Na het zeer geslaagde bezoek aan Doom over Vienna XII in 2017, mag een bezoek aan de dertiende editie natuurlijk niet achterblijven. Op vrijdag 9 november kan de Viper Room betreden worden via de bekende poort en een steegje, om vervolgens nog een tweetal trappen af te dalen. Dikke pech voor de mobiele internet verslaafde, geen bereik in de concertruimte. Zo kunnen alle bands de volle aandacht krijgen die ze verdienen. Dit jaar mag je een half uur van te voren al naar binnen, een hele verbetering ten opzichte van vorig jaar.
Aan het uit Kroatië afkomstige Old Night de eer om klokslag 18:30 het bal te openen. Het vijftal brengt traditionele maar tamelijke lichtvoetige doom. Zanger/gitarist Ivan Hanžek wordt regelmatig ondersteund waardoor er driestemmige zang door de jaren vijftig microfoons heen komt.
Dat klinkt niet verkeerd, maar de nummers zelf zijn wat aan de zoetsappige en gezapige kant. Pas bij het laatste nummer klinkt de boel opeens een stuk zwaarder en verlang je naar meer. Dat zit er echter niet in, er is met zeven bands vanavond een zeer strak tijdschema.
Death the Leveller is overgekomen uit Ierland en dit kwartet zet in drie kwartier een potje zeer droefgeestige doom neer. Lange en langzame nummers, met de klagende voordrachtelijke zang van Denis Dowling, die al het leed en ellende van de wereld op zijn schouders genomen lijkt te hebben en veel te vertellen heeft, gezien de ellenlange teksten. Droge humor heeft hij ook, als hij vraagt of het volgende nummer wat langzamer kan.
De riffs van Ger Clinche gaan niet de boeken in als de meest loodzware, maar zijn wel uitermate effectief en zijn vervaarlijk uitziende poses mogen er ook zijn. Een lekker optreden dat de doom stemming er goed weet in te brengen.
King Heavy is een samenwerkingsverband tussen drie Chilenen en de Belgische zanger Luce, welke ook actief is in Hooded Priest. Vanwege de logistieke uitdagingen is de band niet overmatig actief, maar iedere twee jaar wordt er toch wat tijd uitgetrokken om een album te maken en zowel een tour door Zuid-Amerika als Europa te doen. De 45 minuten worden niet echt benut om het nieuwe album Guardian Demons te promoten, maar over de gekozen nummers hoeven we echter niet te klagen.
We krijgen lekker opzwepende powerdoom, waarbij de theatrale Luce ook nog eens het publiek ingaat tijdens Lá Gargola. Met het nieuwe nummer Doom Shall Rise, een ode aan het gelijknamige festival dat helaas niet meer is, lijken we een nieuwe doomklassieker in de maak te krijgen. De tijd zal dit verder moeten uitwijzen. De drie kwartier speeltijd is eigenlijk te kort, maar er komen nog meer goede bands aan!
Iron Void bestaat dit jaar maar liefst 20 jaar en de laatste jaren zijn de Engelsen actiever dan ooit. De traditionele oldschool doom met de nodige heavy metal invloeden wordt op een aanstekelijke manier gebracht en de vuisten van het publiek gaan dan ook regelmatig de lucht in en er wordt meegebruld. Het recent uitgekomen album Excalibur komt royaal aan bod en daar is het spierballengehalte nog iets hoger bij.
De zang wordt zowel door bassist Sealey, die een wat ruigere stem heeft, als gitarist Steve gedaan. Dat zorgt voor een leuke afwisseling en een zeer onderhoudend optreden. Ook hier is de speeltijd van drie kwartier eigenlijk te kort.
Om Mood voor te stellen is het eerst tijd voor een geschiedenislesje. In Hongarije wordt deze band in 1993 opgericht, om na vier albums in het jaar 2001 uit elkaar te vallen in twee kampen, namelijk Supernatural (later Stereochrist) en Wall of Sleep. Bij die laatste band komt er ook onenigheid en ontstaat Magma Rise, waarin uiteindelijk ook de twee gitaristen van Mood (tijdelijk) weer een plekje krijgen. 25 jaar later is de boel kennelijk bijgelegd en is het tijd voor wat reünie optredens. We krijgen een band te zien die er duidelijk zin in heeft. Zeker bij gitarist Sándor Füleki is de lach niet van zijn gezicht te krijgen.
Alle vier de albums komen aan bod bij de op de Black Sabbath geschoeide leest met wat meer up-tempo nummers. Kenmerkend is uiteraard ook weer de typische zang van Gábor Holdampf, zeg maar een binnenmonds nasaal geluid. Benieuwd wat de reünie voor gevolgen heeft voor Magma Rise en of bij Mood de stemming er dusdanig inzit dat er ook aan nieuw werk gedacht gaat worden. We wachten het rustig af.
Mirror of Deception is ook weer terug aan het doomfront. De laatste jaren was het angstvallig stil rondom de band, maar in Wenen heeft de band zelfs het officieel nog niet uitgekomen nieuwe album The Estuary bij haar. De eerste vier nummers van dit album worden verwerkt in de set, waarbij het achteraf grappis is om te zien dat het kennelijk nog zo nieuw is, dat At My Shore op de setlist vermeld staat als At Your Shore.
De nieuwe nummers passen goed tussen het oude materiaal, dus zowel langzame als wat up-tempo momenten. Zanger/gitarist Michael Sifferman, Siffi voor intimi, heeft nog steeds zijn typerende lispelende zang met Duits accent, dus de keuze om ook twee Duitstalige nummers in de set op te nemen is daarom niet vreemd. De 50 minuten zijn uiteindelijk om voor je er erg in hebt.
Het uit Indianapolis afkomstige Apostle of Solitude doet na twee jaar ook weer een nieuwe Europese tournee. Met het uitstekende dit jaar uitgekomen album From Gold to Ash op zak is dat een goede zaak. In het uur speeltijd wordt dit album middels vijf nummers dan ook uitgebreid in het zonnetje gezet. Hoogtepunt mag gerust het uitgesponnen en langzame My Heart is Leaving Here genoemd worden. De cleane vocalen van Chuck en Steve, die veel aan samenzang doen, komen goed door en zorgen nog voor een extra treurige lading in de meest positieve zin van het woord.
Ook bassist Mike mag af en toe nog een vocale duit in het zakje doen. Apostle of Solitude brengt doom met een vette hoofdletter D! Met dit uitstekende optreden komt er om 02:00 uur een eind aan de eerste dag van Doom over Vienna XIII.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en Locatie:
9 november 2018, Viper Room, Wenen
Links: