Netherlands Deathfest 2016
26, 27 en 28 februari, 013 (Tilburg)
Zondag 28 februari
Zondag is de drukste dag van dit weekeinde, althans, voor mij dan. Veel bands die ik vrij laat op de dag wil zien en dan ook nog allemaal achter elkaar. Ik begin op mijn gemak met een band die ik niet op de lijst heb staan, maar die toevallig bezig is als ik de grote zaal binnen wandel: Cenotaph. De Turkse band speelt zwaar door Suffocation beïnvloede death metal en al snel kan ik door de pinch harmonics de riff niet meer horen. Na een paar nummers taai ik af voor een rondje langs de merch en een drankje in de kelder, om me vervolgens weer naar de grote zaal te begeven voor een volle set van Morpheus Descends. De old school death metal van de Amerikanen gaat er in als zoete koek, ook bij de rest van de zaal. Het is niet de enige band vandaag die een duidelijk op Incantation gebaseerde sound heeft, maar dat maakt geen reet uit: prima potje death metal zo vroeg op de dag. (UT)
Daarna begeef ik me naar de kleine zaal voor een portie grind van de hoogste kwaliteit met Gadget. Het blijft een aparte naam voor een grindband, maar hard gaan ze zeker! De band schuwt ook de trage, dreigende passages niet en met behulp van een interessant sample hier en daar wordt er een atmosfeer opgebouwd die niet bepaald standaard is voor een grindshow. Iets voor het einde verlaat ik de band om een goed plekje te vinden voor de show van Gruesome, toch wel een van de meest besproken bands dit weekend. Mocht je niet weten wie Gruesome is: Gruesome is Death. Gruesome is Death ten tijde van Scream Bloody Gore en Leprosy om precies te zijn en dat steken ze niet bepaald onder stoelen of banken. Tijdens de shows wordt er door frontman Matt Harvey regelmatig over gesproken en het komt er altijd op neer dat de band een min of meer veredelde Death tributeband is. Mijn favoriete album van Death is overigens The Sound of Perseverence (ketterij!), maar ook het andere werk kan ik zeer waarderen. Je zult mij dus niet horen klagen bij het horen van de kopie van Gruesome. De band sluit ook af door een keer de openingsriff van Pull the Plug te spelen en tot ergernis van het publiek (en amusement van de band) wordt dat nummer helaas niet doorgezet. (UT)
Na die hele toffe set haast ik me naar buiten om wat te eten en vervolgens weer terug naar binnen om de set van Coffins te checken. De death/doom van de Japanners is weer zo ongelooflijk lomp en hard, dat ik het idee heb dat de fundering onder de nieuwe 013 vandaan wordt getrild. Het enthousiasme van de band rond gitarist Uchino (met karakteristieke bril!) kan op enorme bijval rekenen van de volle grote zaal en Coffins geeft een van de beste shows van het festival. Het is ook een goede zet van de organisatie om de band samen met Asphyx en Autopsy op een dag neer te zetten, want de invloed van die twee bands is overduidelijk op de Japanners. (UT)
Als de laatste loodzware en blasfemische klanken uitsterven, ga ik rustig op het balkon van de kleine zaal tegen de muur leunen om een deel van het Tilburgse Antropomorphia mee te pakken. De donkere death metal komt goed tot zijn recht in de kleine zaal en het publiek gaat op in de atmosfeer. Vanaf mijn positie komt wel een nadeel aan het licht: het oude balkon van de kleine zaal bood overal een plek om het optreden te kunnen zien, iets wat nu helaas niet meer het geval is door de toegenomen diepte. Lichtpuntje in de duisternis is wel dat er een bar te vinden is. (UT)
In de grote zaal wacht de Finse legende Demilich op ons en dat zullen we weten ook. Het technische, doch pakkende geweld slaat vanaf moment één in als een bom en vooral vlak voor het podium liegt de publieksreactie er niet om. Frontman Antti Boman heeft zijn pols gebroken en dus valt Danny Tunker in op de gitaar. Hij geeft een uitstekende voorstelling weg en trekt de band voort met zijn technische partijen. De band staat knoerthard en als ik door de zaal loop, merk ik dat de kwaliteit van het geluid niet overal even goed is. (UT)
Langzaam maar zeker begeef ik me naar de kleine zaal voor het machtige Funebrarum, dat het geweigerde Disma vervangt. Mij helemaal best, want een flinke pot Funebrarum is nooit mis. Frontman Daryl Kahan heeft er zin in en draagt het gros van de nummers op aan het publiek. Ook een jonge bezetting als deze zorgt ervoor dat het een energieke show wordt. De obscure, kwaadaardige death metal doet zijn werk goed in de kleine zaal, met een smerig geluid waar je u tegen zegt: ik geloof niet dat ik dit weekend al zo’n gore bassound heb gehoord. (UT)
Een van de bands waar ik dit weekend het meest naar heb uitgekeken, is het Nederlandse Asphyx. Hopelijk hebben deze heren geen introductie meer nodig, want ze maken toch al meer dan 25 jaar een van de smerigste soorten death/doom die er op deze aardkloot te vinden is. Het blijkt een set te zijn waarin de nadruk vooral op ouder werk ligt: daar ben ik meer dan tevreden mee, maar wat opvalt, is dat de wat tragere, meer doom georiënteerde nummers die de afgelopen jaren zijn uitgebracht, achterwege worden gelaten. Jammer, want die nummers mogen er ook zeker zijn. Desondanks stelt de show geenszins teleur en valt er, zoals altijd, flink te lachen met Van Drunen. Hij condoleert ons met de verjaardag van Stephan Gebédi en draagt het nummer Deathhammer aan Thanatos op. Na Asphyx beginnen mijn enkels toch echt enkele (haha!) vermoeidheden te vertonen en kies ik er voor om rustig een drankje te doen en Entrails dus te missen. (UT)
Headliner van het festival is Autopsy en dat zullen we weten ook! Chris Reifert en consorten laten ons horen hoe je smerige, old school death metal maakt. De bekende hitjes komen voorbij en het gaat erin als zoete koek. Als Reifert aankondigt (meerdere keren) dat er ook wat nummers van Shitfun gespeeld gaan worden, verwacht hij een bij lange na niet zo’n positieve reactie als hij krijgt. De beste man is erg spraakzaam en krijgt wat mij betreft de eerste prijs voor frontman van het weekend: wat een baas. De band gaat net als het publiek volledig los op de ranzige death metal en blaast op volle snelheid door een toffe set. Gadverdamme, wat lekker. (UT)
Links: