Wrekmeister Harmonies is het geesteskind van ene J.R. Robinson: een Amerikaan met een stem om jaloers op te worden: donker, meeslepend, begeesterend. Een soort kruising tussen Nick Cave en Peter Steele (tot aan zijn dood in 2010 de voorman van Type O Negative). En die stem is het belangrijkste wapenfeit op The Alone Rush: alweer het zevende album van Wrekmeister Harmonies sinds 2009.
Ik ken geen van deze zes platen, maar voor de zevende maak ik in ieder geval een diepe, diepe buiging. Wat de band (Robinson heeft voor het eerst een bandlid erbij in de persoon van zangers, violist en toetsenist Esther Shaw) op dit album doet is niets minder dan adembenemend mooi. En dat in de zin van adembenemend mooi in alle eenvoud. In een wereld waarin bands complete orkesten laten aanrukken (hallo Dimmu Borgir!) om indruk te maken, weten meneer Robinson en mevrouw Shaw met minimale ondersteuning de ene na de andere gevoelige snaar te raken.
Pastoral doom noemt de band zelf wat ze doen. Drone/doom, post-metal/rock/ambient is misschien een omschrijving die meer tot de verbeelding spreekt. Wat het in ieder geval is: tergend langzaam voortkruipende nummers waarin altijd die gekwelde stem van Robinson maar weer terugkomt, als een nachtmerrie die je liever niet hebt, een sirene (niet die loeiende apparaten maar de Griekse halfgodinnen) die je moét volgen of gewoon een heerlijke verslaving.
Wie een blik werpt op de tracklisting, snapt direct dat Wrekmeister Harmonies niet van de vrolijke zaken in het leven is en zo hoort het natuurlijk ook: pijn zorgt voor de meest herkenbare emotie. The Alone Rush staat bol van de doodeerlijke muziek. Doodeerlijk omdat het zo klein en kwetsbaar is en het als luisteraar zo gemakkelijk zou moeten zijn dit links te laten leggen. Maar dat lukt niet. Het grijpt je vanaf de eerste seconden om je niet meer los te laten. De treurige, sombere melodieën, hier en daar prachtig ondersteund door de viool van Shaw. Maar ook de spaarzame momenten dat een nummer een verrassing brengt. Zoals de kippenvelopwekkende tempoversnelling tegen het einde van Descent Into Blindness, het ijselijke gegil in Behold! The Final Scream of de minuten durende kakofonie aan geluiden in Forgive Yourself and Let Go.
Dat dit Jaarlijstmateriaal is, is wel duidelijk. De vraag is echter of dit wel Zware Metalen-materiaal is. Met een schuin oog op de bands waarmee Wrekmeister Harmonies het podium gaat delen of heeft gedeeld (Wiegedood, Bell Witch) of de festivals waar het gezelschap werd verwacht (Brutal Assault, Ieper Hardcore Fest) zeg ik: ja. Ook al omdat ik me afvraag wie er in hemelsnaam deze muziek op de juiste waarde weet te schatten buiten ons, metalheads. Die smakeloze buitenwereld kan helemaal niets met dit juweel. Wij wel. En daarom deze score.
Zelf ervaren hoe Wrekmeister Harmonies klinkt? De band staat 16 mei in Paard in Den Haag en Zware Metalen geeft natuurlijk kaartjes weg.
Score:
90/100
Label:
Thrill Jockey, 2018
Tracklisting:
- A 300 Year Old Slit Throat
- Descent into Blindness
- Behold! The Final Scream
- Coverend in Blood from Invisible Wounds
- Forgive Yourself and Let Go
- The Alone Rush
Line-up:
- J.R. Robinson – Vocalen, gitaar
- Esther Shaw – Viool, keyboard, vocalen
Links: