Very ‘Eavy Festival
Fox Nightlife Stadskanaal, 23 april 2016
Zo’n vijfendertig kilometer ten oosten van de stad Assen en vijftig kilometer zuidoosten van de stad Groningen ligt het plaatsje Stadskanaal. Met zijn circa 20.000 inwoners niet direct de plek waar je een festival verwacht. Toch wordt er voor de zesde keer alweer het Very ‘Eavy Festival georganiseerd. Dit festival concentreert zich vooral op de klassieke metal. Bijzonder is ook de locatie die dit jaar gevonden is, namelijk discotheek Fox Nightlife. De eerste dag heb ik aan mij voorbij moeten laten gaan en vanwege omstandigheden was het ook niet mogelijk om helemaal tot het einde te blijven. Er is echter nog genoeg te melden.
Met slechts een paar die hard fans op de dansvloer opent Soldier de tweede dag van het festival. In een drie kwartier tijd weet de band toch goed te overtuigen met haar ietwat melodieuze NWOBHM die anno 2016 toch nergens gedateerd overkomt. De vier heren zijn goed in vorm vanavond en het is duidelijk te zien dat ze er goed zin in hebben, wat ook overslaat op het publiek. Als als afsluiter de single Sheralee door de zaal knalt is iedereen tevreden over het optreden van Soldier.
Tweede band van de dag is het Poolse Ceti. Deze band tapt uit een compleet ander vaatje en zouden we bijna een slechte powermetalvariant van Iron Maiden mogen noemen. De zanger klinkt alsof hij teveel als Paul Di’Anno wil klinken en de bassist lijkt een combinatie tussen Steve Harris en Janik Gers. Helaas voor beide heren, en het publiek, wordt het niveau van het origineel nergens gehaald. De band zelf heeft plezier genoeg, maar mij kunnen ze niet overtuigen. Het onverstaanbare Poolse-Engels tussendoor helpt ook niet echt mee natuurlijk.
Wat een verschil is dan de derde band van vandaag, Damien Thorne. Deze Amerikanen laten een stevig, ietwat loom maar vooral modern geluid horen, ondersteund door een subtiel keyboard. Black Sabbath met meneer Dio achter de microfoon is een naam die bij me opkomt als vergelijking. Technisch erg goed en strak spelend weten ze de steeds voller rakende dansvloer te overtuigen. Dat de zanger wat cdtjes en een t-shirt het publiek ingooit, helpt natuurlijk ook wel om het publiek voor je te winnen, maar om te zeggen dat dit vijftal dat nodig had zou een leugen zijn. Het publiek gaat helemaal uit z’n dak als als afsluiter The Mob Rules wordt gecoverd. De paar cd’s en shirts die de band nog over heeft zijn na afloop zeer snel verkocht.
Paragon is de volgende band die het podium betreedt. Voor mij tijd om even een hapje te eten. Aangezien dat allemaal mogelijk is binnen de discotheek, kan ik de muziek nog steeds horen, hoewel iets meer op de achtergrond. De muziek is snel, hard en vol agressie. Ideaal om een patatje en een broodje weg te werken. Zo van een afstandje klonk het allemaal best aardig wat de Duitsers ten gehore brachten.
Het is inmiddels half zes als Tytan zijn opwachting maakt. Bassist Kevin “Skids” Riddles is het enige nog originele lid van de band. Hij heeft echter een geslaagde line-up weten samen te stellen van jong en oud. Achter de drums zit James Wise, met zijn achttien jaar duidelijk de Benjamin van de band, die het doet klinken alsof hij dit al jaren doet. Ook gitarist Dave Strange klinkt meer ervaren dan hij eruit ziet. De melodieuze NWOBHM slaat goed aan bij het publiek, mede door het plezier dat de band uitstraalt. Na een uurtje is het alweer afgelopen, maar heeft de band wel een flink aantal mensen weten te overtuigen.
Vandale is een typische Nederlandse band uit de jaren tachtig, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Toontje Lager of Doe Maar, alleen speelt ze wat hardere muziek. Nederlandse teksten die makkelijk mee te schreeuwen zijn, iets wat dus ook volop gebeurt met nummers als Vrienden Uit De Kroeg en Geitenwollensokkenrockers. Na een paar van die nummers ben je echter snel klaar met de heren en gaan de nummers allemaal op elkaar lijken. Gitaarsolootje, refreintje en herhaal. Strak klinkt het allemaal wel (zoals elke band vandaag!), maar ik ga ondertussen even een rondje over de metalmarkt en haal een biertje. Misschien had ik er een paar meer moeten hebben, dan was het optreden van Vandale ongetwijfeld een stuk leuker geweest.
Omdat vooral de drummer wat problemen heeft met zijn geluid, begint The Rods zo’n twintig minuten te laat aan zijn optreden. Het zal het publiek allemaal worst wezen want iedereen staat al vol verwachting te wachten op dit drietal Amerikanen. De heren weten dan ook precies wat het publiek wil horen en leveren dat ook. Beukende drums en gierende gitaren waarbij gitarist David Feinstein soms nog wel eens wil doorslaan met zijn gitaarspel. Het neefje van wijlen Ronnie James Dio lijkt soms een ander nummer te spelen dan de rest van de band. Het maakt het publiek allemaal niets uit want iedereen gaat gewoon uit z’n dak, mede door de goede wisselwerking tussen band en publiek.
Als afsluiter staat Uli John Roth nog gepland. Omdat er een versterker kapot is gegaan en die dus vervangen moet worden, begint de voormalig Scorpions-gitarist ruim een half uur later. Wegens omstandigheden moet ik al vertrekken waardoor ik niet het hele optreden kan bekijken. Wat ik (kort) zie en hoor is een band en een extra gitarist, die zijn eigen ding doet tussen het geluid van de band door. Uli John Roth lijkt gewoon meer met zijn gitaarstukjes bezig te zijn dan met de oude Scorpions-composities, die vanavond ten gehore worden gebracht. Ik heb niet het hele optreden gezien dus misschien was het een momentopname natuurlijk.
Links: