Een tijdje geleden heb ik jullie al (hopelijk blij) verrast met een recensie van de heruitgave van debuutalbum Ecocide van het helaas al lang ter zielle gegane Nederlandse gezelschap Polluted Inheritance. Daarin vertelde ik al dat er een paar labels van eigen bodem bezig zijn om deze erfstukken uit de ‘vaederlandsche metaelgeschiedenis’ opnieuw uit te brengen zodat de huidige generaties hier ook van kunnen genieten. En dat wij oude stompen weer aan onze eigen jeugd herinnerd worden… In deze recensie is de opvolger Betrayed aan de beurt. Vier jaar na het eerste album kwam deze tweede (van de uiteindelijk drie) uit. Wat was er in die tussentijd allemaal veranderd? En wat was er allemaal hetzelfde gebleven?
Laten we beginnen met wat hetzelfde was gebleven. En dat zijn de muzikanten en de muziekstijl: Ronald, Erwin, Steven en Friso maakten nog steeds technisch complexe (wat we tegenwoordig progressief noemen) death metal. Zelfs zo complex dat het in de lokale krant, want die bestond toen nog, zelfs freaky en psychedelisch genoemd werd.
Wat deze verandering van studio heeft opgeleverd is een veel evenwichtigere balans in het geluid. Betrayed klinkt compacter en meer als één geheel dan Ecocide dat vergroot zeker het luisterplezier! Wat ook verbeterde: het technische spel van de heren. En dat is zeker een goed teken voor een band die zich juist door de complexiteit wilde onderscheiden. Maar, en daar komt ie weer, als je aan complexe death metal uit die periode denkt, dan denk je ook aan Schuldiner en Co. Ik heb voor Ecocide het vergelijk gemaakt met Human van Death, en dat ga ik nu weer doen, maar dan met de daaropvolgende albums.
Dezelfde sprong die de Amerikanen toen maakten in mieren-noten-neukerij werd ook door de Nederlanders gemaakt. Al bracht Death in de tussentijd zowel Individual Thought Patterns als Symbolic uit voor Betrayed het levenslicht zag. Maar ik moet eerlijk zeggen dat deze in mijn oren beter aansluit bij de plaat die dáárna kwam: The Sound Of Perseverance. En dat komt dan weer door één persoon uit de band die ik er hier echt uit moet lichten en even apart in het zonnetje moet zetten. Of nee, wij zijn stoere, zware metaalliefhebbers dus weg met die zon, we zetten hem in het maanlicht! Drummer Friso van Wijck, wat een held! Net zoals zijn toenmalige Amerikaanse evenknie Richard Christie timmert hij de muziek vol met onnavolgbare ritmes en roffels. Waar het bij de vorige drummer van Death (Gene Hoglan, wie kent hem niet?) alles superstrak en gestructureerd klonk, zo leek het bij zowel Richard als Friso alsof het hele drumstel door het trappenhuis van een flatgebouw naar beneden werd gedonderd waarna onderaan alles weer miraculeus op zijn pootjes terecht kwam zodat de hele band toch in elk geval die ene tel met zijn allen kon accentueren.
Bij vlagen lijkt het zelfs zo dat de gitaristen in dezelfde riff blijven doorzagen om toch nog ergens een houvast in het ritme te houden. Maar dat wil zeker niet zeggen dat er voor snaarvirtuozen niets te genieten valt! Ook zij horen meer dan genoeg moois voorbijkomen! Zanger Ronald heeft wel iets meer de baard in de keel dan de kenmerkend snerpende keelklanken van Chuck maar ook dat mag de pret niet drukken.
Label:
Vic Records & Doc-Records, 2022
Tracklisting:
- Intro
- Forgotten Cause
- Mental Connection
- Elimination
- Betrayed
- Emptiness
- Drowning (In Faith)
- Indulge
- Never To Be Free
- Need Me
- My Voice
- Outro
Line-up:
- Ronald Camonier – Zang, Gitaar
- Erwin Wesdorp – Gitaar
- Menno De Fouw – Bas
- Friso Van Wijck – Drums
Links: