Summer Breeze heeft al betere menu’s samengesteld dan datgene dat men dit jaar voorschotelde. Toch liever zo dan om de twee jaar hetzelfde kostje vergane gloriën verder zien aftakelen. Omdat er dit jaar een nieuwe huisbrouwerij de tapkranen vulde en we jullie een smaakbeschrijving van haar gerstenat beloofden trekken we de culinaire lijn door in menuvorm. Dit stond woensdag op de kaart.
Nailed To Obscurity: carpaccio van hartzeer overgoten met bitterzoete melancoulis
In lederen jekkers en gescheurde jeansbroeken mengt Nailed To Obscurity cascaderende bitterzoete riffs en traanklierteisterende uitwaaimelodieën tot een intense melancholie. Pakkende pingelmomenten kruiden de tragiek contrasterend bij. De drie koks beroeren zulke gevoelige snaren met hoge sensitiviteit, dicht bij elkaar postvattend. Idem dito voor de kok met de micro, wiens knauwende grunt als enige het smakenpalet halen. De fluisterzinnen en cleane gezangen zijn alleen zichtbaar. Net als de walmende bas en basdrum is het een hinderpaal om nog dieper te genieten van dit meeslepende doomgerecht volgens Swallow The Sun-recept.
Ingested: brutale beef Wellington met slambessenpuree
Vanaf zijn platform grijnst Jay weer als een stonede Engelsman met een hese guttural. Naast het feit dat hij ook een stonede Engelsman met een vandaag wat hese guttural is, staat Jay daar te grijnzen omdat het publiek vanaf seconde één smult van de ploertendodende brutal deathmetalspecialiteit van Ingested. Traag en log verwerken de drums het bruut van het riffbot geslagen vlees totdat het gaar genoeg is om er een korst van een wall of bladerdeath omheen te metselen. Vandaag roeren ze de saus zonder bassist. De Britten krijgen weinig sap in hun gitaartakken en toch stampen de riffs de slambessen bij trossen tot puree.
Soilwork: flauwe schotel op een achtergrond van schaamrood
Wanneer je in de schaduw wordt gezet door een schroevendraaier, dan doe je toch echt iets verkeerd. Iedereen schuift het smörgåsbord vol flauwe melodieuze misbaksels van Soilwork maar wat graag opzij om naar het schroevendraaierluchtschip, dat Wera Tools vanachter de T-stage oplaat, te wijzen. Zoveel er aan de oorlellen van de Zweden hangt, zo weinig vlees zit er aan de rampzalige set die alleen henzelf enthousiast krijgt. Het is vooral beschamend hoeveel er op de backing tracks staat. Er staan gitaristen en een toetsenist op het podium. Dan kan je de intro’s en de achtergrondschakeringen toch gewoon zelf spelen? Dan moet de mixer die natuurlijk wel mee door het geluidsbeslag draaien. De ene keer schiet het vuur onder de striemende zangketel aan, een andere keer onder de fruitige gitaarbraafheid en zo golft het fornuis van het ene naar het andere. Nooit staat het juist, net als sommige zang- of gitaarlijnen niet bij de drums lijken te passen.
Hypocrisy: kwieke veulencarbonade geserveerd op schuin en schoon platform
Presentatie is belangrijk, vraag het maar aan Hypocrisy. Dat zet een tamelijk hoog drumplatform met schuine onderwanden en een hiëroglief in het midden tussen een rij stalen lichtmasten. Het lijkt sterk op datgene dat ze tijdens de Lindemann-shows installeerden: een zilverkleurige gerasterde constructie met mooie lichteffecten erin en er omheen. Hetgeen op het plateau zit, reguleert de dynamiek zodat er climaxen in eenzelfde riff zitten. Zowel de schallende blackmetalmarinade als de melodieus door de tremelo gekrulde deathmetalkroketten liggen onder een dik pak bazuinende keyboarddressing. Zeker in het begin domineert die epische smaak de andere ingrediënten volledig. Zelfs na een zware tour rent opperalien Peter Tägtgren rond als een kwiek veulen. Ritmisch wandelend en de gitaar voor zich uit schuddend op de soms beukende cadans. Geen spatje zit er op z’n carbonverstuivende krijs en diepe kartelende grunt.
Midnight: banaan geflambeerd in Motörhead-whisky
Voor het eerst proeven we van Midnight. De gezichtsloze Amerikanen zijn knettergek en eindigen hun optreden door een brandende vod aan hun basgitaar te hangen en daarmee te crowdsurfen. Veertig minuten daarvoor gooiden ze een banaan in het publiek en toen ze daarvoor een drankbeker naar het hoofd kregen, eisten ze dat er nog zouden volgen. Dat moet je net zeggen tegen Duitsers die al wat binnen hebben. Een hele zwerm was het. Voor de rest raggen ze als gekken. Ze zouden de knokkels door hun vingers rammen. Zich in allerlei yogafiguren smijtend, raspen ze gewelddadige Motörhead-grooves uit de snaren waar de pulp vanaf kletst. Tijdens de snijdende solo’s houdt een harde basknook de smaak erin.
Evil Invaders: adrenalineshot in een met sprenkels overgoten springboon
IJskoud is het wanneer Evil Invaders voor de tweede keer zijn ziedende speed metal direct in de smaakpapillen injecteert. Opnieuw spettert de adrenaline uit alle aderen en duurt het nu en dan even eer drum en gitaar op elkaars tempo inhaken. Tussen de indrukwekkend vlot uit de snaren sproeiende harmonieuze schoten krijg je dan weer geen vork geprikt. Onder het spervuur aan gekruide solo’s valt de ritmegitaar wat mals uit. Nog wat uitbundige delay op de flamboyante gilvocalen en voilà, een shot Evil Invaders zoals intussen heel Europa hem graag lust. Daar voegen de Belgen dit keer een knappe show aan toe. Alle statieven zijn marteltuigen, waarvan er twee draaien. Uit de platformen/springplanken priemen verlichte rookzuilen en gerichte spots scheppen een kleurrijke mistmassa rond de vier springbonen.
Mönchshof Original
Elke dag sluiten we af met de beloofde biertest van de nieuwe huisbrouwerij. Laten we beginnen met de ‘gewone’ pils, de Original. De meeste lezers zullen al weleens een Maes gedronken hebben. Daar heeft ‘ie veel van weg. Hij ruikt zo neutraal als een Zwitser (je kan net zo goed aan een stuk plastic ruiken). In de mond komt hij doorwaterd binnen en laat dan vrij snel de herkenbare zachte bitterheid los. Een lichte verbetering ten opzichte van de vorige en zeker beter dan de Beck’s die ze op Wacken Open Air schenken, maar Krombacher blijft ook na deze dronk onze favoriete Duitse pils.
Foto’s:
Summer Breeze Open Air
Datum en locatie:
14 augustus 2019, Dinkelsbühl (Duitsland)
Links: