De grote broers van Desertfest London en Desertfest Berlin zetten al vanaf de eerste edities steevast een vette line-up neer, en ook het affiche van de Antwerpse tak ziet er elk jaar iets indrukwekkender uit. Daarom toog een Zware afvaardiging, Wesley Aalbers (WA) en Ramon van der Heijden (RH), naar Muziekcentrum Trix om zich drie dagen lang onder te dompelen in psych-, stoner- en doomsferen.
De eer om de aftrap van het festival te mogen verzorgen, is, weliswaar op het kleine Vulture-podium, aan de Finse psychedelische rockers van Kaleidobolt. Een prima manier om even rustig in het weekend te rollen, zou je zeggen. Nou, niet dus. Dat komt op en begint maar te raggen alsof het een punkshow in de jaren tachtig betreft. Na een aantal minuten Desertfest komt ook de psychedelische kant van Kaleidobolt naar boven, en zet de band een dynamisch setje neer waar iedere aanwezige bezoeker (het is nog wat rustig op de vroege vrijdagavond) wel iets mee kan. Een geschikte opening! (WA)
(Kaleidobolt; foto Marmo)
Ondanks het vroege tijdstip op vrijdagavond, is uw verslaggever al helemaal klaar om het festival af te trappen met een stevige portie occulte doom. Helaas blijkt de zaal half leeg te zijn, maar dat mag de naargeestige pret niet drukken. Caronte heeft de afgelopen jaren een stevige opmars gemaakt in het live circuit en speelt op uiteenlopende festivals. Stevige doom in de traditie van Electric Wizard, verrijkt met oosterse esoterische thematiek en onheilspellende vocalen. Wat wil je nog meer om een gezellig feestje mee af te trappen? De band speelt een solide set, waarbij de zanger wat beter in de mix had gemogen. Wellicht enige minpuntje is dat het op het verkeerde, veel te vroege tijdstip staat gepland. Voor de band is het jammer dat ze voor een halflege zaal staan te spelen: dit soort muziek komt toch echt beter tot zijn recht richting de nachtelijke uren. (RH)
(Caronte; foto Marmo)
Dan is het door naar het hoofdpodium van Desertfest Antwerpen, de toepasselijk genaamde Desert Stage, voor het uit Nashville ingevlogen psychedelische ensemble All Them Witches. Dat zet hier initieel een verrassend heavy set neer, waarbij de basgeluiden en een flink (maar niet storend) echoënde snaredrum leidend zijn aan de subtielere overtonen van gitaar en (de in een hoekje weggemoffelde) toetsen. Hierdoor doet het geluid tijdens de eerste helft van het optreden zelfs wat doomy aan, maar in de tweede helft gaat de voet van het distortionpedaal en komt het meer psychedelische geluid dat men verwacht bij All Them Witches naar voren. Niet helemaal een logische opbouw wellicht. Sowieso is het geheel, hoewel alle nummers zeer kundig gespeeld worden, uiteindelijk niet heel indrukwekkend, doordat de band moeite heeft nummers strak te beëindigen, dan wel vloeiend aan elkaar te knopen. Geen verspilde moeite, maar wel een kleine tegenvaller. (WA)
(All Them Witches; foto Marmo)
Minami Deutsch is een door krautrock geïnspireerde band uit Japan, die redelijk wat nieuwsgierig publiek naar de Canyon Stage trekt. De sound die zij neerzetten is hoofdzakelijk atmosferisch, met een zwaarder meandering op gezette tijden. Want dat laatste vat deze band precies samen: de muziek is heel repetitief. De ritmische kern van de nummers is continu dezelfde. Zodra je in de zone komt, is dat heel prettig, en het is altijd een vrolijk tafereel om Japanners op te zien gaan in hun muziek. Guitig, maar niet iets om uit te staan tot het eind, want Lowrider staat op het programma. (WA)
(Minami Deutsch; foto Marmo)
En het blijkt een goede keuze om tijdens dit uurtje vlak voor het hoofdpodium te staan, want Lowrider is meer dan terug van weggeweest. De vier nog altijd wat studentikoos ogende (hoewel, met uitzondering van drummer Andreas Eriksson) Zweden achter het legendarische Ode To Io, geven, heel radicaal zonder bandshirts van andere bands te dragen, de beste show van de dag weg. Het geheel wordt strak gespeeld, het volume van de verschillende instrumenten is goed in balans en het geluid is clean doch zalig heavy. Er wordt, eigenlijk voor het eerst, hevig geknikt en op enig moment zelfs heel bescheiden gemoshed (meer bescheidenheid is in dit geval wel beter). Bovendien brengt de energieke bassist/vocalist Peder Bergstrand een leuke wisselwerking met het publiek tot stand door, tussen de bedrijven door, verhaaltjes te vertellen en mensen met hun snorren te complimenteren. Hiervoor komt de stonerliefhebber naar Antwerpen! (WA)
(Lowrider; foto Marmo)
Er is maar even tijd om bij te komen van deze premature climax, want boven maakt Gozu zich gereed om nog meer geweld ten gehore te brengen. Het valt, ondanks de hiervoor door Lowrider gezette standaard, zeer goed bij het verzamelde publiek. Het sonische spectrum dat Gozu produceert, is minder harmonieus en melodisch, door een combinatie van net iets te luide gitaren en de meer up-tempo aard van deze versie van stonerrock. Het nimmer aflatende geweld, verpakt in hapklare nummers, in combinatie met de dansende krullen van gitarist Doug Sherman, doet het knikken der Desertfesters echter toch transformeren in ongeremd headbangen. (WA)
(Gozu; foto Marmo)
Tussen al het sonische geweld valt de eigenlijke headliner van de eerste dag, Radio Moscow, een beetje in het niet. Deze Amerikanen blijken ook live dermate thuis in de psychedelische hoek, dat het klinkt alsof iemand gewoon een plaat heeft opgezet. Echter, voor degenen die net bij Gozu vandaan komen stuiteren, mist dit de occasionele heaviness om hen volledig mee te nemen in de trip van Radio Moscow. Desalniettemin zet de band een puik, doch achteraf weinig memorabel, optreden neer. (WA)
(Radio Moscow; foto Marmo)
Steak Number Eight is, althans qua bands, de afsluiter van het eerste dagje Desertfest in Antwerpen. Deze plek in het tijdschema blijkt perfect voor het post-sludge-gezelschap uit West-Vlaanderen, want met een rauw optreden doen zij het oorsmeer uit de schelpen spatten, zelfs bij de spaarzame roerloze toehoorder in de periferie van de zaal. Degene die de routing Lowrider, Gozu, Steak Number Eight, al dan niet per ongeluk, bekokstoofd heeft voor deze avond, is retebriljant. (WA)
(Steak Number Eight; foto Marmo)
Terwijl de luidsprekers nog nakermen en de trommelvliezen langzaam terugplooien naar hun gebruikelijke vorm, verbroedert het markante gezelschap Desertfestgangers zich op het terras. Eigenlijk is het weekend al geslaagd voordat het goeddeels is begonnen. Maar dat is het. En hoe.
Foto’s:
Datum en locatie:
- 13 oktober 2017, Muziekcentrum Trix, Antwerpen
Links: