Odium Nostrum in De Helling
2 juli 2016, De Helling, Utrecht
Dit jaar vindt de eerste editie van een nieuw black metal festival plaats in De Helling. Het festival heeft de naam Odium Nostrum meeegekregen, wat veel goeds voorspelt. Met een vrij exclusieve line-up en als headliner het almachtige Inquisition, kan het bijna niet misgaan. Dan bedoel ik het festival, want het OV was dusdanig ontregeld dat ik Ibex Angel Order heb moeten laten schieten, iets waar ik behoorlijk van baal, gezien het prima album dat dit jaar is uitgebracht.
Dit betekent dus dat mijn aftrap uit handen van Khthoniik Cerviiks moet komen en dat had erger kunnen zijn. Denk aan het oude werk van Voivod, denk aan het oude werk van Darkthrone. Combineer die twee en je krijgt een onorthodox geluid, maar wel een die de spijker op zijn kop slaat. Het is misschien even wennen, maar het geluid dat Voivod zo sci-fi doet klinken, past perfect bij de kosmische thema’s die Khthoniik Cerviiks behandelt. Het geluid is wat zacht en daardoor is de impact niet zo groot als die had kunnen zijn, maar de technische black van de heren maakt qua atmosfeer veel goed. Terwijl gitaar- en baslijnen zich verweven, ontvouwt zich voor onze ogen een primitieve god uit een andere dimensie. Voordat deze een poging kan doen ons te verzwelgen zit deze veel te korte set er echter op en hoewel ik getroost wordt door alles wat nog de revue zal passeren, is het toch eigenlijk wel erg jammer.
Na die geschifte en onorthodoxe black metal is het tijd voor een meer ritualistische atmosfeer. Die weet LVTHN uitermate goed te scheppen door eerst een compleet ritueel op het podium te verrichten, waarbij maskers en het verbranden van den manuscript de hoofdrol hebben. Wanneer het geweld losbarst, zit de sfeer er goed in, maar het is toch jammer dat de band vrijwel meteen de maskers afdoet. De rest van het publiek deert dit echter niet, zo blijkt uit de reacties die tijdens het optreden en de opmerkingen die na afloop gemaakt worden over de band. Zo Zweeds als dit hebben we de black metal vanavond nog niet gehad en het is dus een geslaagde wending ten opzichte van de vorige band (toch even spannend als zulke uiteenlopende bands elkaar opvolgen). Waar de vorige band inter-dimensionale goden oproept, steekt LVTHN het vuur van het altaar aan en zijn we voor het eind van de set goed opgewarmd voor de rituelen die volgen.
Genocide Shrines heeft moeten afzeggen (en verdomme, wat had ik die band graag willen zien) en in plaats daarvan krijgen we Countess. Echt enthousiast word ik daar niet van en daar heeft de band ook last van; dat kan ook niet anders met zulke monotone, ongeïnspireerde riffs en afgezaagde synthpartijen. De band staat te spelen alsof hun instrumenten ieder moment uit elkaar kunnen vallen en de toetseniste raakt derhalve haar keyboard zo min mogelijk aan. Tel daar dan de blikken die op het podium worden uitgewisseld en de moedeloze toon waarmee het publiek wordt geadresseerd bij op en het feest is compleet. Zelfs die vage herkenning van Bathory kan daar niets aan veranderen en ik durf zelfs te stellen dat Quorthon zelve op het podium deze vertoning niet had kunnen bijsturen.
Het uit België afkomstige Goat Torment laat vanavond ook zijn ontheiligende kunsten zien. Er worden helaas geen geiten geofferd (martelen is toch een stap te ver voor mij), maar er wordt wel flink wat zwartgeblakerde death metal ten gehore gebracht. Hoewel de atmosfeer vanaf de eerste toon is gezet en de podiumpresentatie grotendeels in het teken van die atmosfeer staat, is het wel duidelijk dat de band er zin in heeft. Met smerige, vervagende corpsepaint, zoals je die overigens vaker ziet in het uithoekje van dit genre, staan de heren op het podium en beuken regelmatig met hun vuist in de lucht. Het geluid is niet alles en met name de lead gitaar valt weg in de chaos die ontstaat door de wervelende storm van woeste riffs. Een rondje door de zaal lopen toont helaas aan dat het niet aan mijn positie ligt, maar dat de geluidsman zich toch echt eens even achter (of liever in?) de oren moet krabben. Toch mag dit niet afdoen aan de kracht die hier wordt tentoongesteld en blijkt de band een goede opstap voor Inquisition
Uiteindelijk is het dan tijd voor wat toch voor de meeste mensen de band van de avond is: Inquisition. De Amerikanen zijn vaak genoeg in Nederland te zien en brengen de eigenzinnige, doch in en in zwarte black metal steeds weer met overtuiging. Uw redacteur heeft deze band al menigmaal mogen aanschouwen, maar vanavond blijkt niet alleen de band (zoals altijd) in topvorm te zijn, maar ook de geluidsman. Alles is perfect te horen en het geluid van Dagon is nagenoeg hetzelfde als op de albums, terwijl er als een geoliede machine door een set van hits gewalst wordt. Waar veel bands het van voornamelijk oudere nummers moet hebben, wordt bij Inquisition alles goed ontvangen, waarbij zeker niet in de laatste plaats de nummers van het meest recente Obscure Verses For The Multiverse. Opvallend is dat er van het komende album, Bloodshed Across the Empyrean Altar Beyond the Celestial Zenith, niets ten gehore wordt gebracht, zelfs niet Wings of Anu, terwijl dit de perfecte gelegenheid is voor een voorproefje. Uiteindelijk wordt na een vrij korte set nog een toegift gespeeld, maar daarna is het toch echt afgelopen en begin ik aan de langste terugreis in mijn carrière als concert bezoeker: (drie en een half uur over 35 km).
Links: