Vanavond convergeert een schare metalheads naar De Helling voor een typische doordeweekse zomeravondshow die de gaten van de door festivals bezette weekenden moet opvullen. Goed bezocht zijn die shows niet altijd (al is dat vanavond gelukkig wel het geval), maar het is nog altijd beter dan in een toerbus uit je neus peuteren. Dit geldt zeker voor het toerbeest dat eindeloos ronddwaalt onder de naam Kvelertak en de landgenoten van SIBIIR met zich mee trekt. Zelf ben ik nog maar net hersteld van het Best Kept Secret festival dat afgelopen weekend plaatsvond, maar velen van de vandaag aanwezigen zullen zelf op Graspop of Hellfest geweest zijn. De combinatie van zinderende rock ‘n roll en zwartgekleurde metal bewijst het ideale recept te zijn voor deze zweterige zomeravond waarin afgekickt moet worden van de festivalmagie van het afgelopen weekend.
SIBIIR mag als eerste van zich laten horen. Het sympathieke vijftal heeft dankzij de glinsterende pretoogjes van de zanger (die zo maar het verloren neefje van Tim Lambesis (zanger van As I Lay Dying, red.) had kunnen zijn) meteen het publiek aan haar zijde. De band speelt gedreven, post-metallerige black ‘n roll die zeker wat afgekeken is van de headliners van vanavond, maar sonisch gezien worden de kenmerkende, melodische gitaarpingeltjes ingeruild voor grooves die je ook op de platen van Cursed aantreft. De voortstuwende en beukende black metalgrooves hebben wat weg van de urgentie waarmee Oathbreaker speelt, maar het geheel is meer episch opgezet en euforisch gebracht (à la Martyrdöd bijvoorbeeld) dan de depressieve toon van de Belgische topgroep. Zanger Jimmy maakt selfies met het publiek, klimt op versterkers, neemt zijn langzaam stemmende medebandleden in de zeik en springt van het podium af om het publiek van dichtbij te beschreeuwen. Dat laatste zullen zijn collega’s hem in dank afnemen, want omdat de gear van Kvelertak al op het podium staat is het daar een krappe boel. Dit weerhoudt de groep Noren er echter niet van om een energiek optreden te brengen dat in lijn is met het zelfgetitelde debuut (waar de setlist vanavond ook op leunt). Wellicht sissen de cymbalen en hi-hat iets te scherp mijn gehoorbescherming voorbij, maar daarbuiten staat het geluid lekker gebalanceerd afgesteld. Na veertig minuten omhelst zanger Jimmy de voorste bijstanders en beapplaudiseert de rest van de band het publiek voor haar aandacht en positieve energie. Die waardering is wederzijds!
Kvelertak, de hype van 2010 die de metalscene bombardeerde met haar unieke mix van rock ‘n roll, black metal en hardcore. Het zestal zette met haar zinderende optredens menig festival in vuur en vlam, waarbij uw scribent het met eigen ogen mocht beleven op Graspop 2011, Fortarock 2011 en With Full Force 2013. Van de beblubberbuikte zanger die zich wel eens vol overgave het publiek in liet vallen tot de gierende gitaarmuur van het talentvolle snaartrio: dat waren echte feestjes. Sindsdien ben ik deze groep een beetje uit het oor verloren. Er werd getoerd met Slayer en wordt getoerd met Metallica, en voor de nieuwste, derde plaat moest de band toch eens aan het herzien van haar eigen geluid geloven. Kvelertak schoof de wat zachtere kant op en omarmde haar innerlijke bewondering voor bands als Foo Fighters met Nattesferd. Begrijpelijkerwijs werd die plaat lauwwarm ontvangen, want het was nu niet precies waar al haar fans op gehoopt hadden (mijzelf incluis). Hoogtijd dus om anno 2017 bij Kvelertak in te klokken om te kijken hoe haar clubshows het tegenwoordig doen.
De heren trachten vanavond vlammend uit de startblokken te schieten met de openers Dendrofil For Yggdrasil en 1985 van het nieuwe Nattesferd. Zanger Erlend heeft zijn bekende uilenkopstuk op, maar ditmaal in een disco uitvoering. Wellicht iets te kitsch en sci-fi om te passen bij het viking gevoel van het hoge noorden, maar gelukkig ben ik geen modecriticus. Het geluid staat dan wel meteen perfect afgesteld, het concert wil nog niet meteen ontpoppen. De zes bandleden spelen gelikt en gedreven, maar de onverbrijzelde onvoorspelbaarheid van haar eerste shows lijkt wat ingeruild te zijn voor zelfverzekerde professionaliteit. Kortom: het oogt allemaal wat tam. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat met een reeks nieuwe nummers geopend wordt, aangezien die de kenmerkende wispelturigheid inleveren voor een allure van gedegen songwriting. Het publiek klapt daardoor initieel wat vertwijfeld mee met de zanger wanneer het derde nummer ingezet wordt, totdat het realiseert dat het hitje Mjød betreft. Vanaf dit moment laat Kvelertak haar slome start achter zich en transformeert het tot de daverende rockmachine die het écht is.
Datum en locatie:
- 20 juni 2017, De Helling, Utrecht
Link: