Het Amerikaanse gezelschap Mutilation Rites en hun Vlaamse broeders met de donkere ziel, Wiegedood, hebben de handen ineen geslagen voor een korte Europese tournee. Een directe aanleiding is er niet, want de laatste wapenfeiten van beide bands liggen alweer even op de planken. Maar omdat promotie van een cd voor een band allang geen reden meer is om op pad te gaan, maalt niemand daarom. Zeker niet als het een avondje kwaliteitsblackmetal oplevert op een suffe donderdag.
Vol kunnen we de kleine zaal van Gebr. De Nobel in Leiden niet noemen als Mutilation Rites omstreeks tien voor half negen het podiumpje betreedt. Gezellig druk wel, als er überhaupt gesproken kan worden van ‘gezellig’ in combinatie met depressieve muziek natuurlijk. Hoe dan ook, zonder een woord te zeggen gaan de Amerikanen van start en al gauw gaan de drie headbangende snarenplukkers vooraan helemaal op in hun eigen wereldje.
De heren mengen hun black metal met invloeden uit meer traditionele vormen van de betere muziek. Zo komen er af en toe riffs en drumloopjes voorbij die zomaar bij Judas Priest of Iron Maiden gespeeld hadden kunnen worden en zelfs Motörhead komt wel eens voorzichtig om de hoek kijken, maar altijd is er de zieke grunt van George Paul om te voorkomen dat het té toegankelijk wordt. Als hij zich dan toch op zijn gitaarspel concentreert, doet basssist Ryan Jones wel een duit in het zakje met een heerlijk donkergekleurd strottenhoofd.
De basis van het Mutilation Rites-repetoire is opvallend melodieus, zelfs als het gaspedaal wat dieper wordt ingedrukt. Jammer dat het drumgeluid vanavond wat al te prominent in de mix staat. Al met al laten de New Yorkers een goede indruk achter. Er zijn zat bands die complexer spelen, maar deze heren hebben een leuke balans gevonden tussen eenvoud, melodie en agressie. Na vijftig minuten wordt er weer zonder een woord te zeggen afscheid genomen van Leiden.
Dat Wiegedood dat aantal speelminuten niet zou halen, was vooraf al duidelijk. De Vlamingen hebben één plaat, De Doden Hebben het Goed, en die spelen ze netjes in zo’n veertig minuten af. De meeste aanwezigen zijn vandaag duidelijk voor de nog jonge band gekomen, die ook al zo spraakzaam als een blok beton is en na een wel erg lange ombouwperiode aan de set begint. De publieksleden krijgen vervolgens de geluidsgolf die Svanesang heet over zich uitgestort. Via Kwaad Bloed, De Doden Hebben Het Goed en Onder Gaan, wordt het eerste album strak en intens afgehandeld.
Wiegedood is een heerlijke band om rustig live te aanschouwen. Het ene moment spelen Levy Seynaeve en Gilles Demolder de blaren op hun vingers, het volgende moment heerst er totale rust. Maar wel een rust die bij voorkeur onder de huid kruipt als de bassist en de gitarist ijzig langzaam een enkele uitgerekte klank laten vallen. Fijn dat drummer Wim Coppers bijzonder goed te horen is, maar wel op een manier zoals Lars Ulrich St. Anger ooit volmepte.
Toch maken de heren indruk met hun bak herrie. Ondanks de kortere bandgeschiedenis ligt Wiegedood ver voor op de collega’s van Mutilation Rites: de professionaliteit straalt er aan alle kanten vanaf. Het klopt gewoon wat de Vlamingen doen en daar doet een kortere set dan het voorprogramma niets aan af.
Datum en locatie:
22 september 2016, Gebr. De Nobel, Leiden
Link: