegaan. We hebben enige tijd gezocht, en zijn toen in contact gekomen met Burning Star Records, die ons onder de hoede hebben genomen. Vooral die tegenslagen hebben voor de nodige vertraging gezorgd.
Hoe zijn jullie in contact gekomen met Burning Star?
Reinier: Dat is eigenlijk de schuld van Richard van Her Enchantment. Zij zaten al op dat label toen ze vernamen dat wij naarstig op zoek waren. Zij hebben voor ons gepolst bij het label, en vrij snel daarna konden we een demo opsturen naar ze ter beoordeling, en de rest is geschiedenis.
En toen konden Reinier en Pascal op promotournee naar Athene.
Reinier: Ja, dat was wel gaaf. Het is daar echt een soort metal Valhalla daar! We zaten in een wijk met een stuk of zes platenzaken die alleen maar metal verkochten, en een kroeg die helemaal uitpuilde met metalheads. Gewoonweg geniaal. Het is gewoon heel anders als hier, waar de jeugd verpest is met TMF. Daar dus gelukkig niet. We kwamen op vrijdag aan, en die avond hadden we een releaseparty in een kroeg, en de volgende dag gingen we de straat op. Daar hangen dus gewoon posters dat Blind Guardian en Running Wild gespeeld hadden op die avond dat wij in de kroeg zaten. Vroeger was Athene een uithoek, maar de scene daar begint veel meer te leven. Heel erg gaaf. Er komen ook steeds betere bands vandaan.
William: Maar de jongens hebben daar wel leuke interviews gedaan en zo.
Reinier: Een stuk of zes, waaronder de Rock Hard Griekenland. Dat soort dingen zijn natuurlijk heel erg leuk.
Is Whispering Gallery een studio- of een liveband?
William: Van beiden een beetje, denk ik. Aan de ene kant is het optreden natuurlijk gaaf, en dan vooral de interactie tussen band en publiek, en de reacties van de mensen, terwijl in de studio een nummer groeit, tot wasdom komt. Dat is een heel interessant proces wat ik ook niet zou willen missen. Live kunnen die nummers aan de andere kant ook weer uitgroeien tot iets anders, natuurlijk.
Zoals bij The Portrait het geval is.
William: Inderdaad, dat nummer doet het live heel erg goed, terwijl het op plaat niet bijzonder veel voorstelt. Een leuk nummer wat totaal niet tot mijn favorieten behoort, ook niet in de oefenruimte. Maar live doet-ie het ineens. Heel apart. Het nummer was ook een experiment wat toevallig goed uitgepakt is.
Reinier: Een tweede keer moet je zoiets ook niet proberen. Een tweede The Portrait zou alleen werken als we de stijl van de band ook drastisch om zouden gooien, denk ik.
William: Het nummer is ook moeilijk uit de setlist weg te krijgen door de vele goede reacties die we erop krijgen.
Op mijn vraag hoe de liveset bepaald wordt beginnen de beide heren over elkaar heen te vallen:
William: Oh man, hou alsjeblieft op!
Reinier: Dat zijn discussies waar je niet bij wilt zijn!
William: Dramatisch!
Reinier: Echt heel… euh…. Moeilijk.
William: Een zware bevallig, zeg maar. Dat kost ons keer op keer erg veel moeite.
Reinier: Er zijn twee kampen binnen de band. Eén kamp wat vooral het oudere materiaal wil doen, voornamelijk van Like a Dream…, en een kamp wat vooral Lost as One en de nieuwe plaat willen doen. En laatst hebben we ook weer een nummer van de eerste mini gepakt. Als je dat niet te vaak doet blijft het gewoon leuk.
Dan is het bepalen van de setlist tijdens zo’n cd presentatie een stuk makkelijker.
Reinier: Inderdaad. Daar hebben we gewoon de hele plaat gespeeld, op één nummer na of zo.
William: Eenmalig integraal spelen, en daarna is het weer keuzes maken. Je gaat toch ziften in het materiaal.
Denk je aan de fans bij het bepalen van een setlist, of speel je meer voor eigen plezier?
William: Toch wel voornamelijk voor het eigen plezier, ja. En de nummers die het best aanslaan bij het publiek zijn vaak ook de nummers die je als muzikant zelf het leukst vindt om te spelen. Als je bijvoorbeeld kijkt naar See Beyond the Void of Lost as One, dat vind ik fantastische nummers om te spelen, maar die doen het live ook goed. Helemaal perfect dan, iedereen blij! En soms probeer je een nummer in de oefenruimte. Als je op dat moment kippenvel krijgt zit het goed, en gebruik je zo’n nummer weer een keer live.
Reinier: En soms proberen we ook een heel nieuw nummer live, wat we dan net klaar hebben. Dat is ook interessant, om te zien hoe het publiek daarop reageert.
Vorig jaar is toetsenist Fred Provoost kortstondig opgestapt.
William: Daar zijn verschillende redenen voor. Er zijn privé redenen geweest voor Fred, maar hij kon zich toen ook niet helemaal vinden in de muzikale koers die we hadden ingezet. Een soort samenloop van omstandigheden die hem heeft doen besluiten de band te verlaten. En uiteindelijk gelukkig toch weer teruggekeerd, omdat we muzikaal toch wel heel veel overeenkomsten hebben. Voor hem is de nieuwe plaat dan ook helemaal opengebloeid, gelukkig.
Shades of Sorrow zou een conceptplaat zijn.
Reinier: Nou ja, conceptplaat is misschien een groot woord. Er zit een rode lijn in, laat ik dat zeggen.
William: Er zijn vier nummers die wél één concept vormen.
Reinier: Klopt. Het is een fictief verhaal over een persoon die de meest nare dingen heeft meegemaakt in de oorlog, en wij kijken in zijn hoofd hoe het er met hem aan toegaat, de keuzes die hij maakt en hoe hij daar uiteindelijk mee omgaat. Dat is een beetje het concept. Het is geen Operation: Mindcrime of zo.
William: Als je een rode lijn hebt qua teksten is het proces van muziek schrijven ook volstrekt anders. Althans, voor ons, omdat het proces nu volstrekt het omgekeerde is van hoe we normaal werken.
Jullie hebben voor Shades of Sorrow ook met een cellist gewerkt (Ruben van Kruistum).
William: Een hele getalenteerde jongen van 15.
Reinier: Doet conservatorium.
William: Hij wordt al gesponsord door één of ander fonds voor getalenteerd volk, kennelijk.
Hoe hebben jullie hem leren kennen?
William: Een advertentie opgehangen op het conservatorium in Utrecht. Vervolgens belde hij, hebben we een afspraak gemaakt en is hij naar ons toe gekomen met zijn cello. Hij is gaan zitten, heeft dat ding uitgepakt en ons volledig omver geblazen.
Verandert het opnameproces door de toevoeging van zo’n extra instrument?
William: Niet veel, eigenlijk, omdat de cello ook een akoestisch instrument is. Aangezien wij veel met akoestische zaken werken valt dat dus reuze mee. Het is wel heel apart om je eigen muziek terug te horen in de studio met zo’n jongen erbij die cello zit te spelen. Krijg je echt kippenvel van. En het klinkt beter als uit een synthesizer.
Het plan is ook om hem bij volgende opnames ook wellicht te betrekken. En misschien als we een cool optreden hebben staan dat we hem ook een keer uitnodigen. We zien wel.
En nu. Optreden, optreden, optreden?
William: Dat is wel een beetje de bedoeling, ja. Al moet Pascal (Spierings, drums) eerst nog vader worden, dus dan zijn we er weer even tussenuit. Het is de bedoeling om voor de zomerstop een paar optredens te doen, en daarna er flink aan te trekken.
Reinier: Dit voorjaar is alles ook al volgeboekt. We mikken op een paar kleinere festivals, en daarna zien we het wel. Misschien een package met een bevriende band. Packages zijn toch wel het makkelijkst om aan te bieden bij zalen, dan hoeven ze er ook geen bands meer bij te zoeken.
William: De toekomst ziet er rooskleurig uit, wat dat betreft. De plaat slaat goed aan, dus dat is zeker goed. De distributie van Burning Star is prima. Het is een label wat ook echt zijn best doet voor ons.
Ik ben er doorheen. Hebben jullie nog iets toe te voegen?
William: Tja, beluister de plaat eens, zou ik zeggen.
Reinier: Of download iets van ons om te kijken of het bevalt!
William: En blijf metal!
Reinier: En kijk minder TMF!