NephereX Fest V
10 april 2011, Zenith – Dendermonde
Op 23 april stond het Belgische Dendermonde opnieuw te donderen op zijn grondvesten. De vijfde editie van NephereX Fest vond er plaats, wat altijd garant staat voor een portie hevig metaal. Deze keer werd de nadruk gelegd op bands uit de Lage Landen, wat helaas te zien was aan de mindere opkomst. Onterecht trouwens, want volgens mij stond er meer dan voldoende kwaliteit aan de aftrap.
Het eerste schot op doel kwam er van
Tyrant’s Kall. Deze Belgische band met voortreffelijke zangeres op het podium mikte een voortreffelijke mix de zaal in. De doomerige metal was verrassend hard, trapte regelmatig op zijn Bolt Thrower-pedaal en met momenten ging het van een thrashy dakje. Iets meer animo op het podium mocht wel, maar al bij al een ferm geslaagde performance.
Tweede band van de dag was het Nederlandse
Hooded Priest. Vorig jaar brachten ze Devil Worship Reckoning en die werd dan ook netjes voorgesteld. De traditionele doom, inclusief contrabas, was echt niet mijn dada, al kon ik het lekkere gitaarwerk wel appreciëren. En het moet gezegd worden, frontman Luther ‘Finlay’ Veldmark (Witchsmeller Pursuivant) heeft bijna zoveel charisme als Leif Edling en Scott Weinrich samen. De opgekomen doomfans genoten alleszins mateloos van dit optreden.
Derde band op het rekest:
Saille. Deze West-Vlaamse band verraste eerder dit jaar vriend en vijand met het debuutalbum Irreversible Decay, tot ver in het buitenland. De melodische black metal klinkt op plaat bijzonder complex en het was dan ook de vraag of het live niet het gekende black metal-rommeltje zou worden. Maar wat bleek? Het zat allemaal fantastisch in elkaar. Strak gespeelde partijen, de ene na de andere. Subliem geplaatste technische passages, netjes gedoseerde synths en toetsen… Het was een overtuigende set die vooral geloofwaardigheid en snelheid wist te combineren. Meteen de cd gekocht en sindsdien al talloze keren afgespeeld. De vraag waarom Graspop deze bende nog niet contacteerde blijft in mijn hoofd hangen.
Nog niet helemaal bekomen zag ik
Heimat
het podium opklimmen. Heimat had ik al eens gezien en valt nooit tegen. Ook nu niet. Volkse (geen folkse!!) black metal waar kracht vanuit gaat. Naast gekende nummers als het geliefde Pletwals kregen we ook nieuws te horen, zo passeerden Bezieling, Hier ons Bloed en Eindtijd de revue. De nieuwe nummers hadden net iets meer groepsgebeuren in zich en lieten in ieder geval het beste vermoeden voor de nieuwe plaat en de toekomst van Heimat.
Naast Saille is er nog een een Vlaamse band die het in binnen- en buitenland erg goed doet, althans qua reviewscores. Nota bene in eigen beheer bracht
Lemuria
eind vorig jaar Chanson de la Croisade uit, een topalbum (review op komst). Lemuria moest wegens omstandigheden “buiten hun wil” de set wat inkorten, maar begon desalniettemin overgemotiveerd aan zijn set. Een feestje werd het, net als iedere keer dat ik ze al heb mogen aanschouwen. Frontman Niklaas Reinhold is een entertainer pur sang en zet meteen de gehele zaal naar zijn hand. Met een podiumbeest als Niklaas kún je als band haast niet verliezen, maar toch liet Lemuria horen dat ze ook als band een uiterst geslaagd gezelschap zijn. Niet alleen de gekende nummers deden het opnieuw goed, ook een nieuw nummer als A Coming Storm deed menig hart sneller slaan. De combinatie van Dimmu-symfonica, Finntroll-feestelijkheden en vooral ook Wintersun-klasse is dit live werkelijk om vingers en duimen van af te likken. Afgesloten werd er (met toestemming van de afsluitende band) met Gerstenat. Meteen na affluiten de nieuwe cd gekocht en sindsdien al talloze keren gespeeld. De vraag waarom Graspop deze bende nog niet contacteerde blijft in mijn hoofd hangen (2).
Het werd ondertussen al vrij laat en een deel van de zaal hield het voor gezien. Wie dat niet uit noodzaak deed verklaar ik bij deze voor idioot. Toegegeven,
Dylath-Leen kende ik nog niet lang. Maar wat een band bleek dit live te zijn! Gruntvrouw/gitariste Kathy deed haar stinkende best en er was werkelijk geen negeren aan. Wat een brute en veelzijdige vrouw zeg! Uit de albums Semeïon en Insecure werd menig nummer gespeeld en die bleken te bestaan uit technisch onderlegde atmosferische death metal, strak en ondanks enige complexiteit tot bijzonder aanstekelijk. De band werd hevig aangemoedigd en verplicht om in de vorm van Denied nog een bonusnummer weg te geven. Een grote verrassing, achteraf bekeken.
Na een korte afterparty vertrokken de overblijvers richting bed. Een leuke dag alweer met meer ruimte dan vorige edities, dankzij de lagere opkomst. Ik kijk in ieder geval alweer uit naar volgend jaar.
Met dank aan Sabine Moorhem voor de foto’s.
Links: