Y&T, SQY Rocking Team – 29-06-2006, 013 – Tilburg
Op een zonovergoten donderdagavond afreizen naar je favoriete concertzaal om één van je lievelingsbands bands te aanschouwen, er zijn vervelendere dingen in het leven. Als zo’n avond dan ook nog opgeleukt wordt door een knotsgekke frontman in het voorprogramma is een weergaloos avondje verzekerd. De aanwezigen werden niet teleurgesteld, en nu druk ik me heel zacht uit.
SQY Rocking Team (Sequoyah voor vrienden) begint zich zo langzamerhand te ontwikkelen tot ‘die stapelgekke gozer die bij elk vrijgezellenfeestje van de partij is, een dolle avond is dan immers verzekerd’. De band stond de laatste maanden al op het podium met Deep Purple en Motörhead, trapte vorig jaar af op de Bospop-zondag en opende ook al eerder voor Y&T. Vreemd is dat niet, daar deze Brabanders garant staan voor een onderhoudende pot “hard rock ‘n’ roll”. Deze avond in 013 vormt daarop geen uitzondering. Hoewel de sound niet bepaald spetterend te noemen is en nogal dof de zaal ingestuurd wordt, weten de heren de langzaam vollopende ‘Choice’ de volle speeltijd te boeien met oud en (vooral) nieuwer materiaal van hun laatste plaat Full Throttle.
Vooral zanger/gitarist/volksmenner Harald van Kruysdijk is weer het zonnetje in huis met de nodige grappen en grollen, zoals met het gewelddadig strippen van roadie/manusje-van-alles Leon Daris, die vanavond, na ruim dertien jaar trouwe dienst, voor het laatst zijn diensten verleent aan de band. De allesbehalve statische van Kruysdijk steelt echter vooral de show door de zaal in te springen en op de afscheiding van de mengtafel te klimmen om aldaar het publiek toe te zingen/spreken. Jammer dat alleen ‘die lekkere jonge geile wijfkes’ (citaat HvK) gehoor geven aan de oproep tot meezingen. De band zal in september overigens voor de dag komen met een nieuwe CD, getiteld Top Fuel Tendencies. Als ze ter promotie van die plaat bij je in de buurt komen, mis ze dan niet! Gitarist Joost Deeben wist mij na afloop in ieder geval mee te delen dat de band op 8 oktober, wederom als support van Y&T, in De Boerderij te Zoetermeer zal staan. Ik ken iemand die daarbij gaat zijn!
Soms schieten woorden tekort om je gevoelens onder woorden te brengen. Dat kan zowel in trieste/negatieve zin het geval zijn, maar gelukkig kent een mens ook zijn momenten van sprakeloosheid veroorzaakt door pure schoonheid. Voor deze laatste variant zorgt vanavond Y&T. Nu wordt er van mij als recensent natuurlijk verwacht een zo nuchter en objectief mogelijk verslag te schrijven van het gebodene, maar als je zoals ik deze avond vanaf het allereerste moment wordt gegrepen door pure magie, dan pleur ik ongegeneerd alle objectiviteit overboord en geef me over aan een overweldigend gevoel van euforie. Want wat Dave Meniketti, de oerdegelijke en foutloze bassist en heerlijk fout ogende Phil Kennemore, slaggitarist, teamspeler en de het gehele concert lachende en zichtbaar genietende John Nymann en de nieuwe drummer Mike Vanderhule vanavond laten horen, zal in mijn beleving de geschiedenis ingaan als één van de meest memorabele concerten die ik heb mogen meemaken.
Het ontbreken van een backdrop vertelt onbewust het verhaal: bij Y&T draait het om de muziek en om de muziek alleen. De band wordt met een tussenpoos al een jaartje of dertig gedragen door Dave Meniketti, die met het verstrijken van de jaren alleen maar beter lijkt te worden. De stem van de zanger/gitarist, wiens kapsel een steeds hoger Henk Spaan-gehalte lijkt te krijgen, is schier onverslijtbaar en lijkt zelfs alsmaar beter te worden. Uiteraard kennen de heren uit San Francisco donders goed hun eigen klassiekers en het zal daarom geen verwondering wekken dat het gros van het gespeelde materiaal afkomstig is van de albums Earthshaker, Black Tiger en Meanstreak. Voorspelbaar? Zeker, maar daarom niet minder mooi, want wat zijn de uitvoeringen van Midnight In Tokyo, Rescue Me, Winds Of Change of Forever na al die jaren nog steeds onverwoestbaar en wonderschoon. Of wat te denken van het ooit als ‘mooiste ballad aller tijden’ geëtiketteerde I Believe In You, dat met die kwalificatie misschien zelfs wel tekort wordt gedaan, want is dit niet één van de mooiste songs aller tijden?
De momenten van torenhoog kippenvel volgen elkaar sneller op dan de flaters van Marco van Basten, met als één van de hoogtepunten het betoverende gitaarspel van Meniketti op het instrumentale I’ll Cry For You, waarbij de veteraan helemaal los gaat. Dit tot dankbaarheid van het dolenthousiaste publiek, waarna Meniketti zichzelf verontschuldigt door te zeggen dat gitaristen nu eenmaal graag soleren. Dat de sfeer er prima inzit, blijkt uit het feit dat enkele verzoekjes uit de voorste rijen van het publiek door de band worden gehonoreerd, waardoor het kan gebeuren dat er een aantal regels van het uit 1428 stammende 25 Hours A Day voorbij komen.
Overigens zijn het niet alleen maar de geijkte klassiekers die aan bod komen, want verrassenderwijs zijn het ook de betrekkelijk onbekende nummers als Don’t Be Afraid Of The Dark, Lonely Side Of Town of Eyes Of A Stranger die voor zichzelf een plaatsje in de basis hebben opgeëist, net als het op een zomerse avond als deze onvermijdelijke Summertime Girls. Hebben we dan helemaal niets gemist? Mmm, dolgraag had ik Open Fire over mij heen laten komen, maar dat spelen ze dan maar op 8 oktober in Zoetermeer, waar het hopelijk weer even verpletterend wordt als vanavond in Tilburg.
Links:
De foto’s die je in deze recensie ziet zijn gemaakt door Natascha van Studio Mystica, die ik uiteraard zeer erkentelijk ben voor haar spontane medewerking. Natascha’s website kun je bezoeken door op onderstaande link te klikken.