Therapy? – Live in Tivoli 24 oktober 2003
Het Ierse Therapy? staat al jaren bekend als een uitstekende live-band, die
haar materiaal vol overtuiging brengt. Aan een gebrek aan ervaring op de bühne
zal het in ieder geval geenszins liggen, want ten tijde van de grote doorbraak
in 1995 met de elpee Troublegum, en de opvolger Infernal Love (met
de Hüsker Dü –cover Diane) was het – toen nog – drietal op vrijwel ieder
mogelijk (festival-)podium te vinden. Tegenwoordig doen de heren het met qua
hoeveelheid optredens wat rustiger aan, maar dat betekent niet dat de bezieling
van toen weg is. Integendeel.
Tivoli is al tot de nok toe gevuld met massaal toegestroomde fans als ik
binnen kom, en het voorprogramma, ditmaal in de vorm van Tacker is reeds
aan de laatste fase van haar set beland. Het enige wat me opviel aan deze mij
totaal onbekende, doch niet geheel beroerd klinkende rockband is dat er vooral
ERG HARD gespeeld wordt.
Een half uurtje nadat de laatste tonen van Tacker zijn weggestorven is het
echter de beurt aan het Ierse viertal. En laten we eerlijk zijn: daar zal 98%
van het aanwezige volk voor gekomen zijn. Therapy? maakt dan ook een uitstekende
start met het inmiddels klassieke Screamager, afkomstig van het eerder
genoemde Troublegum. Een beter startschot had bijna niet gegeven kunnen
worden, en het publiek geniet zichtbaar van het gebodene. Het zou de start zijn
van anderhalf uur rockgenot. De band is vanavond goed op dreef, en de
spelvreugde is goed zichtbaar. Vooral oudgedienden Andy Cairns (gitaar, zang) en
bassist James McKeegan springen al gekke bekken trekkend over het podium, en
hebben er duidelijk lol in.
De setlist bestaat uit een mooie mengeling van zowel oud, stokoud als nieuw
materiaal van het kersverse album High Anxiety. Dat vooral oud materiaal
als Stop it you’re Killing Me en Potato Junkie en de gedoodverfde
publieksfavorieten Nowhere en Die Laughing erg in trek is wil
uiteraard niet zeggen dat het nieuwere materiaal te verwaarlozen is, laat staan
door de heren genegeerd wordt. Van de laatste schijf – High Anxiety –
krijgen we onder andere Rust, het lekker energieke Voodoo Doll en
de single If It Kills Me voorgeschoteld. Ook de hit Diane wordt –
weer eens in de cello-versie – niet overgeslagen.
Als dan met afsluiter Teethgrinder het eindsein wordt gegeven, en voor
de laatste keer een mosh-pit(je) in gang wordt gezet kunnen we terugblikken op
een geslaagde anderhalf uur, verzorgt door (voor mij) nog steeds één van de
beste rock-acts die Ierland heeft te bieden.