Op Roadburn 2018 zetten de muzieklegenden Stephen Brodsky en Adam McGrath een zeer krachtig optreden neer ter nagedachtenis van de plotseling overleden vriend en bandcollega Caleb Scofield. Onze fotograaf Koen de Gussem werd door de muzikanten gevraagd om een registratie (met inbreng van opnames van andere toeschouwers) van de mis te maken. Die is nu uitgekomen en hier te bekijken.
Doneren aan het herdenkingsfonds van Caleb Scofield kan hier. Lees tijdens het luisteren vooral onze recensie die we van het optreden schreven:
“Ongeveer een maand geleden kwam het nieuws van het plotselinge overlijden van Caleb Scofield ontzettend hard aan, zeker onder Roadburners. De bassist en zanger spreidde zijn tentakels ver uit in de scene en was bekend voor zijn werk met Cave In, Zozobra en Old Man Gloom. Stephen Brodsky en Adam McGrath, beiden innig bevriend met Caleb via Cave In en andere projecten, krijgen vandaag de ruimte van de Roadburn-organisatie om vroeg in Het Patronaat een akoestische hommage te brengen aan de overleden muzikant. Bij het binnenkomen in de zaal wordt de bezoeker ironisch genoeg, en waarschijnlijk opzettelijk, geraakt door de monoloog van Indiaan Nobody uit de Jarmusch-film Dead Man.
‘Every night and every morn, some to misery are born. Every morn and every night, some are born to sweet delight. Some are born to sweet delight; some are born to endless night.’
Voordat de afscheidsceremonie überhaupt begonnen is, is de sfeer in de voormalige kerkzaal onbeschrijfelijk. Er is nog geen noot gespeeld, geen woord gezongen. De geprojecteerde antenne achterin de zaal, onderdeel van het logo van Cave In, dient als nagedachtenis van Caleb die ergens in de ruimte zweeft. ‘It’s real good to be here‘, opent Stephen Brodsky en meteen is duidelijk dat er nog maar verdomd weinig over is van het showmannetje dat gisteren shirtloos en vol bravoure De Koepelhal inpakte met een stoot charisma en de vette riffs van Mutoid Man. Met een set die samengesteld werd in de badkamer van Converge‘s kleedkamer wordt met twee akoestische gitaren een verrassende combinatie aan covers en Cave In nummers gespeeld. Het heeft echter geen zin om dit te determineren, want deze samenkomst overstijgt muziek.
‘Voices keep me small / And tongue-tied to the wall / Breast-fed by the moon / I’ve grown up too soon’
Dat zijn de eerst gezongen woorden van deze set die alleen kan bestaan in een unieke tijds- en plaatsbepaling. Het toeval, zoals zo vaak op Roadburn, komt tot perfectie samen. Dat is tastbaar in het applaus dat iedere stilte opvangt. Episodes uit de geschiedenis van Cave In, de grensoverschrijdende band die bijna doorbrak in de mainstream maar uiteindelijk hunkerde naar haar hardere verleden, worden anekdotisch gedeeld door Stephen. Zo refereert The Calypso, geschreven door Caleb, aan het zinkende schip dat de band op het moment was toen het tekende bij RCA Records. Dit nummer, samen met de Neil Young-cover Harvest Moon, werd ook door Adam en Stephen gespeeld op de begrafenis van Caleb. Als dat niet hartverscheurend is. Het publiek is dankbaar voor het feit dat het mag delen in het verwerkingsproces van haar bewonderde muzikanten. Die speciale energie is voelbaar en brengt Adam en Stephen, en menig aanwezige, steeds meer in vervoering totdat de tranen in de ogen staan, en uiteindelijk over de wangen stromen.”
Links: