Ik moest twee keer kijken, maar het klopte: het Vlaamse Kludde is herrezen en gaf op 17 april een show in Aalst met niet de minste bands. Het Amerikaanse Midnight en de Nederlandse heren van Heretic spelen immers enkele shows samen en brengen een mooie combo in de zaal Cinema. Een event waar ik nog nooit was geweest, maar best wel een fijn zaaltje bleek te zijn met een stevige sound.
Enkele minuten na half acht is het de beurt aan de Nederlanders van Heretic om het startschot te geven in een zaal die wel even moet wennen. Fijn van interieur, maar met een behoorlijk hoog podium. Frontman Thomas lijkt er de eerste helft van de set even wat moeilijkheden mee te ondervinden, vooral omdat het publiek vrij doods op afstand blijft. Het zal de band niet deren, want het trio staat vol enthousiasme op de planken en heeft er duidelijk zin in. Naarmate de set vordert, krijgt het publiek de juiste mindset en worden de aanwezigen wakker.
Zanger/gitarist Thomas meldt doorheen de show dat hij flink ziek is, maar eigenlijk valt daar niets van te merken bij de show die deze heren brengen. Nagenoeg al het materiaal dat naar voren komt is recent, maar ik vind het allemaal prima. De laatste jaren klinken deze heren wat blitzer met wat meer vieze blackpunkschwung en ik zou de albums zo aanschaffen, als ik ze al niet had. Bovendien is dit het type band dat je gewoon al voor de uitstraling wilt gaan bekijken en waarbij elk foutje of overhellend stemgeluid, al dan niet door ziekte, het extra smerig maakt. We zijn opgewarmd!
Het is een overgang waaraan je moet wennen als Kludde klaar is voor de set. Door wat problemen met de samples van de band duurde dat wel even en het blijft spannend voor mij of deze heren van het thuisfront zullen tappen uit het oude vaatje. Het was immers duidelijk met de voorgaande plaat In Den Vergetelheid van elf (!) jaar geleden, dat black ‘n’ roll de voorkeur genoot van de heren. Cerulean heeft ondertussen de vocalen overgenomen en ook vond de band sinds vorig jaar een nieuwe drummer.
Het antwoord laat niet lang op zich wachten, want Kludde trakteert meteen koeken uit de oude doos, met Schijnheilige Drievuldigheid. De vunzige sfeer van het oude zit er meteen in en het is enkele nummers wachten om het te voelen klikken met de nieuwe stijl van deze band. Dat lukt op Kludde IV, ongetwijfeld één van de toppers van het album dat in mei verschijnen zal. Nog steeds met de diepgang van weleer, een lekker vuile, rollende riff en met minder synthsamples dan vroeger. De nieuwe nummers zoals Schramoeille en Poesjkapelle laten een waterduivel horen die zich niet meer traag en kruipend begeeft om aan te vallen, maar met een rollende vaart en vol smerige agressie op je afkomt.
Niettegenstaande de problemen met het geluid, komt het allemaal prima naar binnen. Eerlijkheidshalve moet ik zelfs zeggen dat het beter overkomt dan Heilige Perversiteiten en Slet die naarmate het einde van de set optreden en waar het heel wat minder strak klinkt dan met het origineel. Gelukkig behouden de heren met Het zout der mistroost het beste als laatste, want wat klinkt dat brute einde vet, ondanks dat het niet helemaal in harmonie met de synthsamples klinkt. Wat maakt het ook uit, Kludde heeft bewezen dat het beest terug is en samen met Paragon Impure, Thronum Vrondor en Lugubrum zwartgallige muziek weer doet leven in Vlaanderen.
Als afsluiter dan het Amerikaanse Midnight, dat me zelf wat minder bekend is. Meteen is duidelijk waarom, want dit is blackspeed/thrash die verdraaid stevig in mekaar zit, maar wel na een half uur al wat begint te vervelen. Ongetwijfeld een erg subjectief gegeven, want de zaal staat tijdens Midnight echt op haar kop en we kunnen terecht spreken van twee frontbeesten. Meermaals vreesde ik dat ze van het vrij hoge podium zouden vallen met hun zwarte doeken voor hun gelaat, maar dat gebeurde niet.
Tijdens deze tour verspreiden deze Amerikanen de aandacht wat over het hele repertoire, dat toch vooral uit EP’s en splits bestaat, maar waaruit ook drie langspelers naar boven kwamen. Het valt op dat het aanwezige volk helemaal weg is van tracks zoals Satanic Royalty van het gelijknamige debuut en All Hail Hell en Black Rock ‘n’ Roll van op No Mercy for Mayhem. Een kleine twintig nummers vliegen voorbij en de show is grandioos met vooral de ijzersterke solo’s die deze livegitarist laat horen. Athenar heeft duidelijk zijn gezelschap goed gekozen.
Enkele nummers voor het einde verlaat ik de zaal aangezien de terugrit nog even is en het tijdschema iets is uitgelopen. Ondanks het feit dat dit midden in de week valt, is dit een zeer geslaagde avond met een sterke line-up. Vooral fijn dat de waterduivel van Aalst weer in het land is.
Datum en locatie:
17 april 2019, Cinema, Aalst
Link: