Zoals het elk jaar weer zomer wordt, zo komt ook elk jaar Pro-Pain weer op visite in Europa. Niet zo gek, want het hardcore/metalgezelschap rondom vocalist/bassist Gary Meskil is een zekerheidje. Avond aan avond wordt elke zaal, kelder, tent, weide of waar de band ook maar wordt neergezet platgespeeld. Ook dit jaar prijkt Pro-Pain weer op mening festivalbill en de agenda van menig concertlocatie en daar is een nieuw album nog steeds niet voor nodig. Bijna traditiegetrouw wordt dB’s ook aangedaan, ditmaal op 11 juli: nog nèt geen jaar na het vorige bezoek. En weer is de Utrechtse zaal uitverkocht. Remco Faasen zag het allemaal van dichtbij gebeuren.
Voordat Meskil en de zijnen de beuk erin gooien, mogen de lokalo’s van Status Aparte zich presenteren. Informatie over de band vinden is nog lastiger dan een inhoudelijk gesprek met Donald Trump voeren, de meeste info krijgen we nog van de concertpagina van dB’s: Utregs own Status Aparte blaast je omver met twee basgitaren, keiharde drums en zero bullshit. Denk sludge, punk en metal in een brute, theatrale orkaan van geluid en energie. Dit is geen band – dit is een regelrechte aanval op je zintuigen.
Vanwege de thuisbasis staat Status Aparte bij schrijver dezes (een Utregs jochie) al met 2-0 voor en met twee bassen en een drummer ligt het bandgeluid zwaar op de maag. Ik gok zomaar dat de heren Sicco, Frank (beiden bas/zang) en drummer André wekelijks in dit oefencomplex te vinden zijn om met een biertje hier en een blowtje daar de week eens door te nemen. Nu staan ze dus op het podium van dB’s met hun opgefokte punk, hier en daar aangevuld met wat metal-uitstapjes. Het drietal zit ruim in de levenservaring en beheerst de instrumenten maar laat geen onvergetelijke indruk achter. Dit is gewoon een fijn hobbybandje dat af en toe op een podium verzeild raakt. Niks mis mee: leuk om te horen.
Het verhaal van Status Aparte in dit verslag zou met die conclusie kunnen eindigen, ware het niet dat ik – uiteraard – Sidney Simon tegen het lijf loop: Loodzware Jongen, booker bij dB’s, maar bovenal wandelende encyclopedie der Utrechtse metalwereld. En die weet toe te voegen dat veel nummers van de band zijn geschreven door de veel te vroeg overleden derde (!) bassiste Femke. De band treedt mede in haar nagedachtenis nog op. Mooi verhaal!
Pro-Pain dan. Het muzikantenuitzendbureau rond Gary Meskil heeft weer eens een wijziging doorgevoerd. Slaggitarist Matt Sheridan is weg, daarvoor in de plaats Eric Klinger, die de band eerder al diende tussen 1999 en 2007. Traditiegetrouw klappen de mannen er gelijk vol op. De de zaal gaat los vanaf het tweede nummer: Stand Tall. Meskil klinkt nog steeds alsof hij elke ochtend een grindpad wegslurpt en voert de troepen aan. Sheridan en zijn collega snarenplukker Greg Discenza verkennen elke uithoek van het podium en springen erop los alsof Amerikanen wél een goede zorgverzekering hebben.
Tijd om adem te halen is er niet, want de nummers worden achter elkaar over het publiek uitgestort. De Pro-Paintrein dendert maar door. De temperatuur in de zaal is allang niet meer op een acceptabel niveau maar wat geeft dat. We blijven springen, schreeuwen en vuisten in de lucht gooien. De grote kleine baas achter de microfoon ziet er al snel uit alsof hij zojuist onder de douche vandaan komt maar gooit er na No Way Out gewoon een waanzinnig felle versie van Deathwish uit.
Muzikale broedplaats en sauna dB’s is vanavond In For the Kill: wát een lekker nummer blijft dat toch. Het stamt nog uit de vorige eeuw. Geen nanoseconde tijd om daar over door te mijmeren: het is tijd voor Fuck It – van nèt wel deze eeuw – en daarna gauw door met The Shape of Things to Come. Pro-Pain moet blijkbaar de laatste bus naar een volgende zaal nog halen. De pit bestrijkt ondertussen de halve zaal en ziet eruit alsof er een enorme spoel uit een gigantische bak water wordt getrokken. Make War (Not Love) mag natuurlijk niet ontbreken en is nog net zo lekker als in 1994. Nog zo’n bandklassieker: Johnny Black. En Gery Meskil bestelt maar weer eens een pit. Hij wordt op zijn wenken bediend.
Crush is de laatste stomp die wordt gegeven waarna iedereen op zoek mag naar een watertank en een douche. Meskil neemt voor vertrek nog even het woord en belooft dat er écht een nieuw album aan zit te komen. We zien het wel. Eén ding lijkt wel zeker: volgend jaar is Pro-Pain er weer.
Datum en locatie
11 juli 2025, dB's, Utrecht
Link: