Dynamo Metalfest Zaterdag : de ijsbaan in vuur en vlam

Natuurlijk is er dit jaar in augustus weer het Eindhovense ijsbaanmetalfeest. Toch zijn er wel wat veranderingen, vooral in de opbouw en de line-up. Waar vorig jaar de affiche wat mager oogde, pakt Dynamo Metalfest dit keer uit met een paar grote namen. Zo is de vrijdag zelfs een waar oldschoolfeestje met Nailbomb, Fear Factory, Opeth en Paradise Lost en heeft de organisatie voor de zaterdag en zondag klappers als Gojira, Kreator, Within Temptation en Kerry King weten te strikken. Zware metalen is er alleen op de zaterdag. Friso doet verslag en Indy schoot de fraaie plaatjes.

Veel is natuurlijk hetzelfde gebleven op Dynamo Metalfest. Met een ijsbaan als locatie valt er ook niet zoveel te veranderen. Toch heeft de organisatie enkele slimme keuzes gemaakt. Zo zijn de eettentjes en bankjes naar buiten verplaatst en verhuisde de metal market naar een tent naast het hoofdpodium. Dat is wel zo fijn, zo hoef je niet hele tijd in de herrie te zitten of te eten. Je hebt nu de mogelijkheid om gewoon buiten de ijsbaan even rustig te zitten, bij te praten et cetrea, zonder dat je jezelf overschreeuwt. Ook de lange rijen van voorgaande jaren zijn veel minder, simpelweg doordat er meer horecamensen lijken te zijn en er een aantal extra barretjes zijn geplaatst. Wederom een slimme zet!

We beginnen bij Charlotte Wessels, vandaag in maagdelijk wit gestoken, terwijl de rest van de band er wat campy bijloopt met een berevel en colbert. Er wordt afgetrapt met Chasing Sunsets, dat een prima binnenkomer is, vooral omdat Charlotte hier vrij inventieve zanglijnen brengt, waar de toetsen een mooie aanvulling op vormen. De muziek van Charlotte is een ‘light variant’ op alternatieve rock, een beetje zoals Delain dat ook was, alleen klinkt de solomuziek van Charlotte wat lichtvoetiger. Sporadisch komen er echter best harde stukken in voor, zoals de riffs in Dopamine en Odes To The West Wind. Wat daarbij opvalt is dat de zang van Charlotte wat lager is en daarbij valt ze wat weg in de mix van vandaag.

Charlotte is een open boek en een ontwapende verschijning, maar daarbij is het soms ook ietwat aandoenlijk, zoals de microfoonstandaard met de bloemen. Tussen de nummers door maakt ze openhartige praatjes en draagt ze een nummer op aan het thema janken. Dat het oké is om te janken en alles eruit te laten. Zij heeft ook enkele lastige moment achter de rug en dat wordt vertaald in The Crying Room. Een niet zo heel bijzonder nummer. Er gebeurt weinig , afgezien van de solo. Voor fraaiere impulsen kun je de nummers erna zijn bij Elianne Anemaat, die maar in liefst vier nummers haar cellowerk laat horen. Zij geeft het optreden ook gelijk wat flair mee met haar verschijning en enthousiasme en laat bovendien wat mooie toevoegingen horen in Breathe en Soft Revolution.

En enthousiast is Charlotte zeker. Ze vertelt blij te zijn om hier weer op het podium te staan. Het is fijn dat ze dit podium krijgt natuurlijk, maar ik vind het allemaal te braaf en te veilig. Dat hoort enigszins ook wel bij de muziek, maar het mag van mij wel minder ‘middle of the road’. En dan helpt het ook niet dat Timo wat misplaatst het mannetje uit gaat hangen. Ach ja, de band sluit uiteindelijk af met The Exorcist, waarbij Charlotte nog even op haar knieën wat schreeuwen eruit drijft en hebben we drie kwartier achter de rug. Ik heb me in ieder geval niet verveeld.

Charlotte en Cambridge hebben gemeen dat het allebei wat braaf is. Maar er komt ook brute herrie uit Cambridge. Neem het viertal van Celestial Sanctuary: de band speelt een wat lompe vorm van death metal waarbij er veel ruimte is voor groove, en vergelijkingen met Dying Fetus en Cannibal Corpse wel opgaan. Op dat niveau opereert Celestial Sanctuary nog niet helemaal. De breaks in de muziek voelen vaak wat kaal aan, wat dat betreft gaat het beter met de vaak op midtempo gespeelde zagende riffs. Die passen prima bij een festivalmiddag, terwijl je met een biertje in je hand naar de band kijkt. Dat doen veel mensen ook wel, alleen…het publiek reageert nogal tam. Zanger/gitarist Thomas vindt dat maar niets en spoort de boel aan om toch maar wat circle pits te laten ontstaan. Daar wordt nog wel wat gehoor aan gegeven, maar het houdt ook niet helemaal over. Datzelfde valt ook wel te zeggen over deze wat eendimensionale muziek.

Bij mij is er vandaag een soort cirkel rond. Ik zag Static-X ooit op Dynamo Metalfest 1999 (In Mierlo) en nu, 26 jaar later, opnieuw. Dat gebeurt uiteraard zonder zanger Wayne die helaas in 2014 overleed. De band besloot een aantal jaar geleden toch weer te touren en als vervanger is Edsel Dope erbij gehaald. Hij ziet eruit als een soort cyborg-Wayne, met allerlei elektroden in zijn haar, een masker met rode ogen en een soort skeletuniform. Ik moet zeggen: het oogt best wel vet. Vandaag concentreert de band zich op de eerste platen. Prima, ik vond het latere materiaal toch niet zo sterk als Wisconsin Death Trip en Machine. Met name van de eerste plaat worden liefst zeven nummers gespeeld. Daarbij valt op hoe tof die nummers nog altijd zijn om te horen, zoals opener Bled for Days en de vette opvolger Wisconsin Death Trip. Dat de nummers al 26 jaar oud zijn maakt niet zoveel uit, iedereen vandaag lijkt hier wel wat mee te kunnen (en vermoedelijk waren de meesten die er vandaag zijn, er ook in 1999).

Static-X maakt er vandaag een echte show van en heeft van alles en iedereen meegebracht. Zo is er een sneeuwkanon dat bij Cannibal voor de eerste keer in werking wordt gezet. Dan is er ook al een levensgroot monster van Frankenstein het podium op komen zwalken. Dit soort vreemde figuren komen meer voor, dan is het een crowdsurfer met een discohoofd die in een opblaasboot over het publiek gaat, dan danst er een figuur op het podium dat rechtstreeks uit Gas Station Simulator lijkt te zijn weggelopen. De band heeft bovendien ook nog eens een hele visuele projectie meegenomen, vaak met stukken tekst die synchroon met de muziek meelopen. Cold fungeert als een soort memorial voor Wayne en er worden ook beelden van hem getoond met aan het eind een herdenkingstekst.

Aan het begin was ik wat sceptisch over deze show, maar het blijkt een van de hoogtepunten van vandaag te zijn. Get To The Gone, I’m With Stupid en Terminator Oscillator…alle nummers die ik vroeger een warm hart toedroeg blijven live gewoon erg sterk. Edsel is ook wel een prima vervanger van Wayne, hij eist geen hoofdrol op, maar heeft af en toe wel droogkomische aankondigingen. De rest van de band lijkt ook te genieten, en met name Joey Campos is van links naar rechts aan het rennen en playbackt volop mee. De band lijkt er oprecht plezier in te hebben en ik heb dat ook, tot aan de onvermijdelijke afsluiter Push It aan toe, hoogtepunt!

Een optreden van Obituary voelt altijd een soort veilige haven. Je weet wat je kunt verwachten en je wordt zelden teleurgesteld. Het is, net als plaatwerk, vaak een ruime voldoende. Vandaag is dat niet anders. Het podium oogt weer vertrouwd met een grote berg versterkers waar de mannen (behalve drummer Donald dan) voor staan. By The Light is het openingsnummer en meteen valt iets op: John Tardy lijkt regelmatig buiten adem te zijn. Als hij moet zingen brengt hij zijn lijnen goed, maar het wordt er wel echt uitgeperst. Dat zullen we deze set ook vaker zien. Hij loopt ook op en af van het podium, tijdens de instrumentale passages, om dan terug te keren en met moeite zijn zang eruit te persen. Zou hij ziek zijn?

Wat dat betreft komt het gespeelde Infected hem vast goed uit, omdat het vele instrumentale passages kent. Het nummer wordt weer lekker slepend gebracht, maar ook hier kost het John moeite. De rest van de band compenseert dat overigens niet door als extra energie in de show te leggen; Zij staan wat routineus op het podium. Ach ja, de band heeft ook een lange festivaltour achter de rug. De setlist kent verder weinig verassingen. Body Bag, Chopped In Half en uiteraard Slowly We Rot worden allemaal weer gespeeld. Obituary is vrij vaak te zien in onze contreien, is het niet een keer een idee dat de band voor een integrale vertolking van een album gaat? Begrijp me niet verkeerd: ik vind dit wel echt een goede band met goede platen, maar dit is nu de derde keer dat ik ze in twee jaar zie en elke keer is het wel veel van hetzelfde. Afijn: het is blijft wel altijd voldoende, dat scheelt.

Ik liet op Alcatraz het optreden van Conjurer schieten omdat ik hen toch wel vandaag zou zien. Conjurer is een beetje de vreemde eend in de bijt vandaag. De band speelt muziek die je wel kan indelen in de post-/sludgemetalhoek. En dan vooral zwaar en beukend, en minder gericht op ellenlange opbouwen. De agressie en intensiteit van de muziek vertaald zich ook direct naar het podium, want het is in ieder geval mooi om te zien hoe los de mannen gaan, daarbij valt met name bassist Connor op , die al molenwiekend met zijn haren tekeer gaat, terwijl de gitaristen Brady en Dan om de beurt in de microfoon lopen te brullen op soms wat ingewikkelde muziek. Het publiek weet eerste nummers dan ook niet helemaal wat hiermee aan te vangen, maar dat is op zich niet erg. Dit is geen muziek die een vol metalveld laat meeschreeuwen, dit is meer voor de fijnproevers van zware sludge en hardcore. Het is dan ook niet zo druk voor het podium, maar de mensen die er staan, blijven staan en starten zelfs een circle pit.

Wat live zo goed werkt, zijn de versnellingen in de songs. Deze houden het publiek ook goed bij de les en zorgen voor de nodige variatie. En dat terwijl er regelmatig met ritmes wordt gespeeld. Het overtuigt van begin tot eind. In oktober komt er overigens een nieuwe plaat. Conjurer speelt daar vandaag een intens, slepend nieuw nummer van. We kijken er naar uit.

Dan is het tijd voor de herriemakers van Thrown, een band die de laatste jaren aan een flinke opmars bezig is. De band is de laatste jaren veelvuldig te bewonderen in Nederland, zoals een paar weken geleden nog op Jera On Air. Er is bij mij dan ook een zekere Thrown moeheid aan het ontstaan. En dat ligt echt niet aan dat ik de band inmiddels voor de vierde keer in een jaar zie, maar vooral aan de muziek. Het beukt maar door, zonder dat er écht iets gebeurd. De hardcore wordt snel en agressief gespeeld, maar er beklijft gewoon heel erg weinig. Nu duren de nummers ook vrij kort, maar dat is ook een euvel van de band: het is een eendimensionaal continu begin-en-eind rammen, zonder dat je ergens echt lekker in komt. Daarbovenop wordt er ook nog een bak elektronica over de muziek heen gestort, waardoor je aan het einde met een murw gebeukt gevoel achterblijft. Veertien nummers Thrown is dan ook wat veel vandaag. Wel worden daarbij de fanfavorieten gespeeld zoals On The Verge, Guilt en Nights, maar voor mij wil het niet. Misschien over een paar jaar weer eens proberen.

Net als vorige week op Alcatraz oogt het podium van Kreator een soort eerbetoon aan de Doom-game-reeks. De demonen lijken er rechtstreeks weg te zijn gelopen. Er hangen ook nog allerlei figuren aan hun nek en wat al niet meer. Kreator maakt er een visueel spektakel van en dat wordt naarmate het optreden vordert alleen maar intenser: vlammen, rook, alles erop en eraan en dat gelijk al vanaf de aftrap met Violent Revolution. Alles wordt uit de kast getrokken en dat wordt gadegeslagen door een enorm vol veld oude metalfans die alles uit volle borst mee brullen.

Kreator en Dynamo Metalfest is dan ook wel een uitstekend huwelijk. Vanaf het begin zit de sfeer er goed in zit en die blijft ook tot het einde van de set overeind. De band speelt bovendien met flink wat energie: de gitaristen staan continu op de raisers om het publiek verder op te jutten. Met daarbij natuurlijk kapitein Mille als boegbeeld van de band. Hij neemt regelmatig het woord tot de fans en uit zijn dankbaarheid voor het komen en voor het festival.

De setlist kent geen echte verrassingen. Satan is Real, Enemy Of God en de vuistpomper Hail To The Hordes… het komt allemaal voorbij. Regelmatig worden de nummers even onderbroken door een ritueel, waarbij mannen met fakkels het podium opkomen onder orkestrale begeleiding (bijvoorbeeld bij Mars Mantra). Zo heb je om de paar nummers wel weer een moment om je op te laden en houdt de band het interessant voor het publiek, ook voor wie de nummers niet kent. Wat heet, mijn vriendin die normaal naar allesbehalve metal luistert, laat zich verleiden tot crowdsurfen. Nadat de tonen van Pleasure To Kill zijn overgegaan in Apocalypticon neemt de band dan ook uitgebreid en dankbaar het enorme applaus in ontvangst. Dit is een zegetocht.

Dat Dynamo Within Temptation heeft gestrikt als hoofdact voor de zaterdag is een schot in de roos. De band spreekt ook een breed scala aan muziekliefhebbers aan. Dat zie je meteen zodra de band begint: het veld staat vol, iedereen wil de band nog wel een keer zien. En doe je het niet voor de muziek, dan voor het visuele geweld. Within Temptation start de show terwijl er kunstmatig intelligente beelden getoond worden op een enorm videoscherm terwijl er een uitzinnig intro klinkt. Het heeft de allure van een topshow.

Wanneer Sharon het podium betreed, opgesierd met haar hoofdtooi, ontstaat er wel iets in het publiek. Haar charisma pakt moeiteloos een heel veld in. De band koppelt zijn muzikale kracht ook aan bevlogenheid over de situatie in de wereld. Zo wordt er afgetrapt met We Go To War, dat overgaat in Bleed Out. Verderop de set wordt The Reckoning nog gespeeld. Het hele optreden lang kleurt het podium oranje, een soort vuurzee die continu aan staat. Het oogt buitengewoon sfeervol. De band straalt spelplezier uit, met natuurlijk Sharon als middelpunt die feilloos relatief nieuwe nummers al Stand My Ground en Faster zingt, maar ook oude nummers. Tot verrassing van velen wordt Ice Queen ook weer eens van stal heeft gehaald. Dat nummer zorgt vanzelfsprekend voor een uitgelaten en dolenthousiast publiek. Wie kent het nummer niet? Door Sharons performance maakt het niets uit of je de band al jaren volgt of hem vandaag voor het eerst ziet: iedereen voelt zich betrokken. Dat culmineert in een meeslepend hoogtepunt tijdens Mother Earth, een grootse en waardige afsluiter van de zaterdag.