Tropencore in Willemeen

Ik heb de boeken erop nageslagen: voor het eerst sinds 2007 ben ik voor een concert weer in de Willemeen in Arnhem. Dat ligt overigens niet aan de concertzaal want daar staat nog genoeg leuks geprogrammeerd. Destijds was de locatie echter ieder jaar vele malen de thuisbasis voor menig hard- en grindcorefeest, evenals de Goudvishal dat op een steenworpafstand lag. Vanavond is er ook weer iets moois te beleven: zes bands treden op en voor fans van het genre is het een interessant affiche. Naast onder andere Worst Doubt en No Turning Back is daar ook headliner No Warning die hét album Ill Blood integraal zal vertolken. Met de eerste echt tropische dag van het jaar reizen we af richting Arnhem om verslag te doen, ondersteund door de nodige plaatjes, geschoten door hardcoreliefhebber en Zware Metalen-fotograaf Frido.

De Fransmannen van Worst Doubt zijn verlaat waardoor de zaal ook later dan aangegeven zijn deuren opent. Terwijl het volk langzaam binnendruppelt, zorgt het zuidelijke gezelschap voor een lomp welkomstontvangst. Wie de muziek van de heren kent, zal daar overigens niet meer van opkijken. Natuurlijk speelt men veel nummers van het vette Extinction en daar weten enkele aanwezigen al meteen raad mee. Bij gebrek aan een fatsoenlijke geluidscheck zal iedereen met gehoorbescherming nog een keer in zijn handen knijpen, want aan decibellen geen gebrek. Doordat het basgeluid wel erg hard staat, vallen de herkenbare gitaarpartijen die op het album juist voor dat beetje extra zorgen, nagenoeg weg in de mix. Niet dat de frontman zich daardoor laat weerhouden. Hij spuugt haast letterlijk en figuurlijk zijn teksten over het publiek heen. Zelfs met een invalgitarist en te overweldigend geluid weet de band een goede indruk achter te laten en al voor wat beweging te zorgen.

Over lomp gesproken: Simulakra mag als tweede band van de avond aantreden in de saun.., uh het café dat vanavond ook in gebruik genomen is om te zorgen dat we geen seconde zonder muziek zitten. De Amerikanen staan vanavond voor de eerste keer in Nederland en pakken het minstens zo lomp aan als Worst Doubt, maar een tikkeltje meer downtempo, wat meer groove en wat meer ‘metallic’. Het kleine podium en de minimale bewegingsruimte – want het café is goed gevuld – doen weer eens denken aan menig show uit ‘de goede ouwe tijd’. De band trapt overtuigend en lekker fel zijn set af, maar gaandeweg luistert de muziek ook wat eentonig weg. Wellicht komt dat omdat er twee beatdownbands achter elkaar spelen, wellicht is het omdat de muziek ook gebrek aan variatie bevat. Even goed is het geen straf om het concert uit te zitten en het viertal zichtbaar te zien genieten van hun Europees avontuur.

Dan tapt Shutdown uit een compleet ander vat. Hier zijn een stuk meer melodie, ‘two-steps’ en meezingmomenten te bekennen, ondersteund door heldere vocalen van een energiek frontman. Een ode aan New York hardcore en old-schoolbands als Gorilla Biscuits en Cro-Mags. Na twee sloopprojecten is het even schakelen, maar gaandeweg komt de band steeds wat beter in zijn optreden. Het uptempo Hope laat de vlam in de pan slaan en ook United (we stand, and divided we fall), opgedragen aan de tour die hier vandaag in Arnhem van start is gegaan, valt goed in de smaak. De jeugdige bezoeker van vanavond ziet het goedkeurend aan, terwijl de liefhebbers die dit type hardcore in de jaren ’90 wat bewuster hebben meegemaakt (noem het ouwe lui), weer even ouderwets kunnen genieten. Hoewel de band al sinds 2000 geen album meer heeft uitgebracht, is het dan ook leuk om de New Yorkers hier vanavond live te zien.

Aan No Turning Back de eer om Nederland te vertegenwoordigen tijdens deze tour. Het café is dan ook van voor tot achter afgeladen met volk. Martijn spreekt niet voor niets de woorden halverwege het optreden: “de laatste keer dat we in zo’n knusse setting speelden, kan goed twintig jaar geleden zijn”. Daar begonnen de Brabanders inderdaad, maar tegenwoordig mogen we gerust spreken over één van de sterkhouders van eigen bodem in het genre. Dat bewijs krijgen we al snel als Take Your Guilt en True Love uit volle borst meegezongen worden. Het geluid is niet fantastisch, maar de microfoon van de zanger is als een stuk vlees dat in een bak vol piranha’s zakt. Tussen de nummers door is er ruimte voor wat humor en bedankwoorden richting alle aanwezigen, want de omstandigheden zonder airco zijn niet optimaal voor concerten zoals deze. Met Stay Away, Never Give Up en Stronger komt er een eind aan een wederom prima optreden van No Turning Back.

Met de toevoeging van One King Down krijgen we nog een buitenkans vanavond. Ook deze band heeft zijn wortels in de New York hardcore, maar gaf er in 2001 al vrij snel en naar het leek definitief de brei aan. Onlangs verscheen het gezelschap dan in eigen land toch ineens als voorprogramma van Earth Crisis en waarom daar niet meteen een Europees avontuur aan vast knopen? Terwijl nog menig bezoeker buiten een luchtje staat te scheppen, begint een moeizaam optreden. Muzikaal fietst het gezelschap een beetje door alle stijlen heen die vanavond gepasseerd zijn. Ondanks de enthousiaste en energieke podiumpresentatie wil de vlam niet echt in de pan slaan. Met slechts één volwaardig album uitgebracht is het ook de vraag hoeveel aanwezigen de band daadwerkelijk goed kennen. Bovengetekende in ieder geval nauwelijks, al kan God Loves, Man Kills mij op plaat een stuk beter bekoren dan zo live. Van het rauwe, ongepolijste geluid is vanavond weinig te horen en op enkelingen na lijkt het merendeel van de kijkers vooral te wachten op de hoofdact. Als tegen het eind ook nog iemand in de moshpit goed geraakt wordt, eindigt het minst overtuigende optreden van de avond bovendien eerder dan gepland.

Omdat de hoofdscribent van dit concertverslag oververhit raakt bij One King Down springt zijn achtervang in actie. Geen probleem, want No Warning is voor hem dé reden om naar Arnhem te reizen, zeker wanneer de cultplaat Ill Blood integraal opgevoerd wordt. Voor de buitenstaander is lastig uit te leggen waarom dit album een klassieker is geworden. Voor de jongere hardcorefans (die zijn er vandaag niet in de zaal, maar wellicht lezen ze dit verslag) is het ook niet evident, want de groovy hardcore met bijtende schreeuw is tussen al het metalen en industriële hardcoregeweld van tegenwoordig totaal niet hip. Symptomatisch voor hardcore die al twintig jaar stil staat, is de liefde voor hip-hop die al dertig jaar stil staat. En dus lopen de bandleden met bravoure het podium op tijdens Craig Mack‘s eendagsvlieg-hit Flava In Ya Ear. Dubieuze mode lijkt een voorwaarde voor lidmaatschap te zijn: de ene gitarist lijkt net uit Oasis gestapt, de andere draagt een buckethat die minstens drie maten te groot voor hem is. Zanger Ben Cook haalt zijn innerlijke Justice Tripp (Trapped Under Ice) naar boven middels een laag petje en ‘wifebeater’ en laat voorafgaand aan de tofste beatdowns zich vanaf de zijlijn met mist bespuiten.

In vergelijking met de bands die eerder vanavond spelen, is de sfeer in de zaal opgewekter en minder afstandelijk. De bas staat minder dominant in de mix en publieksparticipatie hoeft niet alleen maar in de vorm van ledemaatgezwaai te komen. Stagedives, pile-ups en sing-a-longs is wat de aanstekelijke meezingers en herkenbare oorwurmgrooves van Ill Blood zaaien en oogsten. Eerlijk, de Madball-stukken klinken stiekem vrij gedateerd, maar het vlotte plezier voert de boventoon. Ill Blood is geen klassieker omdat het cultureel significant zou zijn, maar omdat het nu eenmaal een verdomd leuke plaat is. Meer dan dat behelst het echter niet, waardoor deze afsluiting van No Warning vooral waardevol is vanwege de hernieuwde waardering die ze inspireert voor de verse energie die een band als Turnstile een paar dagen eerder in het genre weet te pompen.