Na een uiterst succesvolle eerste editie zijn de Little Devil Doom Days terug: twee dagen vol met een leuke selectie uit wat de underground te bieden heeft, met oog voor een brede programmering binnen het genre en derhalve voor ieder wat wils. Het bleek een hobbelige rit naar het festival toe te zijn, met de nodige afzeggingen, maar uiteindelijk zijn we daar. Uw verslaggevers dit weekend zijn Wouter Kooy (dag 2) en Usurperofthetyrants (UT, dag 1).
Vanavond treden er maar drie bands op, dus het is mooi dat er enige lijn in de bands gevonden is. In de eerste en laatste band dan in ieder geval, want de gothic doom van de tweede band vanavond valt een beetje buiten de boot. Hoe het ook zij, Schweinsteiger uit Eindhoven opent onze avond, de heren doen dat in stijl. Vlak na aanvang van het optreden loop ik de zaal binnen, of liever gezegd: het zwarte gat van de Little Devil. Op volle toeren werkende rookmachines verspreiden een verstikkende mist in de duisternis, terwijl op het podium een jonge band trage, slepende riffs over het publiek uitzaait. Het geluid is niet al te best, waardoor met name de gitaren wat wegvallen, maar aan de andere schept deze afstelling een afstand tot de band die perfect past in de duistere atmosfeer.
Er is een ruime tijd ingecalculeerd voor de band, wat ertoe leidt dat de heren een mooie spanningsboog kunnen opbouwen, iets waar dan ook in geslaagd wordt. Een passend, sludgy begin van de avond. Dit is overigens het laatste optreden van bassist Bob, die de band wordt uitgeschopt wegens het afknippen van zijn blonde, krullende lokken. Zijn basgitaar blijkt overigens al verkocht.
Gothic doom is een genre waar maar een zeer select aantal bands in uitblinkt. De grote namen kennen we wel en een paar weken geleden is er tijdens Roadburn nog een uitstekende demonstratie van het genre gegeven. Vanavond speelt het Waalse Fading Bliss en het moet gezegd worden dat deze band niet bepaald aan de top kan tippen. Zo is zangeres Mel niet bepaald een zeer begiftigde vocaliste, hoewel ze op zeer gebruikelijke wijze haar bijdrage levert aan de muziek. Haar monotone stem kan een stuk meer diepgang gebruiken en héél stuk meer variatie.
Er wordt gelukkig nog afgewisseld met grunts, zoals die vaker in het genre gehoord worden. Muzikaal is het geheel al even cliché, met trage, chuggende riffs en hoge, melo-dramatische leads. Het mag allemaal wat strakker, maar de drummer houdt het geheel bij elkaar. Gaandeweg wordt het leger in de zaal en blijkt dat het gros van het publiek mijn mening over de band deelt, maar de weinige aanwezigen mogen blijven genieten van een set die jammer genoeg behoorlijk uitloopt.
Dat gegeven is extra jammer als je je bedenkt dat Izah extra tijd nodig heeft om op te bouwen. Het is ook niet bepaald een kleine opgave om zes man op het kleine podium te passen, laat staan als alle apparatuur er nog bij komt. Gelukkig blijkt de band een vrij statische houding te hebben, iets wat perfect bij de muziek van de heren hoort. Vanavond is de eerste Nederlandse show met zanger Tim de Meyer, die jammer genoeg niet altijd even goed verstaanbaar is.
Gelukkig sluit dat ook hier perfect aan op het visuele aspect van de atmosfeer: ondoordringbare rook, met een rode gloed die van onderaf komt bovendrijven. In de walm staan figuren gestaag te headbangen, terwijl door een set wordt gewerkt waarin ongenadig gebeukt wordt, maar ook pakken melodieën voorbij komen. Izah positioneert zich wederom als een van de sterkere schakels uit de Tilburgse scene, een scene die toch al niet bepaald bekend staat om zwakke schakels. Een geslaagd optreden om deze eerste dag af te sluiten, en daarmee draag ik het stokje over aan collega Wouter.
Fotografie:
Vitus Frank
Datum en locatie:
12 mei 2017, Little Devil, Tilburg
Links: