Doornroosje heeft de smaak te pakken met het boeken van vooruitstrevende black- en doommetalbands. Denk bijvoorbeeld aan het recentelijke, uitverkochte Soulcrusher-festival en de aansluitende combinatietoer van The Great Old Ones, Auðn, Dodecahedron en Kjeld. In de achtervolging treffen we op woensdag 21 november Dark Buddha Rising en Fuoco Fatuo. Buiten elitefestivals als Roadburn en Le Guess Who? is de psychdoom van de Finse afsluiter een zeldzame verschijning in de Nederlandse zalen en dus is Zware Metalen vrijwel verplicht aanwezig voor een verslag, met foto’s van Visual Violence.
In een zaal die net iets te groots en klinisch is, komen de Italianen van Fuoco Fatuo de zwarte nietigheid van het bestaan vieren. De toon wordt snel gezet met desolaat meanderende gitaarlijnen en ver uiteenliggende bekkenslagen in de funeraldoomtraditie. Toch hanteert het viertal een breder geluid dan dat, want het vloeit vlekkeloos over in snellere passages met een dissonante kwaliteit, snijdende gitaarlijnen en een geluidsdikte die je in Dodecahedron ook aantreft. De diepe keelgrunt haakt dan weer in op de doomdeathrevival waar een band als Spectral Voice deels voor verantwoordelijk is. In bepaalde opzichten kan dus zowel een Bell Witch met twee extra gitaren en een Primitive Man minus de ruis aangehaald worden.
Los van die referenties is Fuoco Fatuo vooral een verworven smaak die het geduld op de proef stelt. De met opzet ontoegankelijke muziek bootst de solitaire ruis na die over de uitgestorven wereld van de Russische regisseur Tarkovski hangt. De uitgesponnen nummers reiken het publiek weinig handgrepen aan. Het fotograferen is voor collega Koen een letterlijke hel vanwege de rode podiumverlichting, maar ook dat draagt bij aan de beklemmende sfeer. Fuoco Fatuo speelt als een bad trip die het publiek op afstand houdt, en de plotselinge dubbele bassen-versnelling tegen het einde van het optreden klapt met dezelfde verlossing over de Paarse Zaal heen als een lang uitgestelde post-rockclimax.
Eerder dit jaar gaf ik op Roadburn 2018 een interview met Cult Of Luna en Julie Christmas op om de unieke vertoning van Waste Of Space Orchestra te zien. Een samenwerking tussen Oranssi Pazuzu en Dark Buddha Rising, gecureerd door de festivalorganisatie, bleek een weergaloze en bezwerende trip te zijn die mijn interesse voor kraut rock wist op te wekken. Sindsdien zijn we een aantal maanden verder en heb ik een spoedcursus ‘benodigde krautklassiekers’ gevolgd en hoop ik genoeg voorbereid te zijn om een losstaand optreden van deze Finnen te kunnen duiden. De recentelijk bij Neurot Recordings uitgebrachte EP II ten spijt, je weet van te voren namelijk nooit wat je van Dark Buddha Rising kunt verwachten.
En verrast worden we, want we treffen een toegankelijke versie van de band aan. Het onbezield witte podiumlicht zorgt ervoor dat niets tot de verbeelding wordt overgelaten, terwijl de essentie van Dark Buddha Rising juist de sfeerverhogende esthetiek lijkt te zijn. De sobere podiumaankleding slaat de sfeerbouw van het voorprogramma Fuoco Fatuo volledig aan gort. Behapbare sludge, jammende space rock en haast poppy klinkende zang (een gedurfd persoon zou Circa Survive of zelfs The Darkness in de mond nemen) vullen het Doornroosje-gebouw. Dit heeft, ondanks de aan oudere Neurosis refererende mixpanelen en stemvervorming, meer van doen met Ufomammut dan de bekende occulte uitstraling van het kwintet. Als een paranoïde deelnemer van Wie Is De Mol? probeer ik mezelf er van te overtuigen dat er in de omgekeerde wereld meer klopt dan je denkt. Juist het ontbreken van de verwachte esoterische noten maakt dit optreden mysterieus, en is dat niet het einddoel?
Comfortabel verstrijkt de eerste helft van de set met cleane gitaren en een ongelaagde kaalheid. Zanger Marko Neuman doorbreekt met zijn zwarte gestalte, verstopt achter een voorover geslagen haardos, de hypnotiserende repetitie door af en toe schokkend met de hand het publiek in te wijzen. Na een half uur vangen we zodoende de eerste glimp op van de ‘ware’ Dark Buddha Rising. Een verschuiving in de podiumverlichting leidt de plotselinge gedaantewisseling van de muzikaliteit in. In een paarse walm versnelt het collectief naar heen en weer schuivend gestrijk over de gitaarhalzen, warpende elektronica en zenuwachtige bekkenbestrijking. Het muzikale evenwicht raakt verloren als een plotselinge storm op een vlakke zee. Wanneer het licht over gaat in donkergroen en er diepe, ruizige sludgegrooves à la Bongripper door de speakers geperst worden, is duidelijk dat Dark Buddha Rising iedereen een half uur lang voor de gek gehouden heeft. Wreedaardig speelt het een muzikaal Twister-spel waar met iedere verandering in het kleurenspectrum een stijlwisseling gepaard gaat. De toeschouwers worden als pionnen gebruikt. Hortend en stotend, in scherp contrast met het vloeibare Waste Of Space Orchestra, stevenen we af op een beangstigend diepe afgrond. Een grenzeloze kakofonie van overstuurde bliepjes, repetitieve nowavegitaren, zenuwachtig jazzgedrum en epileptische lichtflitsen sleurt ons over de rand. Met een RKO wordt zowel een bekkenstandaard als het publiek naar de grond gewerkt en is de koortsdroom van een klein uur plotseling voorbij. Het tijdelijke verlies van kortetermijngeheugen bemoeilijkt de Paarse Zaal met het bijeen rapen van zijn bewustzijn.
Foto’s:
Koen de Gussem (Visual Violence)
Datum en locatie:
21 november 2018, Doornroosje, Nijmegen
Link: