Schwung 2006 Rock and Roots Festival
Op zaterdag 27 mei werd in de Expohallen in Roeselare (Belgie) voor de achtste keer het Schwung festival gehouden. Rock and Roots festival is de ondertitel die het geheel meekrijgt. Als liefhebber van klassieke hardrock mocht ik dat feestje natuurlijk niet missen. Daarom reisden we met twee man af richting Belgie.
Een foutje met de routeplanner zorgde ervoor dat we vantevoren een stevig stukje Belgie zagen. In Roeselare aangekomen hadden we moeite met het vinden van de hal. Dat bij elkaar zorgde ervoor dat de eerste band al in de afronding van de set was, toen we binnenkwamen.
Schwung is een prima georganiseerd geheel. Een grote hal met golfplaten dak is over het algemeen gesproken qua accoustiek niet ideaal. Toch slagen alle bands erin een meer dan acceptabel geluid te produceren. Hulde dus aan al die mensen die zich met het geluid bezig hebben gehouden. Op het plein is een waar dorp van eten, drinken en handelswaar kraampjes en terrassen gemaakt. Jammer alleen dat het weer niet meezit. Dat zorgt ervoor dat halverwege het evenement bijna iedereen in de hal te vinden is, omdat de regen flink van zich laat weten buiten. Dat zorgt her en der in de hal voor een beetje broeierig sfeertje en gedrang, maar veel ouwe rockers op een kluitje, da’s toch ook wel heel gezellig. De organisatie in en om de hal was overigens prima in orde.
Dan gaan we het over de muziek hebben, daar kwamen we tenslotte voor. Acht bands, die ruim de tijd krijgen om hun kunsten te vertonen en zo zijn we van 12.30 tot 00.45 onder de pannen.
ZOE
Zoe is een relatief onbekende stonerrock groep uit Noord Frankrijk. Ze hebben de eer om dit festival te openen. Het publiek is nog komende en de club die er staat raakt nog niet echt in vuur en vlam. Zelf kwamen we een beetje te laat aan. Moeilijk om hier echt iets zinnigs over te vertellen, anders dat het echt wel leuk klonk en de sound prima was. Jammer voor hen dat het publiek nog niet echt op temperatuur was. Voor zover wij kunnen beoordelen toch een aardige opener van dit festival.
REVENGE 88
Revenge is een Belgische band, die in 1978 werd opgericht. Onder de naam Stagebeast werden de zalen in Belgie door deze punkers onveilig gemaakt. In 1978 werd de naam veranderd in Revenge na een conflict met de platenmaatschappij en later dus in Revenge88. Vele jaren later staan ze nu dus op Schwung. Helaas voor hen een beetje voorin het programma. De band doet reuze zijn best om indruk te maken. Voorman Frank Dubbe doet heel erg zijn best om op Mick Jagger te lijken en de trouwe fans reageren er wel op. De rest van het publiek is wat minder enthousiast en de stuwende Stonesachtige rock maakt weinig los. Toch best wel een aardig optreden, mede ook door het geluid, dat in de hal goed tot zijn recht kwam en het enthousiasme van de band op het podium.
SOUTHERN VOODOO
We gaan steeds een stapje verder. Steeds meer publiek verschijnt voor het podium en begint meer te reageren op de muziek. Als dan weer een belgische band op het podium verschijnt en met rauwe rock de boel plat probeert te spelen, dan is dat de aandacht meer dan waard! Zelfs vuurpotten worden in de strijd gegooid, waardoor de fotografen bijna gebarbecued worden. Ze zien eruit als cowboys en spelen pure ruige rock. Qua muziekstijl doen de jongens wat denken aan Motorhead.. De gitaren vond ik wat dun aangezet, maar zodra de bas erin kwam, klonk het heel lekker. Zeker een band om in de gaten te houden, misschien toch ook maar eens naar hun, juist uitgekomen, debuut cd The Love Militia luisteren. Leuke show met hele aardige muziek.
THUNDER
Zelf kende ik voor dit festival Thunder alleen maar van naam. Maar voordat we naar Schwung gingen, draaide ik wat biografietjes uit en bij deze band kwamen er zo’n 20 pagina’s uit de printer rollen. Daaruit bleek dat men onder deze naam al sinds 1989 muziek maakt. Deze puur Britse rockband is de eerste band van de dag die het publiek echt aan het swingen krijgt. Ze geven een energieke muzikale show weg. Echt flitsend zien ze er niet uit, maar ze blijken het wel te zijn. Vooral Danny Bowes zanger en voorman, laat zien en horen dat hij heel wat in huis heeft. Met Arrowsmith en Whitesnake als inspiratiebron wordt een swingend potje hard rock gespeeld. Traditioneel en effectief. Het oudere materiaal werd vooral gewaardeerd door het publiek, dat hen ook in 2004 al op Schwung heeft kunnen bewonderen. Nu wat hoger in de line-up maken ze het waar, hier in Roeselare en geven het publiek waar ze voor gekomen zijn, Rock en Roots. Voor diegenen die het graag willen weten, ook de in 2005 uitgekomen cd The Magnificent Seventh klinkt heel lekker, maar ook live is er niks mis mee.
TED NUGENT
Nu gaan we er eens goed voor staan. De eerste echte grote klassieker van de dag betreedt het podium. Ted Nugent guitarlegend in persona. Selfkicker en super-Amerikaan. Vandaag heeft nij slechts een trio op de been gebracht om hier op te treden. Hij haalt echter het volle effect uit de accoustiek van de zaal. Met z’n drieen slagen ze erin om toch een heel vol geluid te produceren en het publiek in de zaal te overtuigen. Natuurlijk draait alles om de geweldige en geweldig lange gitaarsoli van Ted. En die formule werkt na al die jaren nog steeds. Een heel arsenaal aan klassieke Nugent nummers komt voorbij. De lange haren in een staart, cowboyhoed en camouflage bodywarmer en om de drie woorden fuck. Da’s Ted ten voeten uit. De Amerikaanse vlag op de achtergrond en een saluut ten afscheid maken het beeld komleet. “Do you like my fuckin guitar?” Hij schreeuwt het de zaal in en natuurlijk houden al die ouwe rockers van zijn briljante gitaarspel. Natuurlijk legt hij het er weer allemaal dubbeldik bovenop. Persoonlijk ben ik niet echt gecharmeerd van al dat egotrippen. Natuurlijk is het een briljante gitarist en ook de drummer en bassist die hij heeft meegenomen spelen een heel aardig stukje muziek. Een puik optreden dus, met zeker voor de liefhebbers veel om van te genieten
DIO
Ronnie James Dio behoeft eigenlijk geen verdere introductie. Al jarenlang gevierd hard rock zanger o.a. bij Rainbow en Black Sabbath en nu al jarenlang in zijn eigen band DIO. Hij geeft het publiek altijd waar het voor gekomen is. Pure klassieke Hard Rock en niks anders.Geen nieuwigheidjes, geen uitstapjes, recht zo die gaat. Alles zit erin, de scheurende en solerende en duellerende gitaren, de dreunende basloopjes en natuurlijk de stuwende drums (inclusief flinke drumsolo). Natuurlijk zag het er allemaal ook geweldig uit. De drummer zat achter een Dream Theater-achtige drumkit van mega formaat. En Dio zelf zag er huppelend over het podium met lange krullen en glitterige kleding ook uit, zoals het moet. Het geluid was goed in orde en alle instrumenten prima te onderscheiden. Klassieke songs uit alle periodes van de carriere van Dio kwamen voorbij en werden met luid gejuich ontvangen. Het nieuwere werk werd iets minder enthousiast onthaald, maar klonk er niet minder om, logisch ook, want het is wel nieuwer werk, maar het klinkt nog steeds hetzelfde. Dio was goed bij stem en alle lange en hoge uithalen haalden het niveau dat vereist was. Persoonlijk vond ik het allemaal wel een beetje veel van hetzelfde en werden alle nummers erg lang uitgesponnen. Maar aan de andere kant is dat nou precies waar een groot deel van het publiek voor komt en dan krijg je bij Dio echt waar voor je geld!
STATUS QUO
De discussie is al even oud als de band zelf, is Status Quo nou een simpele commercial band zonder inhoud en creativiteit of is het juist geniaal om je muziek uit te kleden tot de naakte essentie en daarmee veel reactie bij het publiek los te maken? Ik denk dat de twee groepen het nooit eens worden, maar de tijd leert dat Status Quo en de muziek die men maakt nog steeds de tand des tijds doorstaat. Daar staan ze dan in 2006 op het podium van Schwung en spelen moeiteloos en met veel plezier de hele hal plat. Rossi en co waren vanwege tijdsdruk per helicopter aangevoerd en Francis gaf aan dat hijzelf nog een beetje last had van de vlucht in het slechte weer. Toch was daar weinig van te merken. Alle gouwe ouwe nummers kwamen ruimschoots voorbij, zelfs het thema van het uit het stenen tijdperk daterende Pictures of matchstick man werd een aantal keren gebruikt, maar ook Down- Down, Rain, Rockin all over the World en natuurlijk mijn persoonlijke favoriet Roll over, Lay Down. Puur genieten en swingen. Een vrij lang intermezzo met vier duellerende gitaren en zonder bas, dat nogal folkloristisch klonk en waarvan de titel me ontschoten is, een simpele, maar effectieve (yep, zelfs hierbij) drumsolo, nadrukkelijk gebruik van de keyboard en veel pakkende thema’s, solo’s en loopjes. Het maakte allemaal indruk. Zo her en der werd de tent afgebroken, maar het was vooral feest. Wat vooral opviel, was dat dat op het podium ook het geval was. De mannen van Quo hadden ook onderling heel veel plezier en dat straalde uit naar het publiek. Een muzikaal rock&roll feestje dat er mocht zijn. Alle vermoeidheid van de reeds lange dag was plotsklaps vergeten. Een lekkere lange set werd volgespeeld, een toegift gegeven en veel te snel naar mijn zin was het allemaal voorbij. Heftig zwetend begeef ik me naar de bar en ga me voorbereiden op het optreden van de laatste band.
ALICE COOPER
Voor het jaarlijkse portie Alice, moesten we dus deze keer naar Roeselare afreizen. Alice start op Schwung het Europese deel van de Dirty Diamonds tour 2006. Omdat het de voortzetting is van de 2005 tour is de setlijst weinig verrassend vrijwel hetzelfde als bij de show in 013, juli vorig jaar. Al eerder werd bekend dat Ryan Roxie er bij deze tour niet bij zou zijn. De rest van de band bleef ongewijzigd met de geniale Eric Singer achter de drums en Chuck Garrick, even energiek als altijd, op de bas en de gitaristen Damon Johnson en Keri Kelli. De laatste jaren is de invloed van de band steeds nadrukkelijker geworden. Dat geeft Alice de kans om veel oude showelementen terug te halen en zich een aantal keren te verkleden. Verrassend was de opkomst van de band met wit-zwarte maskers. Met het wegvallen van Ryan mist de band iets aan bijna geniale creativiteit, daarvoor in de plaats kwam dat de band meer een eenheid vormde en ook meer en meer in de show betrokken wordt. Alice was beter bij stem, dan in Tilburg. Van waaruit ik stond was het geluid hartstikke goed. Later hoorde ik van anderen, die wat meer in het midden stonden, dat daar met name het stemgeluid van Alice slecht te horen was. Het was een heel gedrang in de zaal en vooraan stonden we dan ook flink in de verdrukking. Wat ook opviel was dat het publiek na het Quo feestje een beetje mat reageerde en niet echt uit zijn bol ging, de die hard Alice fans daargelaten. Dat maakte het optreden er niet minder om. Muzikaal een feest der herkenning met o.a..No More Mr Nice Guy, Billion Dollar Babies, Be My Lover, I Never Cry, I’m 18, You Drive Me Nervous, Is It My Body, School’s Out en in de toegift Poison, I Wish I Were Born In Beverly Hills en mijn favoriet in deze show Under My Wheels. Dan was er ook nog wat nieuwer werk zoals Dirty Diamonds en Woman of Mass Distraction en kreeg de band volop muzikaal de ruimte in de Black Widow Jam (met prachtige drumsolo!) en de instrumentale uitvoering van I Love the Dead. Het grootste deel van het showgedeelte vond plaats in wat The Piece wordt genoemd. Een bijna musical achtig deel van de show met een medley van voornamelijk langzamere nummers (the Awakening, Steven, Only Women Bleed, Ballad Of Dwight Fry en Killer). De guillotine, het herrijzende Frankenstein monster, het was allemaal weer aanwezig met de nodige geluids, licht en goocheleffecten en de inbreng van dochter Calico als danseres en showgirl. Ook wordt weer de nodige zooi over het publiek uitgestrooid zoals nep bankbiljetten en grote ballonnen met confetti. Ik heb in ieder geval weer genoten van de geweldige muziek en de heerlijke show. Alice Cooper, in dwangbuis en zwaaiend met zwaard of invalidenkruk had het zichtbaar naar de zin en maakte een hele fitte indruk. De band was goed in vorm en het geluid was dus (waar ik stond tenminste) prima in orde. Ik kan weer een jaartje vooruit.
p.s. De Boa constrictor was er niet bij deze keer, dat was wel jammer!
Iedere classic rockfan, aanwezig op Schwung 2006 zal het erover eens zijn, muzikaal gezien was het een absolute topdag. Qua organisatie viel er ook erg weinig aan te merken en het toeschouwersaantal lijkt me voldoende om ook in 2007 Schwung weer op de agenda te zetten. Met dank natuurlijk aan al die mensen die het organiseren van deze editie mogelijk maakten.
Tekst : Remi Peterse
Foto’s : Joris Peterse
Links: