Vanderbuyst en Gold in Den Haag
Vrijdag 18 januari 2013, Paard van Troje
Dark Angel, Death Angel, Candlemass, My Dying Bride, Cathedral, Skyclad zijn zo maar even wat namen die mij te binnen schieten, van bands die ik in het verre verleden live heb mogen aanschouwen in het Paard van Troje te Den Haag. In dit illustere gezelschap zal na vanavond ook de naam van Vanderbuyst voorkomen. Voor het zover is, mag eerst de openingsband Gold het publiek in de kleine zaal van het Paard van Troje vermaken.
Deze band is bezig met het promoten van haar debuutalbum Interbellum, dat vorig jaar uitkwam. Muzikaal houdt het ergens het midden tussen hardrock en heavy metal. Zangeres Milena Eva is overduidelijk de blikvangster van deze band, met haar wel zeer strakke broek en felle rode lippenstift. Echt opgewonden raken de dan reeds aanwezige toeschouwers niet van het gebodene. Na een dik half uur zit het erop en raakt de kleine zaal langzamerhand goed gevuld in afwachting van de headliner Vanderbuyst.
Deze band heeft inmiddels een uitstekende live-reputatie opgebouwd en heeft zo’n beetje overal in Nederland al gespeeld. Bij Vanderbuyst weet je ook wat je gaat krijgen, namelijk eerlijke en recht voor zijn raap knallende hardrock/metal, zoals gebruikelijk in de late jaren zeventig en beginjaren tachtig. Ook mooi, dat alle drie de bandleden dan ook nog eens lang haar hebben, dat headbangt toch wel een stuk lekkerder. Dat kan helaas niet gezegd worden over de toeschouwers, want het Haagse publiek blijft op een enkele fanatiekeling na opvallend rustig tijdens de nummers. Aan de band ligt het niet, zoals gebruikelijk is er ook nu weer een tomeloze inzet en maken ze hun live-reputatie weer volledig waar. Uiteraard ontbreken ook nu de diverse poses van gitarist Willem niet.
De setlist is een keurige mix met nummers van alle drie de albums en met de snelle openers Frivolous Franny en KGB wordt direct de toon gezet. Persoonlijke favoriet en snelste nummer Traci Lords is ook weer terug in de setlist en mag daar tot in de lengte van dagen blijven. Als eerste toegift wordt de Herman Brood-cover Never be Clever gespeeld, om te eindigen met From Pillar to Post, waarin Willem zich nog één keer helemaal kan uitleven. Met een speeltijd van bijna zeventig minuten zit het er dan echt op. Daar zit wat mij betreft het enige kritische puntje: Als een oude band als bijvoorbeeld Picture wel ruim 90 minuten kan spelen, dan zou het voor deze jonge honden toch geen probleem mogen zijn, om nog wat nummers aan de setlist toe te voegen.
Als laatste ook nog even een aandachtspuntje voor het Paard van Troje. Als zowel de grote als de kleine zaal gebruikt worden, is het niet echt handig, om de garderobe onderbemand te hebben.
Links: