Therapy? en Ricky Warwick in 013, Tilburg
Poptempel 013 is nog maar matig gevuld als Ricky Warwick (nog bekend van onder andere The Almighy) na een korte aankondiging van Therapy?-frontman Andy Cairns het podium bestijgt, bewapend met slechts een akoestische gitaar. Het zal voor velen, al dan niet Therapy?-fans, even wennen geweest zijn, maar wat Warwick doet, doet hij goed. Muzikaal is het goudeerlijk en doet het allemaal een klein beetje denken aan oude helden als Dylan of Cash, zonder de beste man direct op een dergelijk voetstuk te willen plaatsen. Songs als The Church Of Paranioa of de Almighty-klassieker Free ‘n Easy gaan er echter ook op akoestische wijze goed in, ook al lijkt het optreden het grotendeels op de traptreden gezeten publiek redelijk een worst te wezen. Het zij zo, misschien staat Warwick vanavond voor een wat verkeerd publiek, wie zal het zeggen?
Therapy? is vanaf opener Turn echter loeihard op dreef. Het trio Cairns, McKeegan en Cooper lijkt als herboren en voelt zich op het Tilburgse podium klaarblijkelijk als een vis in het water. De setlist van vanavond is gevarieerd en omspant zo ongeveer de gehele carrière van de band. Dat oudjes als Opal Mantra, Fantasy Bag of Potato Junkie nog steeds met regelmaat een weg weten te vinden naar de setlist is tekenend voor het plezier wat de jongens nog steeds uit hun eigen muziek weten te putten. Natuurlijk mag ook niet vergeten worden dat de band nog steeds op stap is ter promotie van het dit jaar verschenen Crooked Timber, en met acht van de tien songs is die plaat vanavond dan ook hevig vertegenwoordigd. De nieuwe songs worden vol overgave op het nog steeds maar kleine publiek afgevuurd en vooral songs als Exiles en Enjoy the Struggle lijken het live ook zeker goed te doen. I Told You I Was Ill (waarvan de titel afkomstig is van het grafschrift van de Ierse komiek Spike Milligan) is zelfs één van de hoogtepunten van de avond. Een ander onverwacht hoogtepunt is het lange, instrumentale Magic Mountains.
Uiteraard mogen de klassiekers ook niet ontbreken, en met bescheiden hits van weleer als Screamager, Stories, Teethgrinder en Die Laughing stelt de band dan ook niet teleur. Eveneens ontbreken de Joy Division-cover Isolation en de Hüsker Dü-cover Diane vanavond niet. Afgesloten wordt er met het inmiddels bijna obligate Nowhere. Al met al weet de Noord-Ierse band ook anno 2009, na een loopbaan van bijna twintig jaar, nog steeds zonder problemen te overtuigen, en met een album als Crooked Timber op zak lijkt het de heren eindelijk weer wat meer voor de wind te gaan, zowel qua succes als op artistiek vlak. Een prima optreden van een meer dan prima band. Jammer dat de opkomst op deze woensdagavond toch wat tegenvalt.
Links: