Waar is toch die goeie ouwe tijd? De tijd waarin de pleinen en de omliggende straten zich vulden met afgrijselijke kreten en de geur van verbrand vlees. Waar de mens vandaag liever wat cannabis aan een vuurtest onderwerpt, zo werd vroeger regelmatig de brandbaarheid van de medemens getest. Het proefkonijn dat hiervoor uit de hoge hoed werd getoverd, was natuurlijk de heks. Voor al die enge magiërs met hun knokerige vingers en neuzen vol wratten was immers geen plek in de nette vroegmoderne maatschappij. En wat bleek? Met genoeg vuur kan je zelfs de meest hardnekkige toverkol in de as leggen. Hoewel je zou verwachten dat dit soort barbarij tot een ver verleden behoort, zijn er tot op de dag van vandaag landen waarin mensen worden veroordeeld voor hekserij. Maar vandaag laten wij de duistere uithoeken van de huidige tijd voor wat ze zijn en richten we ons, evenals de band 1782, op de vervlogen tijden van de heksenjacht. Op hun tweede langspeler From the Graveyard snijden ze dit onderwerp namelijk nogmaals aan. De bandnaam is trouwens tevens het laatste jaar waarin er (in Westelijke landen) een heks is geëxecuteerd.
1782 is een Italiaans stonerdoomgenootschap dat sinds het gelijknamige debuutalbum uit 2019 niet heeft stilgezeten. In 2020 verscheen er namelijk ook nog een collaboratiealbum met Acid Mammoth. De recensie van deze plaat vind je hier. Voor de geïnteresseerden hebben uw oogappeltjes van Zware Metalen overigens ook het recente album van Acid Mammoth van een luisterbeurt voorzien.
Afijn, laten we onze kaken maar eens vastbijten in Into the Graveyard. Na een omineuze intro waarin er kerkklokken te horen zijn steken de heren meteen van wal. Als een mammoettanker door de zompige uiterwaarden van het Suezkanaal glijdt het daaropvolgende The Chosen One voort. De toonzetting doet me een beetje denken aan het de albums Witchcult Today en Black Masses van Electric Wizard. We horen namelijk tamelijk laag afgestemde gitaren die lome riffs ten gehore brengen die zijn gepocheerd in een saus van kolkende fuzz. Dit stroomt voort in het daaropvolgende Bloodline. Doordat de drum ietwat dof is is gemixt, klinkt het alsof het recht uit de jaren ’70 afkomstig is. De misantropische, cleane zang van Francesco Pintore is qua intensiteit te vergelijken met die van Jus Oborn, een flinke prestatie dus.
Naast een groovende riff, een logge drumpartij en occulte thematiek heb je eigenlijk niks meer te wensen in een stonerdoomplaat. Hoewel ik het jointje liever inruil voor een biertje, zou ik van dit album bijna de bakens van de sativa ontsteken. Naast al het beukgeweld gunnen de Italianen ons halverwege het nummer Black Void een onverwacht rustmomentje. Hoewel ik nooit een groot voorstander ben van ambient passages in metalalbums, moet ik toegeven dat het hier enigszins op zijn plaats is. Wisseling van spijs doet eten. In Inferno wordt de offerkelk wederom tot de rand gevuld met de verzadigde klanken van zware riffs, nijdige zang en een traag tempo. Van Priestess of Death kreeg ik spontaan flashbacks naar die scène in Indiana Jones and the Temple of Doom waarin een sekteleider het hart verwijdert uit de borstkas van een (levend) mensenoffer. Een scène die visueel even prikkelend is als die auditieve kwaliteiten van dit nummer. Ook in albumsluiters Seven Priests en In Requiem worden onze oren verwend met een opstapeling van gitaar-en basgeweld. De omineuze haast monnikachtige zang is een leuke verwijzing naar de intro van het album. De klanken van de synthesizer geven het geheel nog een aangename horror-eske ondertoon. Niets meer aan doen dus.
1782 presenteert hier een geweldig logge tour-de-force. Occulte stonerdoom op zijn best! Ik gok dat deze op veel jaarlijstjes terug zal komen. De zeer gave albumhoes, is de kers op de taart.
Score:
87/100
Label:
Heavy Psych Sounds Records, 2021
Tracklisting:
- Evocationis
- The Chosen One
- Bloodline
- Black Void
- Inferno
- Priestess of Death
- Seven Priests
- In Requiem
Line-up:
- Francesco Pintore – Vocalen
- Marco Nieddu – Vocalen, Gitaar, Bas
- Gabriele Fancellu – Drums, Vocalen
Links: