Zaterdag 2 april 2005
Op zaterdag werd de aftrap gedaan door de nederlandse band Saturnine.
Ik heb helaas maar de drie laatste nummers van deze band meegekregen. Saturnine
speelt een wat slepende doch behoorlijke stevige pot metal. Rauw, donker en vooral
veel boos kijkende mannen. De zanger had naar mijn mening een mooie heldere stem
in de rustige stukken en wist vervolgens rauw uit te halen als de grommende gitaren
hun werk deden. Niet echt prog of virtuoos maar toch een heel lekker begin.
Splinter was als tweede band aan de beurt. Deze band
mocht al eerder openen voor de Flower Kings en moesten als een speer na het optreden
weer verder om diezelfde avond dat zelfde te doen. Splinter is een enthousiaste
jonge band. VOlgens mij heeft geen van de leden de dertig gepasseerd, maar het
spelniveau was uitzonderlijk hoog. Plezierig om naar te kijken en te luisteren.
Met name de blootvoetse ietwat excentriek toetsenist wist een behoorlijke indruk
om me te maken. De nummers waren complex doch goed te volgen. Hier en daar kwamen
er wat queen achtige stukken boven water. De zang was niet echt sterk, maar de
composities waren daar volgens mij mooi op aangepast. Het geheel zat behoorlijk
progresief en knap in elkaar. Niet eerder wist een band die ik voor het eerst
aan het werk zag me van begin to eind te boeien.
Vervolgens maakte de duitse band Transmission zijn opwachting.
Zij zetten een wat eenvoudigere melodieuze metal neer met wat lichte progresieve
tintjes. Minder techniek, maar wel meer liedjes. De forse zanger had een aardig
bereik maar liet hier en daar wel wat steekjes vallen. Ik was bij deze band met
name erg onder indruk van het spel van de bassist. Dat stak er toch wel flink
bovenuit. Er werden eigen nummers en twee nummer van de band Chain gespeeld. Twee
leden schijnen ook in die band te bivakkeren. Mij zij het allemaal niet zoveel.
Geluid was wat rommelig, de toetsen overheerste nogal, maar over het geheel zette
de band een goeie show en set neer.
Etenstijd, joepie! Even het plein op bij p60, lekker wat gegeten. Wel de clinic
gemist van Wolfgang Zenk. Maar volgens horen zeggen
kan deze meneer wel bijzonder aardig gitaarspelen 🙂
Toen kregen we Guapo uit de UK voorgeschoteld. Het doek
ging open, de wierook steeg op en een wazig intro van een soort hindoestaans meditatiemuziekje
en een wiegende drummer doet mij al het ergste vermoeden. Een blauwgeverfde toetsenist
met hoed en overjas gaat vervolgens te keer op een soort van mellotronachtige
toetsenmachine. Een bassist die model had kunnen staan voor de gestappo en een
warrige drummer die wazige jazzritmes de zaal in lanceert. Daarbij verzorgde de
toetsenist het gitaargeluid uit een van zijn modules vermoed ik. Goed na twee
nummers ben ik samen met collega van progwereld even een bakkie gaan halen in
het cafe beneden. Het zal best geniaal, briljant en superprogresief zijn, maar
voor dit soort muziek heb ik gewoon te weinig drugs gebruikt in mijn leven.
Eens zien wat het eveneens uit de UK afkomstige Shadowkeep
in zijn mars heeft. Wow, een vrouw van 1 meter 90 spelend op een Jackson V-wing
gitaar en lang rood haar tot op d’r kont. Errhm, iemand opgelet hoe de andere
bandleden eruit zagen, ha ha. Deze band speeld een soort van Priest meets Stratovarius.
Snelle harde metal. Erg lekker maar dan moet het geluid en het spel retestrak
zijn. Dat was het niet. Alhoewel door het slechte geluid kon ik niet opmerken
of er strak gespeeld werd, ik zag de vingers van de gitaristen hele snele loopjes
maken die ik niet uit de speakers hoorde komen. Volgens horen zeggen had Shadowkeep
een eigen geluidsman mee. Thuislaten die pannekoek, want de jongens van P60 hebben
zo goed als het hele weekend een dijk van een sound neergezet. Daarbij leken de
nummers allemaal wel erg op elkaar na een tijdje. Jammer.
Met een bezoekersaantal dat beneden het vriespunt lag (volgens mij was het overgrote
deel journalist of bandlid) had ik al niet zoveel zin meer in de laatste band.
Het vertrouwen was wel een beetje weg. Gelukkig wisten de heren van Enchant
(die overigens retegoed kunnen poolen) een zeer strakke en goeie show neer te
zetten. Ik kende deze Amerikaanse band niet en na de eerste drie nummers dacht
ik dat ik met een soort van tot-kloon te maken had. Mooie stevige rocknummers,
met de nadruk op zang en uitgedachte mooie solo’s op gitaar. Niets bleek minder
waar want al gauw kwamen de progresieve invloeden de hoek om duiken en werd de
muziek steeds interresanter. De zanger was goed bij stem en blijkt ook nog eens
een mooi potje gitaar te kunnen spelen. Daarbij nam de gitarist veel van de tweede
stem op zijn rekening en deed did ook zeer verdienstelijk. Misschien is Enchant
een iets te poprockachtig hier en daar voor de echte pro/metal liefhebber. Maar
wat mij betreft hebben ze dag toch nog goed gemaakt en dag 1 van het festival
afgesloten met een zeer goed optreden.