Opeth – Ghost Reveries
Roadrunner Records 2005
Ik hoef u niet te vertellen dat Opeth een van de betere death metal bands is. Ook zal het u bekend zijn dat ze al een hele ris perfecte albums op hun naam hebben staan. Zoals het fenomenale debuut:
Orchid, het episch magistrale “zo’n plaat maak je maar 1 keer in je leven”: Morningrise, het knetterharde album: My Arms Your Hearse, het melodieuze harde neusje van de zalm: Still Life, het
alles overheersende volop geprezen: Blackwater Park, het vernieuwende donderende: Deliverance en het melancholieke melodieuze ingetogen experiment: Damnation. Daarbij komt nog dat ik u niet hoef te vertellen dat de jongens van Opeth fantastisch goede muzikanten zijn en dat
de grunt van Mikael Åkerfeldt de beste van de wereld is en dat zijn clean vocals kippenvel opwekkend zijn. Nee dat zou zonde zijn van de tijd die de lezer besteed aan het lezen van deze achtergronden en hem belet om het op een sprinten te zetten naar de platenhandel om het nieuwe pareltje Ghost Reveries aan te schaffen en deze in zijn hart te sluiten.
Dat doen we dus niet, en we vallen daarom meteen met de deur in huis. Allejezus wat een allemachtig goede schijf is dit geworden zeg. Het ontstijgt werkelijk al mijn verwachtingen die ik had van de nieuwe Opeth schijf. Vanaf de eerste tonen knalt deze schijf je de trommelvliezen binnen. Opener Ghost Of Perdition valt net als ik met de deur in huis. Er zijn nog geen 10 seconden voorbij of de strot van Mikael Åkerfeldt staat al volledig los om zijn magistrale
grunt ten gehore te brengen. De rillingen lopen me over de rug bij het horen van dit geweld. Dit nummer, en trouwens vele passages op deze plaat, doen me denken aan de Deliverance plaat. Waarom? omdat er die heerlijke ritmes in deze plaat zitten, daar waar op Deliverance de toon hiervoor wordt gezet, is dat op dit album geperfectioneerd. Vele repeterende drum ritmes en gitaar riffs volgen elkaar op om aldoende een stuwend effect te creeren. en dan wordt dat stuwende effect ineens afgekapt om met de meest fantastische akoestische passage en clean vocals door te gaan.
Prachtig hoe dat in het openings nummer gedaan wordt. Ik betrap me er elke keer op dat ik mee zit te zingen, en ja hoor daar krijgen we het weer, die stuwende riffs en schitterend drumwerk. Dit maakt een machtige indruk op mij. Daar waar Opeth bekend staat om zijn afwisselende nummers en schitterende akoestische passages en ingetogen melodieuze stukken spant Ghost Reveries de kroon.
Dat Opeth toch op zoek is geweest naar vernieuwing in hun muziek blijkt uit het feit dat er eens een effect over de clean vocals wordt gegooid wat zeer bijdraagt aan de sfeer. De riffs zijn uberlekker en ik smikkel iedere keer weer van het drumwerk, de lekkere gitaarsolos (ja soms zelfs speed trashy…) en de wonderlijke vocalen van Mikael Åkerfeldt. En dan hebben we het dus nog maar over het eerste nummer. Nog meer vernieuwing vinden we in het gebruik van het Hammond orgel. Na de Damnation-tour verwierf toetsenist Per Wiberg een vast plaatsje in de band. Dat dat een goede zet geweest is wordt duidelijk uit de subtiele
hammond orgel lijntjes in de harde nummers en de wat meer op de voorgrond liggende orgel partijen in de langzamere nummers. Een uitermate geslaagde zet, dit maakt de cd namelijk erg spannend.
Het tweede nummer The Baying Of The Hounds zal voor velen de topper van de plaat zijn. Dit nummer had zo op Blackwater Park kunnen staan, ware het niet dat er nu dus het hammond orgel onder ligt, wat het nummer anders maakt dan het geheel wat op Blackwater Park staat. Vocaal gezien is dit een van de betere nummers van deze plaat. De grunt klinkt kwader dan ooit te voren en dat mag ik graag horen omdat ik verknocht ben aan de Mikael-grunt. Zo ie zo is dit vocaal gezien de beste Opeth schijf. De clean vocals zijn gevoeliger en zuiverder dan wat we eerder voorgeschoteld kregen. Ja zelfs beter dan op het rustige album Damnation. Kippenvel voor mij.
Luister maar eens naar mijn favoriete nummer van deze plaat: Reverie/Harlequin Forest. Prachtig prachtig prachtig. Dit nummer doet me denken aan het fantastische To Bid You Farewell, vooral door de opbouw van het nummer en het schitterende melodieuze akoestische intermezzo met gruwelijk mooie vocalen. Verrassing van de plaat is het nummer Atonement. Een erg ingetogen nummer met fantastisch orgel werk. Het verrassende is juist de percussie die er gebruikt wordt, dat heb ik nog nooit te voren gehoord op een Opeth plaat, weer vernieuwing in de sound dus. En weer een mooi effect over de vocalen. Petje af!
Dit keer is het album niet geproduceerd door Steven Wilson maar koos Opeth voor een zweed. Jens Bogren heeft dit keer de plaat opgenomen en gemixed te Stockholm. De productie van deze plaat liegt er niet om en daarom valt er niks op aan te merken. Helder en vet waar het moet. Dit album zit verdomde goed in elkaar en laat zich het best in zijn geheel luisteren. Mede ook doordat de teksten en titels van de nummers telkens terug komen. Velen van jullie zullen tot de conclusie komen dat dit een groeiplaat is. Welke Opeth plaat is er eigenlijk geen een vraag ik me af. Voor mij was dit een enorme groeier. De eerste keer dat ik dit album draaide was ik zeer zeker aangenaam verrast en vond ik het een goede plaat. en verknocht als ik was aan
Blackwater Park dacht ik niet dat deze beter was, dat wil zeggen de beste Opeth schijf ever. Na het het ongeveer 10 keer draaien van deze schijf, er mee hard te lopen, naar mijn werk te fietsen en er de hele Harry Potter erbij uitgelezen te hebben is deze plaat gegroeid. En wel zo gegroeid dat Ghost Reveries zich een plaatsje genesteld heeft in mijn hart naast het magistrale album Blackwater Park. Want dit is een wereld van een plaat die velen met mij in hun hart zullen gaan sluiten. Dit is de vernieuwende combinatie van het beste van Damnation en het hardste van Deliverance. En met recht zeg ik vernieuwend omdat Opeth weldegelijk gezocht heeft naar nieuwe dingen binnen hun sound, en die hierboven beschreven ook daadwerkelijk gevonden heeft.
Ik denk niet dat Opeth ooit zal gaan vallen voor de commercie van Roadrunner en daarom is dit label voor Opeth een goede zet. Opeth zal meer gaan verdienen, want dat mag als je iets zo goed doet als band, en meer kunnen investeren in de prodcutie van de volgende plaat, maar ze zullen altijd de muziek blijven maken die ze nu maken (althans… dat hoop ik!) Ik weet niet wat de heren van de beste metal groep sinds Slipknot vinden maar de opzet van die reclame is gelukt. Een ieder heeft gereageerd en daar ging het nou juist om. Opeth wordt bekender dan ooit, groter dan ooit en beter dan ooit! Met Ghost Reveries zet de band een dijk van een plaat neer en zal menigeen deze schijf na het dreigende The Grand Conjuration en de schitterende melancholieke afsluiter Isolation Years duizenden malen op repeat zetten.
Fantastisch, magistraal, geweldig, overweldigend, overdonderend, kraakhelder en mooi is deze plaat. Alsof er engeltjes in je oor piesen!
Tracklist:
- Ghost Of Perdition
- The Baying Of The Hounds
- Beneath The Mire
- Atonement
- Reverie/Harlequin Forest
- Hours Of Wealth
- The Grand Conjuration
- Isolation Years
Line-up:
- Mikael Akerfeldt: Vocals, Guitar
- Peter Lindgren: Guitar
- Martin Mendez: Bassguitar
- Martin Lopez: Drums
- Per Wiberg: Hammond Organ, Keyboards
Links: