Voor het eerst in 75 jaar zetten er nog eens geallieerden voet aan grond in West-Vlaanderen. Destijds is dat vrij goed afgelopen en dit keer durfden we zelfs vermoeden dat de Thrash Alliance net iets minder Duitsers het leven zou ontnemen. Al weet je nooit wat er kan gebeuren wanneer vier thrashbands hun turbo opentrekken in een nagelnieuwe concertzaal. Zware Fotografe Tessa en Zware Redacteur Kris weten het sinds donderdag 20 februari wel en jij na het lezen en bekijken van hun werkstuk ook.
Op een donderdagavond meteen na je werk om zeven uur in Roeselare geraken, is sowieso ijdele hoop. Daar komt dan nog bij dat de doorsnee Belgische chauffeur per direct zijn of haar rijvaardigheid verliest zodra er één druppel regen uit de lucht valt. Die donderdag vielen er triljoenen druppels uit de lucht en de wind waaide die extra hard tegen de voorruit aan. Zodoende verhinderden duizenden doodsbange automobilisten ons om Final Breath aan een kritische kijk te onderwerpen. Zelfs als ze beter gespeeld zouden hebben dan op hun reüniegig op Summer Breeze, hebben we daar overigens weinig aan gemist. Tessa verzamelde wel bewijsmateriaal dat ze er waren.
Zolang we toch in de file staan, misschien eerst een woordje uitleg over de relatief nieuwe concertzaal, die de Trax (niet te verwarren met de Trix in Antwerpen) in Roeselare toch is. Eigenlijk is het een heus urbaan complex, met repetitielokalen, vergaderzalen, een outdoor skatepark en dus ook een concertruimte. Qua uitzicht doet de locatie ons sterk denken aan de Brabanthal: een hoog en breed podium, maar dan de helft zo groot. Een heel mooie venue en de akoestiek – dat kunnen we al wel verklappen – is massief!
Eindelijk zijn we er! Nog net op tijd voor een nummer of drie van Suicidal Angels. Frontman Nick is zeer hees. Je hoort zijn vezelige schreeuw regelmatig ‘uitglijden’ en daardoor glipt ook de overtuigingskracht enigszins uit de set. Enigszins, want de Grieken hebben heel wat vleesrijke riffs om aan hun souvlaki te spietsen. Dat mogen ze doen in een feta-achtige geluidsafstelling: er zit een wat te smeuïge textuur in de snaren, het slagwerk karnt de boel stevig op, maar er had een pittigere kruidenmix bij gemoeten om de olijf op de bougatsa te zetten. De basdrums verdampen en ook de gitaarmessen snijden hun chugritmes en notenzwierders bot aan. Suicidal, met de angel eruit.
Wat we vorige zomer op Summer Breeze zagen was al een vet teken aan de wand. Het thrashkanon dat Legion Of The Damned heet, zou het gewapend beton weleens uit de Traxmuren kunnen knallen. In de denderende hal komt de sowieso al titanische sound van de Nederlanders als een oerkracht uit de verf. In die typische, verwoestende drumgrooves voorhameren de slagarmen van beide gitaristen de ene na de andere marmervermalende riff uit de kluiten. Duidelijk strakker dan vorig jaar en daardoor nog imposanter.
Nochtans staan ze hier met een heel andere setlist. Slaughtering The Pigs gooit er meteen een verpletterende beukriff in en ook meebruller Undead Stillborn en het vicieuze Feel The Blade draaien de riffschroeven stevig aan. Met enkele shows op een rij zien we de Nederlanders een zelfzeker optreden geven. Grimassen trekken, elkaar opzoeken of de gitaren synchroon de lucht ingooien en af en toe een gekleurde rookpluim die wat beter in de muzikale climaxen had kunnen vallen.
Waar er geallieerden zijn, zijn er ook Duitsers. Hoewel ze deze keer in het juiste kamp staan, betwijfelen we of die ook alle vier het einde zullen halen. Want hetgeen er tegenwoordig overblijft van Michael Sifringer ziet er toch echt angstvallig frêle uit. Aanvankelijk helt de gitaarbalans ook nog eens fel over naar de kant van zijn nieuwe viriele riffbroeder Damir, waardoor vooral de solo’s twee nummers inzakken. Bij Schmier, die net uit de douche lijkt te komen, doet de stem eveneens wat krakkemikkig. Even ziet het ernaar uit dat Legion Of The Damned de headliner onder de zoden zal spelen.
Maar Destruction herpakt zich snel. Eenmaal in evenwicht, kerven zowel de knokige als de doorvoede gitarist de snedige zwengelriffs met finesse aan elkaar. Ventilatoren laten alle manen wapperen terwijl Schmier elke strofe door een andere met stalen schedels en vlamvorm bezet statief krast en er zijn velcroachtige basklanken onder dregt. ‘From now on, every song is a classic’, belooft hij na het laatste van drie nieuwe nummers. Dat klopt, al hadden ze met Nailed To The Cross en Tormentor de Trax toch ook al helemaal dolgedraaid.
Deel twee is al helemaal een triomftocht. Met Life Without Sense, Bestial Invasion en Deathtrap slaat de thrashturbo aan en schakelt naar overdrive. De hoge gilletjes en roestige schreeuw van de druppende frontman komen er na die moeizame start vol door. Er kan zowaar een moshpitje vanaf bij het traditioneel tamme Belgische publiek dat de (voor dit optreden misschien iets te grote) zaal ongeveer half vult. Het zal de jolige Duitsers aan hun reet rotten. Oerend hard drijven de met Duitse legerhelmpinnen gekostumeerde drums de veerkrachtige notenwentelingen vooruit. Met geallieerden als deze zou je bijna hopen op nog eens een oorlog.
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
20 februari 2020, Trax, Roeselare
Links: