Amsterdam Metalfest 2016
Melkweg, 2 april 2016
Zaterdagnamiddag. Amsterdam maakt zich op voor alweer de vijfde editie van een bijzonder ruig evenement, dat ooit begon als een initiatief om lokaal talent een podium te bieden in de hoofdstad van Nederland, maar inmiddels is uitgegroeid tot een begrip onder het metalminnend publiek: Amsterdam Metalfest 2016! Zes voortreffelijke bands zullen deze middag en avond de fundering van een uitverkochte Melkweg eens danig op de proef stellen.
Uiteraard ontbreekt ook tijdens dit lustrum de inbreng van eigen bodem niet: Veil of Delusions, Herder, God Dethroned en Carach Angren komen een potje duistere muziek ten gehore brengen, daarnaast zijn Heart Of A Coward (Engeland) en niemand minder dan het Poolse Decapitated bereid gevonden om het dak van de Melkweg te komen spelen.
Aan Veil of Delusions de eer om het festival te openen. Deze uit Oss afkomstige band is gevormd in 2010 en staat op het punt om haar debuutalbum Echoes of Dawn uit te brengen. De bandleden komen enigszins gereserveerd het podium op, maar zodra ze hun instrumenten ter hand nemen en de eerste akkoorden worden aangeslagen, is die schroom compleet verdwenen. Vanachter de coulissen klinken bovendien al de ferme kreten van frontvrouw Zoë Tilly, die vervolgens vol energie het podium betreedt. De band is er duidelijk klaar voor om de zaal op te warmen met haar melodisch georiënteerde metal.
War Begins, Across the Sky en Black Wings worden gespeeld. Daarna volgt een nummer dat volgens Tilly gaat over nu en over iedereen in de zaal: The Last Generation. Ook single The Chase komt voorbij. De Oude Zaal is inmiddels tot halverwege volgestroomd met publiek en Veil of Delusions zorgt in deze eerste pakweg dertig minuten voor een daadkrachtig begin van de avond die bol zal staan van zwarte, muzikale verhalen.
Vanuit de donkere moerassen van het Hoge Noorden (Groningen) heeft ook Herder zijn weg gevonden naar de hoofdstad. Voor degenen die dachten het zonder oordoppen uit te zingen deze bewuste avond, wordt het nu tijd om alsnog een setje te bemachtigen. In het kader van: ‘hoeveel decibel kunnen de muren van de Melkweg verdragen?’, doen de heren van Herder een geslaagde eerste poging om de locatie op zijn grondvesten te laten schudden. Geen opsmuk, gewoon de volumeknoppen open gooien en keihard knallen, zo lijkt het devies van deze band. In hun eigen woorden luidt het: Herder is harder. Met hun stoner/sludge zorgen ze voor een daverend optreden, waarbij in rap tempo songs als Stab, Feet Eager To Run To Evil en Gods de revue passeren.
Heart Of A Coward zet de energie van het vorige optreden voort met krachtige metalcore. Deze Britse formatie zorgt voor een ouderwets portie underground-gevoel in de stijl van Deftones met zijn krachtige riffs, snelle drums en ruige, schreeuwerige zang. Gezagvoerder van de band, Jamie Graham, laat geen onduidelijkheid bestaan over zijn wensen deze avond: ‘For the next song I want to see a fucking circlepit, don’t care about the fucking person next to you!’ De volgende nummers die voorbij komen worden inderdaad vergezeld door een enorme pit die ontstaat vlak voor het podium. Hollow en We Stand As One ontketenen een ware anarchie, Graham en consorten kunnen tevreden zijn.
Tussenbalans na drie optredens: een vloer die glimt van het bier en een inmiddels tot aan de nok toe gevulde Melkweg die klaarstaat om één van Neerlands beste metalbands te onthalen: God Dethroned. Ook deze avond bewijst GD dat het na ruim 25 jaar, een onstuimige historie en negen albums nog lang niet gedaan is met de blasfemische krachten van de band. The Art Of Immolation wordt op het publiek afgevuurd en dankbaar aanvaard.
Overal zijn headbangende hoofden te ontwaren en het gros van de aanwezigen zal de wilde haren van zijn buurman of buurvrouw tegen zich aan voelen zwaaien. Tenminste, voor degenen die zich niet in de pit bevinden, die nu zo ongeveer de hele vloer beslaat. Zanger/gitarist Henri Sattler stelt halverwege het optreden – de zaal overziend – vast wat de band zojuist aan energie heeft weten te ontketenen: ‘Fuck yeah, this is fucking great…’ luidt zijn tikje verwonderd klinkende commentaar. Wát een optreden zet God Dethroned neer deze avond met een afwisselende setlist van oud en nieuwer werk: Nihilism, No Mans Land, Boiling Blood, Storm of Steel en Soul Capture 1562 worden deze avond met brute kracht de Melkweg ingeslingerd.
De heerlijke chaos die inmiddels de zaal beheerst, krijgt een onheilspellend sausje bij de eerste klanken van Once Upon A Time, gevolgd door There’s No Place Like Home. Tijd voor Carach Angren om het stokje over te nemen! Zanger Seregor beweegt zich op indrukwekkende wijze langs de randen van het podium en laat zijn priemende ogen over de zaal glijden. Zo te zien én horen bevindt zich in de zaal een flinke achterban die speciaal gekomen is voor deze haunted souls uit Landgraaf. Velen kennen de teksten van de muzikale horrorverhalen uit het hoofd en scanderen deze mee.
Vanavond speelt het symfonische blackmetalgezelschap werk van het nieuwste album This Is No Fairytale maar ook van Where The Corpses Sink Forever, Lammendam en Death Came Through A Phantom Ship, zoals de geweldige nummers Al Betekent het Mijn Dood en Bloodstains On The Captain’s Log. Live klinkt het allemaal uit de kunst en het publiek slikt nummer na nummer voor zoete koek.
Na een uiterst geslaagde drie kwartier vol horrorsprookjes komt Decapitated de nachtmerrie voor deze avond compleet maken. Geen ‘gedoe’ op het podium voor deze heren, maar gewoon een uur lang agressieve, strak gespeelde death metal. Wát geeft dit Poolse kwartet een snoeiharde show weg. Klein minpuntje: de muziek is zo hard dat de diepe, grommende zang van Rafal Piotrowski wel wat in het gedrang komt en haast onverstaanbaar wordt. Piotrowski zelf lijkt hier geen notitie van te nemen; hij geeft zich compleet over aan de muziek tot hij er rood van aanloopt en raast over het podium, zijn lange dreads daarbij vervaarlijk in het rond zwaaiend.
En wat geeft het ook allemaal, het publiek gaat compleet uit zijn dak. Piotrowski trekt een beduusde jongedame de bühne op en niet veel later landt er ook nog een verdwaalde crowdsurfer op het podium. Ervoor en verderop in de zaal heerst een complete chaos, het balkon en de vloeren schudden en beven onder de stampende voeten van enkele honderden metalheads. Deze toch al grenzeloze avond kan niet meer stuk. Er kan weer een denderend hoofdstuk worden bijgeschreven in de geschiedenis van Amsterdam Metalfest: deze vijfde editie is er één om te onthouden.
Foto’s: Christel Janssen
Links: