Crystalline Thunderbolts Pierce The Sacred Mountain – Shine Like The Suicidal Madness Of The Sacred Amethyst

Als de naam Maurice de Jong bij u een belletje doet rinkelen, dan bent u hoogstwaarschijnlijk een kenner van de Nederlandse underground (black)metalscene. Mories, zoals de man zich binnen die scene laat noemen, zal je namelijk niet terugvinden bij de grote namen in het Nederlandse landschap der zwarte metalen, maar heeft wel een legertje minder gekende bands achter zijn naam staan. Een aantal daarvan passeerden reeds de revue op Zware Metalen, maar deze man is zo veelzijdig en productief dat het quasi onmogelijk is om al zijn creaties van een recensie te voorzien. Mories is een creatieve veelvraat en een ijverige miljoenpoot, zoveel is duidelijk. U zou hem kunnen kennen als de zanger/gitarist van Dodenbezweerder, maar daarnaast is hij ook het brein achter bands als Gnaw Their Tongues en The Night Specter. Dat is trouwens maar een fractie van wat deze man allemaal bijeen heeft gecreëerd. Op Metal Archives tel ik meer dan veertig bands waarin hij actief is. De overgrote meerderheid daarvan bestaat dan ook nog eens uit soloprojecten en als je dan ziet dat hij bijvoorbeeld met Gnaw Their Tongues op 17 jaar tijd maar liefst 57 releases heeft ingeblikt, dan besef je pas hoe fanatiek hij met metal bezig is.

Maar goed, uiteindelijk kies je daar als recensent dan uiteraard weer de band uit met de meest krankzinnige naam: Crystalline Thunderbolts Pierce The Sacred Mountain. Dit vreemde vehikel werd aangekondigd als symfonische black metal en laat dat nu net mijn dada zijn. En ja, de naam maakt natuurlijk ook nieuwsgierig. Op Metal Archives, trouwe bron van metalinformatie, vond ik (nog) geen pagina terug voor deze band en dus moest ik teruggrijpen naar mijn eigen streamingdienst en sociale media (als je bandcamp daaronder mag catalogeren tenminste) van Mories zelf. Op basis van wat ik online terugvind zou dit pas het tweede album zijn van Crystalline Thunderbolts Pierce The Sacred Mountain, na Blessed Hands Touch The Ophanim Under The Golden Rainbows, dat vorig jaar uitkwam.

Crystalline Thunderbolts Pierce The Sacred Mountain doet op heel wat vlakken denken aan de legendarische fantasyblackmetalgoden van Bal-Sagoth. Ik denk daarbij onder andere aan de naar metalnormen heel kleurrijke albumhoezen, de over-the-top lange album- en tracktitels, het sprookjesachtige fantasythema en het veelvuldig gebruik van keyboards. Toch is de muziek die Mories voor dit project heeft geschreven eigenlijk amper te vergelijken met die van de Britten. Crystalline Thunderbolts Pierce The Sacred Mountain wordt namelijk volledig gedreven door keyboards, met geprogrammeerde drums en vervormde vocale rariteiten, maar zonder gitaren. Het leunt dan ook dichter aan bij synthwave dan bij black metal.

Wat mag u hier dan van verwachten? Ik neem er even het openingsnummer (The Brightest Sound Pierced The Sky) bij om een soort karakterschets te maken. De keyboards vormen duidelijk de basis van deze muziek. Geen sfeervolle synths hier, maar wel heel kunstmatig (bij momenten zou ik het zelfs als videogame-achtig durven definiëren) klinkende keyboards met veel galm – soms klinkt het als een soort supersonisch orgel – veel snelheid en veel melodie. Daaronder hangt dan een laag van belachelijk snelle “drums”, die je eigenlijk eerder als “beats” zou moeten beschrijven. Die ratelen de muziek en ook je zenuwen bij elkaar: wat een nerveuze bedoening! Vocaal horen we Mories zelf aan het werk, die allerlei hese, rasperige geluiden over de elektrosoep uitspuwt. Daarnaast is er even een roepende en pratende vrouwenstem te horen, maar ook die is zo afschuwelijk door de computervervormer gehaald dat er niets natuurlijks meer aan te horen is.

Met symfonische black metal heeft dit echt niets te maken en de vergelijking met Bal-Sagoth gaat op muzikaal vlak dan ook helemaal niet meer op. Maar goed, je moet ergens een aanknopingspunt zoeken neem ik aan. En dat lijkt er aan de oppervlakte (de visueel-thematische façade zeg maar) wel te zijn, maar muzikaal vind ik Shine Like The Suicidal Madness Of The Sacred Amethyst van zo’n bedenkelijk niveau dat ik verder geen vergelijkingen meer weet te maken. Ik heb veel appreciatie voor wat Mories allemaal al heeft verwezenlijkt, maar van deze bizarre uitlaatklep word ik helemaal niet vrolijk.

Shine Like The Suicidal Madness Of The Sacred Amethyst is dusdanig artificieel en superficieel dat ik er maar weinig vakmanschap in kan terugvinden. De riedeltjes zijn te simpel, te ongeïnspireerd, te “gemaakt”, te repetitief en veel te vrolijk om mij de kans te geven om van deze muziek te kunnen genieten. Het ontbeert de keyboards ook aan elke vorm van diepgang of gelaagdheid: dit is zo verschrikkelijk ééndimensionaal dat het afstompend wordt. De muziek kreunt mijns inziens onder een algeheel gebrek aan meerwaarde: ik begrijp eigenlijk niet waarom zo’n multigetalenteerde muzikant iets dergelijks creëert. Crystalline Thunderbolts Pierce The Sacred Mountain leunt teveel op een enkel instrument en de impact ervan is dan ook nog eens heel beperkt door het dunne en kunstmatige geluid. Het probleem ligt echter niet alleen in de uitvoering: ook op vlak van songwriting heb ik behoorlijk wat bedenkingen. Ik mis vooral samenhang tussen én binnen de nummers, een rode draad, een verhaal, een zekere houvast. Die is er amper, want de nummers mikken vooral op snelheid en eenvoudige deuntjes. Tot overmaat van ramp maken de snelle beats me ook nog eens helemaal nerveus en kunnen ook de vocale emanaties (richtingloos geschreeuw, wat onzekere zang en een aantal samples) mij helemaal niet overtuigen…

Dit album is uitgebracht in mei van dit jaar en ik ben eigenlijk vrij snel aan deze recensie begonnen. Ik heb het nu enkele maanden laten liggen omdat ik hoopte daarna met een frisse kijk naar het werk te kunnen kijken, om zo toch nog enkele lichtpuntjes te kunnen herkennen. Helaas: hoe vaak ik ook naar Shine Like The Suicidal Madness Of The Sacred Amethyst blijf luisteren, de relevantie en de charme van dit album ontgaan me helemaal. Laat ik toch proberen enkele positieve elementen aan te raken. Eerst en vooral kan je er niet omheen dat deze muziek heel wat energie bevat. Daarnaast kan ik bevestigen dat sommige van de keyboarddeuntjes lang blijven hangen en dat er soms wel wat grandeur doorheen straalt (I Melted My Wings For Teeth And Golden Darkness heeft bijvoorbeeld zo’n Bal-Sagoth-geïnspireerd momentje dat me op zich wel kan bekoren). Een symfonische, orkestrale aanpak was daarom beter geweest om deze muziek tot zijn recht te laten komen.

Ik beschouw Shine Like The Suicidal Madness Of The Sacred Amethyst als een gedurfd maar mijns inziens mislukt experiment. De muzikale en thematische elementen stroken niet met de gekozen instrumentatie. Eéndimensionaliteit is voor mij het grootste manco hier. Het is heel jammer dat dit ook doorgetrokken wordt in de albumhoes en het gebruikte lettertype, die toch ook niet professioneel ogen. Ik heb hier weinig positieve woorden voor over. Geen aanrader.

Score:

30/100

Label:

Kapmes Records, 2024

Tracklisting:

  1. The Brightest Sound Pierced The Sky
  2. In Full Armor With Spears And Swords The Angels Came
  3. An Emaciated Hand From The Sky Plucks The Souls From The Earth
  4. Through The Corona Of Arrows And Thunderbolts
  5. I Melted My Wings For Teeth And Golden Darkness
  6. Shine Like The Suicidal Madness Of The Sacred Amethyst
  7. From What Godforsaken Pit Hast Thou Dragged Up This Ugly Beast
  8. When Autumn Grips The Mountains From The Spell Of Summer
  9. To Ride The Winter Night In A Bewitched Sleigh
  10. I Was Once An Angel In The First Heaven

Line-up:

  • JMPK
  • M. DeJong

Links: