Het Alcatraz festival is gegroeid van een redelijk indoor festival van een dag te Deinze naar een heus tweedaags festival in Kortrijk, waarbij de affiche toch enige ambitie laat uitschijnen en een diversiteit van stijlen niet schuwt. Het betreft een gezellig festival waar je niet op de koppen moet lopen om (dure) pils te bemachtigen, waar je zonder enige verzuchting tot aan het podium kan komen, waar het eten eetbaar is en waar je niet moet hollen van het ene naar het andere optreden, want er is maar één podium. Een unicum en verademing binnen het festivalgegeven.
Toch laten ze uitschijnen om het grootser te willen aanpakken. Zo is de aankleding van het podium één grote gevangenismuur, inclusief wachttorens en hebben ze een fenomenaal rock café neergezet, met de naam “El Presidio”. Hier kan men zich binnen de muren van de gevangenis wanen. Vorig jaar werd het bezoekersaantal op dertienduizend geschat, het jaar ervoor op tienduizend. Dit jaar waren er nog meer metalheads en rockchicks van de partij, wat de organisatie zeker waardeert, maar ergens toch wat verontrust. Dit bezoekersaantal zou de gezelligheid en spontaniteit wel eens in het gedrang kunnen brengen. Opmerkelijk was dat er slechts één toiletruimte op gans het festivalterrein was, met dan nog een tekort aan damestoiletten, wat zorgt voor een ellenlange rij. Er was ook een serieus tekort aan vuilnisbakken op te merken, want op het eind van de avond leek de groene wei één grote stort. Maar bon, laat ik de muziek even bespreken.
Wanneer ik het zonovergoten festival betreed, moet ik tot mijn diepe spijt mededelen dat ik Flotsam en Jetsam alsook Exodus (Waarom zo vroeg?) ben misgelopen. Op tijd komen met mijn echtgenote aan mijn zijde is misschien een flauw excuus, maar is wel een realiteit.
Devildriver is de eerste band die ik aanschouw en de heren rondom Fafara hebben er, ondanks het vroege uur, kennelijk veel zin in. Met hun nieuwste plaat Trust No One hebben ze immers mooi geweld op zak, waarbij de nummers My Night Sky en Daybreak massaal worden meegekeeld. Ook oude krakers als Nothing’s Wrong en het daverende Clouds Over California zijn regelrechte nekbrekertjes.
Daarna is het de beurt aan Korpiklaani om er een feestje van te maken en dit lukt maar deels. De jongere generatie kan deze springende Finnen wel appreciëren, terwijl de oudere garde zich eerder richting de bar begeeft. De respons is aan de minimale kant en ook de bandleden hadden blijkbaar weinig zin in feesten. Alleen bij de partyhit Vodka is er toch wat meer ambiance op te merken.
Lita Ford heeft de moeilijke taak om de oude garde aan de bar te onttrekken. Deze rockdame heeft al met menig rocklegende samengewerkt of is er mee samen geweest. Na een lange break is knappe Lita sedert 2008 terug in de spotlights en bracht ze in 2012 een nieuw album uit. Lita brengt nog steeds een mix van heavy metal en traditionele hard rock, waarbij oud en nieuw werk de revue passeert. Het publiek aanschouwt voornamelijk de schone die het publiek tracht mee te krijgen, maar is aan de respons te zien vermoedelijk weinig vertrouwd met het materiaal. Het was voor het laatst in 1988 dat ze op de Belgische bühne stond, toen met Bon Jovi.
Dan maar de beurt aan Children of Bodom om de boel in brand te steken. Deze Finnen zijn al erg vertrouwd met het festivalgebeuren en soms merk je, ondanks de virtuoze muziek, enig automatisme op in hun spel. Frontman Alexi is niet echt een babbelaar en laat voornamelijk de muziek spreken. Muziek die voor mij voornamelijk op plaat tot z’n recht komt en live soms een chaotische brij is. Dit is nu, dankzij de goede sound, minder van toepassing en het zijn voornamelijk de herkenbare good oldies Downfall en Silent Night, Bodom Night die het publiek toch wat in vervoering brengen.
Max Cavalera bracht met Soulfly z’n zoon Zyon mee als trommelaar, die sedert 2013 al tot de Soulfly-familie behoort. De band geeft, ondanks de hese stem van Max, toch een energieke show weer. Punt ter discussie is natuurlijk of je met zes(!) covers in je setlist waarvan vier covers van Sepultura nog over een Soulfly-show kan spreken en het niet eerder een coverband betreft. Ook het publiek ging immers massaal uit de bol bij Refuse/Resist , Arise, Dead Embryonic Cells en Roots Bloody Roots. Heren, herenig u! En Max, vervang het nationale voetbaltruitje maar door een Belgisch hockeyshirt!
Kreator is een bom en deze is ontploft. Weinig poespas maar rechttoe, rechtaan volle bak thrash van begin tot einde. Het publiek ging massaal uit de bol en krakers als Enemy of God, Violant Revolution en Pleasure To Kill waren ware geluidsexplosies. Alcatraz beleefde een belegering van gitaarsalvo’s en drumattaques. De vuurwerpers kreeg je er gratis bij. Duitse degelijkheid? Duitse klasse!!
Avantasia had de moeilijke taak om Kreator even te doen vergeten. Dragende kracht Tobias Sammet had hierbij een heus leger aan muzikanten en zangers ter beschikking, maar de powermetal sloeg toch wat minder aan dan de thrash van de landgenoten. Het podium was mooi aangekleed waarbij wellicht was afgekeken van King Diamond‘s live-constructie. Er was altijd wel iets te bezichtigen bij de opera metal, maar het was allemaal wat te braaf en te georkestreerd.
Waarschijnlijk was een groot deel van het publiek ook wat ongeduldig aan het wachten op het allerlaatste concert op Belgische bodem van Twisted Sister. Dee Snider gaf op zijn kenmerkende stijl aan dat het effectief het laatste optreden was en niet in de voetsporen zal treden van de Scorpions of Kiss met hun zoveelste reünie. Een show van Twisted Sister bevat steeds dezelfde elementen, maar de energie die er vanaf spat is zo aanstekelijk dat je niet anders kan dan telkens weer genieten. Deze band moet het dan ook niet hebben van een grandioze lichtshow, een buitengewone backdrop of visuele escapades. Neen, het zijn de nummers die spreken en die staan als een oud herenhuis. Burn in Hell en I Wanna Rock worden luidkeels meegebruld, zelfs letterlijk, want Dee maant het publiek aan om eens een nummer mee te grunten. In The Price brengt Twisted Sister hulde aan alle (recent) overleden rocklegendes en in You Can’t stop Rock and Roll spoort hij het publiek aan om ondanks de hedendaagse problematiek van terreur, het leven te leiden dat men wil en zich af te zetten tegen alle vormen van onderdrukking. Mooi gebaar! Twisted “Fucking” Sister maakt er een heus feestje van en op het eind van de avond zingt iedereen “We’re Not Gonna Take It” zich in een diepe slaap om daags nadien te ontwaken met het besef dat Twisted Sister jammer genoeg nooit meer komt.
Tot volgend jaar Alcatraz!
Datum en locatie:
14 Augustus 2016, Kortrijk (België)
Links: