Drachten Deathfest
Onze collega’s van Shadow of Disgust hadden samen met het Drachtse
Iduna een mooi avondje death en grind georganiseerd. Daar ZM goed
vertegenwoordigt is in het noorden des landes, waren er zowaar een drietal
redactieleden actief aanwezig (GvdW = Gurbe van de Wal, JH = Jan Hendriksen en
RdL = Robert de Leeuw). Hieronder het relaas van een flink avondje beuken
en blasten in het mooie Friesland.
Stoma
Stoma, één van de twee grindbands deze avond mochten het feest
aftrappen. Helaas was de band nou niet echt gezegend met een geweldig geluid,
echter dit weerhield men er niet van om in een krap half uur een ongenadig harde
portie grind op het publiek los te laten, waarbij screamer G.O.B. als een op
stuurloze Leopard tank over het podium walstte en op die manier als enige
bandlid het hele podium benutte.
Prachtig ook hoe men de lompigheid die men op cd hanteert ook live weet neer
te zetten. Zo werd het nummer Sodomized at the Gay Parade opgedragen aan
de eventueel aanwezige homo’s in de zaal. Prachtig. Een waardige opener voor al
het brute geweld wat deze avond nog zou volgen. (GvdW)
Brutus
Het voor mij nog onbekende Brutus was de tweed band van de avond, en
na veel oponthoud ging de band eindelijk los. Het oponthoud ontstond door
geluidsproblemen, maar deze waren bij aanvang bij lange na niet opgelost. De
gitaren waren één dikke, ondefinieerbare brei en de zang was nagenoeg niet te
horen. De zwaar naar Morbid Angel en Hate Eternal neigende
deathmetal kwam daardoor niet echt lekker over, erg jammer want de nummers
klonken lekker bruut! (JH)
Putrefied
De heren van Putrefied hadden de rioolputdeksels ook aan de kant
geschoven, en waren uit de donkere gewelven gekropen om acte de presence te
geven in Drachten. Bruter dan bruut lieten ze hun op Amerikaanse lijst
geschoeide downtuned death metal op aanwezige headbangers los. Omdat ik zelf
gedurende het gehele Putrefied optreden ook nekspieroefeningen stond te doen,
heb ik geen idee hoe het geluid in de zaal was, maar voorin waren nummers als
Skull Tortured, Scorched Face of God en Carbolic Injection
prima te volgen. En volgens de heren van Putrefied zelf, zat het ook met
het podiumgeluid wel snor. Prima optreden weer van Putrefied. (GvdW)
Caedere
Het was alweer een flinke tijd geleden dat ik de tukkers van Caedere
aan het werk heb gezien, ze waren toen nog met zijn vieren. De extra gitarist
zorgt live in ieder geval dat de op cd beukende death metal live net zo bruut
overkomt. Ook was te merken dat de band de laatste jaren flink aan
podiumervaring heeft gewonnen, z hosten er flink op los en lieten zich door de
wat tamme reactie van het publiek niet van de wijs brengen. Op deze avond van
brute death en grind was Caedere voor mij de meest originele band, met
echt een eigen sound en een energieke liveshow. (JH)
Mangled
Inmiddels vrij sufgebeukt door de voorgangers en om wat
energie voor hoofdact Nasum te bewaren, heb ik het Limburgse gezelschap
Mangled, die volgens de zanger voor het eerst in Friesland speelden
eigenlijk maar met een half oog en oor gevolgd. Maar wat ik heb gehoord klonk
zeker goed. Lekkere lompe, logge death metal die zeker de hoge rang op de bill
verdiende. Vraag me niet naar titels van nummers, ik heb daarvan helaas niks
meegekregen.
Deze Limburgers zijn wat mij betreft zeker wel voor een
tweede keer welkom in Friesland. Dan hopelijk in gezelschap van een iets kleiner
aantal bands, ik zal dan zeker wat meer aandacht aan deze klasseband schenken. (GvdW)
The Monolith Deathcult
Met niet ál te veel goede hoop, maar wel erg benieuwd, liep ik richting
podium om dit Nederlandse death metal vijftal te gaan aanschouwen. "Met niet al
te veel goede hoop", omdat ik ze de vorige keer dat ik ze zag vond tegenvallen
i.v.m. het matige geluid en "erg benieuwd", omdat ik vantevoren twee mp3’s had
beluisterd van hun aankomende plaat The White Crematorium en deze nummers
bij mij zeer goed in de smaak vielen. Om meteen maar met de deur in huis te
sodemieteren: ik was erg onder de indruk vanavond! Hoewel de partijen van
gitarist Martijn stukken beter te horen waren dan die van andere gitarist
Michiel en hierdoor een lichte onbalans ontstond, was het geheel bijzonder goed
te volgen. Nieuwe aanwinst toetsenist Carsten Altena (Izegrim) blijkt een
goede zet van de band, want op het juiste moment werden de toetsenpartijen als
een tapijt onder het gitaargeweld gelegd en zorgde dit voor de nodige extra
sfeer en adem. Hoofdzakelijk op volle blastsnelheid kreeg het publiek de razende
death metal over zich heen en ik merkte om me heen wel dat niet iedereen zo
positief was, maar volgens mij lag het ook een beetje aan waar je stond (ik
stond mooi in het midden). Dit in verband met het geluid, die zo verschrikkelijk
belangrijk is bij dit soort bands. Met opmerkingen als: "Wij hoeven ons
natuurlijk niet voor te stellen…" krijg je het publiek natuurlijk ook niet
echt mee, maar eerlijk is eerlijk het gaat om de kwaliteit van de muziek en die
was wel degelijk erg hoog. Een goed optreden van een dito band. Ik ben in ieder
geval erg benieuwd naar het nieuwe album. (RdL)
Nasum
Maar de hoofdact bleek zoals verwacht de band van de avond. Bij een aantal
bands die deze avond optrad, bleek de click-track van groot belang en zorgde
deze voor veel technische problemen. Nee hoor, neem dan Nasum: zet een
uiterst simpel drumkitje neer zonder verdere poespas en vuur meteen na opkomst
de snoeiharde grind-nummers op het publiek af. Goudeerlijk en puur natuur! In
een aantal clusters van een stuk of vijf tracks werd een combinatie van
agressie, strakheid, speelvreugde en enorme professionaliteit ten tonele
gebracht. Door het groot aantal nummers, die soms niet langer dan een minuut
klokken, heb ik overigens niet op de gespeelde titels gelet, maar dat is dan ook
totaal onbelangrijk. Wél heb ik een paar nummers herkend van het onlangs
uitgekomen album Shift, zoals Engine of Death en Circle of
Defeat. Zanger/gitarist Mieszko Talarczyk mag dan een kleine manneke zijn,
hij heeft wel een enorme uitstraling en zorgt met z’n felle strot voor een waar
grind-feest. Maar grootste blikvanger op het podium was bassist Jon Lindqvist,
die met de gekste capriolen het publiek vermaakte door in de vreemdste houdingen
aan zijn snaren te plukken. Ook had hij de ietwat bizarre eigenschap om zijn
eigen speeksel richting plafond te lanceren en dit weer op te vangen met zijn
mond, om het vervolgens, zo trots als een pauw, als een sliert aan zijn tong aan
ons te tonen. Heerlijk toch?! De tijd vloog om en het lange wachten wegens veel
vertraging bleek meer dan de moeite waard. Wat mij betreft is dit sinds
Napalm Death verreweg de beste grindcore-act van deze aardkloot! En dan moet
je, overspoeld door agressie en adrenaline, nog veilig naar huis…ik ben blij
dat ik niet hoefde te rijden. (RdL)
Links: