Anathema trekt tranen in de Melkweg

Anathema anno 2018 is geen zware-metaalsoort. Maar resultaten uit het verleden verschaffen wel degelijk enige legitimiteit in het heden. Ooit vormden de gebroeders Cavanagh immers, samen met Paradise Lost en My Dying Bride, de vermaarde Peaceville Three. Halverwege de nineties van de vorige eeuw smolt Anathema de doom om tot gothic, en verrijkte die vervolgens met prog. Wat bleef, zijn de zwaar-op-de-handlyriek, de uitgesponnen mineurakkoorden en de epische bombast – toch drie belangrijke elementen in het Periodiek Systeem der Zware Metalen. Anathema’s legering van emotionele introspectie en toegankelijke, intelligente songwriting oefent nog altijd een onmiskenbare aantrekkingskracht uit op vele metalheads. Zo ook op 31 augustus jongstleden in de Amsterdamse Melkweg, waar menig traantje werd getrokken. Drie voorprogramma’s, waarvan twee statische solo-acts met laptop, respectievelijk keyboard, was misschien iets te veel van het goede. Anathema boeide echter van de eerste tot de negentigste minuut met nieuwe, semi-akoestische arrangementen, strak spel en een supergeluid.