Wacken Open Air, 2004
Het jaarlijkse Wacken Open Air zit er helaas weer op en daarmee heeft het festivalseizoen in mijn ogen haar hoogtepunt gehad. Ook de temperatuur heeft een hoogtepunt gehad. Dit jaar was het absoluut weer een geslaagde editie en ik kijk dan ook uit naar volgend jaar. Dan nog een kleine opmerking: je kan in je eentje nooit een compleet festivalverslag maken. Ga dan ook niet zeuren dat een bepaalde band ontbreekt, dat weet ik zelf ook wel.
Donderdag
Motörhead
Van de donderdagavond was er maar een band echt interessant: Motörhead. De band speelde volgens het boekje en er gebeurde dan ook weinig spectaculairs. Motörhead benutte geeneens alle beschikbare speeltijd en echt spraakzaam waren ze niet. Jammer want ik kon wel wat engelse humor gebruiken. Ik kan alleen maar concluderen dat Lemmy en consorten last hadden van de hitte, net als het vele publiek. Zonde want ze kunnen zoveel meer dan dat ze op Wacken deden.
Vrijdag
Paragon
Als eerste band van de vrijdag deed Paragon het zeker niet onaardig. Echt heel erg overtuigend waren ze ook weer niet en de wanhopige verzoekjes van de zanger voor het handenklappen kwamen ook nog eens gay over. Maar op de muziek heb ik weinig aan te merken.
Weinhold
Weinhold was werkelijk om te janken. Het geblèr van de zangeres viel bij nagenoeg iedereen erg slecht. Tussen de vele valse noten door wist ze alles nog eens erg triest en half zingend aan te kondigen. Het optreden had wel als voordeel dat het ineens veel minder druk was op het festivalterrein en dat je daardoor makkelijk naar een standje kon lopen. Als er dan nog een Duitser naar mij toe komt en 50 euro uitlooft voor als ik de zangeres van het podium af kan krijgen dan weet ik genoeg. Het hoogtepunt van het optreden was dan ook de Wagner intro en daar blijft het bij.
Arch Enemy
Het optreden van Arch Enemy werd finaal verneukt door een kutgeluid. De drums stonden veel harder dan alles en daardoor waren de gitaren en de zang was bijna niet te horen. Daarnaast heeft de zang van Angela betere dagen gekend. De drums waren wel erg strak en de band speelde goed, op het podium zal het geluid dan ook beter geweest zijn dan in het publiek. Gelukkig was er nog wat aan om naar te kijken en speelden ze een partij lekkere nummers vooral van het laatste album.
Mayhem
Mayhem was de eerste echte teleurstelling voor mij en de mensen om me heen. Op cd vind ik de band goed maar live vond ik er weinig aan. Het geluid was minder slecht als bij Arch Enemy maar nog steeds stonden de drums veel te hard. Maniac vond het ook nog nodig om eventjes in zijn hand te gaan snijden en ook haalde hij nog vele andere clichés aan. Dit optreden heeft mij ervan overtuigd dat alleen een reïncarnatie van Dead of Euronymous de band nog kan redden.
Hobbs Angel Of Death
Het heel erg op Slayer lijkende Hobbs Angel Of Death was speciaal vanuit Australië overgekomen om op Wacken te kunnen spelen. Gelukkig was het in de tent iets beter uit te houden dan erbuiten. De mensen die er op af kwamen waren erg enthousiast. Kortom: een strak optreden waarvan de toegift ook op zijn plaats was.
Destruction
Dat Destruction in Duitsland heel erg populair is werd weer eens aangetoond door de drukte bij het podium toen ze gingen optreden. De eeuwige standaard setlist is voor deze gelegenheid ook weer uit de kast gehaald. Ook werd er aan deze erg strak gespeelde set nog wat vuurwerk toegevoegd. De band had trouwens in tegenstelling tot andere bands een acceptabel geluid. Het hoogtepunt van het optreden was ongetwijfeld dat Peter Tägtgren, Sabrina Classen en ex-Immortal lid Abbath bij Total Desaster op het podium verschenen.
Doro
Nadat ik Doro vorig jaar op With Full Force van een afstand had gevolgd had ik niet echt veel zin om dit optreden te gaan kijken. Maar toen Doro, met orkest, aan het spelen was kon ik gewoon geen stap richting mijn tent zetten. Het was werkelijk overdonderend. Daarnaast waren de gasten ook niet de minste, zo kwam Blaze Bayley nog even langs om The Trooper en nog een nummer te zingen. Zo kan ik nog wel even doorgaan met het opnoemen van alle gasten. Die werden allemaal nog een keertje het podium opgeroepen om All We Are te zingen. Het geluid was trouwens ook erg goed, en dat terwijl ze met een heel orkest stonden te spelen. Na een ombouwpauze begon de reünie show van Warlock, die geloofde ik wel. Ik ben er zeker van dat Doro Pesch het optreden van der leven had!