013, poppodium te Tilburg: ik was er nog nooit geweest. Tilburg staat bekend in België als het Standard Luik van Nederland (die club heet Willem II, Belg… –red.), waar supporters van de tegenpartij met zachte dwang van de tribune gegooid worden (of iets van dien aard). Hoe dan ook, wij waren te gast voor Epic Metal Fest en daar zei ik geen neen tegen. Een kleine 200 kilometer rijden tegen de Antwerpse stroom in leverde wel wat vertraging op, dus alles tot en met Evil Invaders heeft mijn ogen en oren niet bereikt. Geen nood echter, er was nog bier genoeg, aan Graspop-prijzen. Gelukkig zijn we allemaal grootverdieners in Metallandia.
De volgende band op de affiche was The Agonist. Deze band resideert op Napalm Records en is, na het vertrek van Alissa White-Gluz in 2014 naar Arch Enemy, nog steeds op zoek naar een heruitgave van zichzelf. De band met frontvrouw Vicky is na Eye of Providence uit 2015 bezig aan een tweede poging om het publiek voor zich te winnen met Five en doet dat vooral met fysieke, metalcore-achtige nummers. De sound is helaas behoorlijk zwak in de veel te kleine tweede zaal van de 013, waar niemand meer binnen of buiten kan vanaf het eerste nummer. Vicky’s cleane zang staat veel te stil, terwijl de de gruntzang een stuk harder naar voren komt. Het kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat ze niet echt voluit clean kán zingen, maar ik kan hierover eerlijk gezegd geen uitsluitsel brengen. In ieder geval was de gitaarsound ook veel te dun en ook qua podiumpresence was vooral Vicky geen topper (Attitude: ja. Fitheid: neen.). Ik werd er niet enthousiast van in ieder geval.
Terug naar de grote zaal, waar het de beurt was aan Fleshgod Apocalypse. De Italianen volg ik al van in den beginne en eigenlijk ben ik vooral fan van hun eerste materiaal, voor het King-pompeus en bombastisch werd. Fleshgod Apocalypse heeft van het begin af aan te lijden onder het geluid, dat totaal niet afgestemd is op een (brute?) deathmetalband. Alles klinkt erg netjes en gelikt, er is niets van ruimte voor lompheid. Natuurlijk is Fleshgod Apocalypse niet de meest ruige deathmetalband ter wereld, maar dan nog. Gelukkig wisten de Italianen met een ferme show (opera-zangeres, piano) veel entertainment, ultieme strakheid en vooral verschrikkelijk lekkere nummers magistraal te imponeren. Live is dit de gelikte, symfonische versie van Behemoth, in rococo-stijl. Hoogtepunten van de set: The Fool, The Violation, The Forsaking (uiteindelijk toch King troef).
The Ocean werd overgeslagen, omwille van Katatonia-naweeën. De volgende werd dus het organiserende Epica, waar enorm veel aanwezigen speciaal voor naar Tilburg waren afgezakt. Onder andere een sympathieke Kortrijkzaan die ik ontmoette in de toiletten. Een net verschenen album (The Holographic Principle) in de binnenzak en een horde fans voor de bühne: goed begonnen, half gewonnen. De show was van begin tot einde spetterend, inclusief vuurwerk, rookpartijen en special effects. Simone en co stonden ook geen minuut stil, constant viel er wel iets te beleven op het podium. Het uitzinnige publiek werd zowaar steeds actiever en luidruchtiger. Zelfs een dove zou hier enorm van genoten hebben! Alleen tja, voor mij klonk het als een opera waar ik het verhaal niet van kende, als een perfecte metalshow zonder al te veel emotie, die vooral op techniek en kunde gericht was. De emotie ontbrak, alles was uitgekiend en afgelijnd, het sprak me geen beetje aan. Het zou fout zijn van mij om dit slecht te noemen of “iets vies” met harde brokjes zoals een collega van mij ooit deed. Dat is het namelijk echt niet. Het was gewoon heel erg mooie muziek, die erg lang duurde, waar ik niets van emotionele (zowel positieve als negatieve) diepgang in kon vinden. De fans zal het worst wezen, die zongen uit volle borst(en) mee en wilden helemaal niet dat het na twee uur voorbij was. Ik was vooral blij voor hen.
Link: