Graspop Metal Meeting – Zondag
Seven Witches
Met Seven Witches begon de zondag al meteen goed. De heren waren vorig jaar nog tijdens hun tour met Overkill te zien in ons land. Toch hadden ze, op dit christelijke tijdstip, een beter optreden neergezet als toen in zaandam. Ze speelden met een sessiedrummer vandaag maar dat ging echt super. Een perfect begin van een perfecte dag. (AH)
Destruction
Na Seven Witches was het tijd voor mijn lievelingsband Destruction. Een erg krappe set werd gespeeld door de Duitse thrashers die maar net genoeg tijd hadden om alle klassiekers te spelen. Destruction speelde goed maar ik heb ze toch echt beter zien spelen. Helaas had de band ook op dit festival (net als op wacken 2 jaar terug en op with full force vorig jaar) technische problemen. Het gitaargeluid viel halverwege het optreden ineens uit. Dit werd gelukkig snel opgelost maar in de tussentijd viel er ook nog even een drumsolo van Marc Reign te horen. Helaas was het optreden aan de korte kant en het publiek kon er dan ook niet genoeg van krijgen. (AH)
Dying Fetus
Je hebt van die bands die op je op cd wel geinig vind en live geweldig zijn. Dying Fetus is een van die bands. Al zijn ze duidelijk niet gewend aan het grote podium, ze bleven veel op een plek staan. Het geluid van de band was erg lekker. Daarnaast waren ze ook erg strak. Veel valt er eigenlijk niet over te zeggen, gewoon een top optreden dus. (AH)
Testament
Testament op de zondagmorgen bracht nog meer Bay Area
Thrash metal én Steve DiGiorgio, wiens kunsten een
lust voor menig oog zijn. Dit optreden was de laatste
van de Europese tour, en de band had een groot
assortiment aan gitaren bij zich, waaronder een
basgitaar met twee halzen, waarvan er een fretloos
was. Chuck Billy had zijn karakteristieke
microfoon/airguitar bij zich, en publiek en band
maakten er een feest van, met oa “Into the Pit”, “Over
the Wall” en “Disciples of the Watch”. (ML)
Death Angel
Zoals we van Death Angel
gewend zijn stonden de heren weer super te spelen. De setlist was ook perfect samengesteld veel oud en nieuw werk was te horen. En dat in een betere verhouding dan Exodus afgelopen vrijdag, die speelden maar vier oude nummers. De band ging weer helemaal los op het podium. Zanger Mark was helaas niet zo goed bij stem en sommige nieuwe nummers werden dan ook een beetje vals gezongen. Aan het eind van het optreden, tijdens Kill As One, gooide de extreem langharige zanger ook nog een aantal shirtjes in het publiek, ik ben benieuwd hoeveel daarvan heel een eigenaar hebben gekregen. (AH)
Chimaira
Chimaira, een van de peilers van “the new wave of
American Heavy Metal”, was voor mij een live
revelatie. Met constant mid-tempo tot af en toe
hoog-tempo riffs is deze band enorm
headbang-vriendelijk. De Soilwork drummer in bruikleen
gooide tijdens het spelen wel vaker een stick omhoog,
om hem daarna weer op te vangen en verder te spelen.
Hoogtepunt was waar frontman Mark Hunter als “metal
moses” de zaal in twee helften verdeelde, en het
publiek vervolgens vroeg om op elkaar af te rennen en
een gigantische pit te beginnen, reikend lijnrecht van
het midden van het podium tot bijna achterin de zaal.
Een geweldige live band die zeker meer is dan “weer
zo’n NU metalband voor boze pubertjes”. (ML)
Saxon
Hoeveel zin heeft het nog om Saxon op Graspop te programmeren? De band speelt er
nu al jaren op rij, en zo lang men de “eagle” niet meeneemt en op een
klaarlichte zondagmiddag moet spelen heeft het allemaal niet zo veel nut meer.
Natuurlijk is het een goede band, maar ik zou blij zijn als ik een jaartje geen
Dogs of War, Motorcycle Man of Wheels of Steel hoef te horen, om maar te zwijgen
van een overmatig op zijn vingers fluitende Biff Byford. Halverwege zoek ik dan
ook onherroepelijk de verkoeling van een biertje en de schaduw van Marquee I in
afwachting van Therion.(RP)
Therion
Een van de uitzonderlijke namen op de zondag moet Therion geweest zijn.
Gehaat door velen, bemind door nog veel meer wisten ook zij de tent
erg goed te gevuld te krijgen. De onlangs verschenen dubbele release
van de band is door de hele wereld goed ontvangen en de verwachtingen
waren merkbaar hoog gespannen op de zondagmiddag. Helaas werd dit
optreden geplaagd door een hoop technische problemen. Slecht geluid en
een opgeblazen versterker maakten het wegzetten van hun nieuwe hits tot
een moeilijke opgave. De liefhebbers waren, terecht, tevreden en de band
was ondanks alle tegenslag enthousiast, maar toch kwam het niet tot de
enorme schittering die het had moeten zijn.(TK)
Children Of Bodom
Ik sta al met mijn gedachten volledig bij het nakende optreden van Judas Priest
als het intro They’re coming to take me away haha door de speakers van marquee I
schalt ter inluiding van Children of Bodom. Wat als eerste opvalt is het goede
geluid. Wat als tweede mijn interesse wekt is dat gitarist (en zanger) Alexi
Laiho ieder jaar beter en sneller blijkt te worden! Wat is die man een
wereldgitarist! Nummers als Hatecrew Deathroll, Six-Pounder en Silent Night,
Bodom Night gaan er dan ook in als zoete koek. Er wordt vol overgave gespeeld,
en na mijn teleurstelling vorig jaar op Summerbreeze kan ik niets anders zeggen
dan dat ik me vorig jaar waarschijnlijk vergist heb. Puik optreden. (RP)
Dimmu Borgir
Dimmu Borgir was voor mij de laatste band van het
festival, en begon met een lange intro en het nummer
“Spellbound”, waarna nog een nummer van “Enthrone
Darkness Triumphant” volgde. Verder werden oa
“Cataclysm Children”, “Kings of the Carnival Creation”
en “The Insight and the Catharsis” vertolkt. Geen
enkel bandlid droeg Hema-spikes, en bij frontman
Shagrath, die het publiek meerdere malen met “Oi oi
oi!” probeerde op te zwepen, ontbrak zelfs de rok. Het
geluid van de band was alleszins redelijk, maar het
optreden kon niet overtuigen. (ML)
Judas Priest
De lichten doven voor de voorlaatste keer op graspop, in afwachting van wat er
komen gaat. De spanning is bij mij inmiddels niet meer te snijden, en barst in
tranen uit bij de eerste tonen van The Hellion / Electric Eye, waarna Metal Gods
volgt. Judas Priest is eindelijk terug, met Rob Halford op de enige plek waar
hij hoort. Het concert van vanavond is dan ook niet zo zeer een blik op wat er
nog komt, maar eerder een trip down memory lane. The Ripper, The Sentinel, het
prachtige A Touch of Evil. Kan het nóg gekker? Het antwoord is dat dit inderdaad
kan. Halford klinkt (bijna) als vanouds, en zijn screams gaan letterlijk door
merg en been. Wat een stem heeft die man! Joan Baez’ Diamonds Rust zorgt voor
het nodige kippenvel, en natuurlijk mag vanavond ook die andere cover Green
Manalishi with the Two-Pronged Crown (Fleetwood Mac) niet ontbreken. Wat ook
niet mag ontbreken is natuurlijk het machtige Victim of Changes. Als ook het
“hitje” Turbo Lover nog langs komt geloof ik mijn eigen oren niet meer. De
reguliere set wordt afgesloten met het machtige Painkiller, waar Rob nog één
keer alle registers open zet, waarna de toegiften beginnen met Hell Bent for
Leather (mét motor!). Helaas houdt het concert voor mij op, gezien het feit dat
de chauffeurs voor de lange rit terug naar Amersfoort nu wel erg moe beginnen te
worden. Al met al mogen we denk ik terug kijken op een bijzonder geslaagd
terugkeren van de enige echte Metal Gods. Ik kan niet wachten op het nieuwe
album…(RP)