Tombs, Buried Inside
Vrijdag 4 december 2009 – Merleyn, Nijmegen
Buried Inside en Tombs hadden wel met wat meer lof onthaald mogen worden in Nederland, wat mij betreft. Ik hoef eigenlijk niet eens te weten hoe de opkomst in Rotterdam was, want in Nijmegen stond men voor zo’n veertig á vijftig man te spelen, die bijna allemaal minder entree betaalden dan ze aan bier uitgaven.
Maar als je er dan toch bent, als groepje relatief jonge Canadezen, dan doe je het ook gewoon goed. Ongeveer een uur later dan gepland, dat wel, en blijkbaar de rol van voorprogramma op zich nemend (terwijl Tombs zijn strepen wat mij betreft nog moet verdienen en Buried Inside zichzelf al lang en breed bewezen heeft), maar oh zo goed. Veel woorden worden er niet gesproken, en wanneer dat wel gebeurt onverstaanbaar zacht. De set blijkt zoals ik eigenlijk wel verwacht had gewoon een soort landschap, waarin je af en toe een passage herkent van Spoils of Failure of Chronoclast, 
en waarschijnlijk is er ook nog wel een enkele passage van een van de twee voorgangers voorbijgegleden. Meer wordt namelijk de focus gelegd op intensiteit, vooral dankzij een abnormaal hard geluid. Meer dan op cd, waar het geluid zeer dynamisch is, springt men hier vooral veel heen en weer tussen minimale dalen en epische pieken.
Geen ruimte voor ego’s, geen ruimte voor fratsen, gewoon alles in dienst van de compositie. Meeslepender dan dit kom je ze weinig tegen. De indruk van intensiteit komt ook voort uit het feit dat de band vooral veel van zijn snellere materiaal laat horen. Een minpuntje mag wel genoemd worden, namelijk dat door het enorme volume de zang regelmatig dreigt te verdrinken in de oceaan van bas- en gitaartonen. Verder een uitstekend optreden.
Hoewel de mannen van Tombs er flink wat stoerder (ouder) uitzien dan hun voorgangers, zijn ze nog een redelijk nieuwe band die als voorprogramma beter had gepast. Slecht is het overigens niet wat de heren neerzetten. Men heeft natuurlijk nog maar één album (Winter Hours) aan materiaal om de wereld in te storten, maar veel baat het niet. Waar Buried Inside vooral intelligent en massaal overkwam, komt Tombs vooral enorm bot en zwaar uit de verf. De focus ligt meer op rammen, en op een avond als deze sta ik liever op een afstandje mee te knikken, dan dat ik me in het heetst van de strijd begeef. Net als de rest van het publiek overigens, want gepit wordt er niet. Het is toch vooral een groepje toegewijde muziekliefhebbers, en bij lange na niet het gemiddelde metalconcert- of metalfestivalpubliek… dat Tombs overigens meer dan genoeg lof geeft, daar niet van. Niet onterecht ook, want de geluidsmuur van half zoveel man is bijna even massief als die van Buried Inside. Weinig melodie, nul procent subtiliteit, weinig virtuositeit, vooral veel gewicht. De death- en black metal-invloeden geven nog eens een extra duister tintje aan het geheel, en zorgen dat de band niet blijft hangen in een standaard sludge-aanpak. Niet het meest wereldschokkende concert van het jaar, maar te klagen is er totaal niet. De volgende keer dat deze bands in de buurt optreden ben ik er in ieder geval weer bij.
Met dank aan Eric Collard (Shoot Me Again) voor de foto.
Links: