Het zal je maar gebeuren als band. Na een vliegreis vanuit de Verenigde Staten naar Nederland, blijkt na de landing dat de gitaren spoorloos zijn. Kennelijk geen incident bij British Airways, zo blijkt na de vele reacties op internet. Met een linkshandige gitarist in de band, is het regelen van vervangende gitaren een dingetje, maar het is uiteindelijk gelukt, zodat het eerste optreden van The Skull in Nederland als onderdeel van de nieuwe Europese tournee gewoon kan doorgaan.
Alvorens het zover is in P60 te Amstelveen, mag eerst de nieuwe Nederlandse band Demon Eyes de avond openen. Achter de drums zien we oude bekende Barry, in een vorig leven actief bij het helaas ter ziele gegaane Vanderbuyst, op bas en aanvullende zang hebben we Janneke, beroemd in Den Haag en omstreken, alsmede bekend van The Deaf. Tot slot hebben we Marc op gitaar en zang, een voor uw verslaggever nog onbeschreven blad. Op basis van de namen hoeven we hier geen potje doom van te verwachten en dat blijkt na de eerste tonen ook het geval. We hebben hier te maken met stevige en meestal up-tempo hardrock met smerige en sleazy randjes, waarbij alles is voorzien van occulte teksten.
Dat laatste verklaart dan ook de mascara met uitloop van Marc, die op het podium zeer actief is en de nodige poses aanneemt met de tong uit zijn mond. De aanvullende zang van Janneke is helaas amper te horen; pas aan het einde van de veertig minuten durende set komt dit duidelijk door. Demon Eyes is een leuke band om aan het werk te zien en horen, maar wat dit in het voorprogramma van The Skull heeft te zoeken, blijft een raadsel.
Na een korte pauze is het dan tijd voor een ouderwets lesje doom metal van The Skull. De muzikanten beginnen na opkomst individueel losjes te tokkelen op hun instrumenten, totdat bassist Ron Holzner er de lijn in brengt om aan te kunnen vangen met Trapped Inside My Mind, zodat ook zanger Eric Wagner het podium kan betreden. Eric is inmiddels voorzien van een forse snor en sik, waarmee hij associaties oproept met ‘The Dude’. Zo ontspannen is hij dan ook echt op het podium en hij houdt regelmatig een praatje. Maar wat belangrijker is, is dat hij goed bij stem is. Hoewel er wat echo gebruikt wordt, komt zowel zijn donkere stemgeluid, alsmede zijn hogere snerpende zang goed door.
Er volgen nog twee nummers van het debuutalbum For Those Which Are Asleep, te weten het mellow aandoende ‘Till the Sun Turns Black en het scherpere A New Generation. De band klinkt vrij strak en dat is gezien een stukje geschiedenis en de recente ontwikkelingen meer dan verwacht. Zo is namelijk drummer Brian Dixon niet van de partij, aangezien zijn vader onlangs is overleden. Zijn plaats is ingenomen door wapenexpert Chad Walls, die bij The Touch of Reality er even naast zit, maar verder een solide partij drumt. Tevens is The Skull gisteren gearriveerd in Amsterdam en dat wil ook wel eens zorgen voor een slordig begin van de tour, als u begrijpt wat ik bedoel. Na de eerste drie nummers volgt een forse moot met vijf nummers van het zeer onlangs verschenen tweede album The Endless Road Turns Dark. Vooral het titelnummer en The Longing laten daarbij een prima indruk achter.
Het laatste deel van de ‘Skull-set’ vangt aan met Send Judas Down, waarbij er plaats is voor een minutenlange jamsessie, inclusief het gitaarduel tussen Rob Wrong en Lothar Keller. Dat geeft Eric vermoedelijk backstage de gelegenheid om even zijn nicotinehonger te stillen, want deze keer steekt hij op het podium geen peuk op. Met het mooie sleepende For Those Which Are Asleep wordt er afgesloten en verlaten de heren het podium. Maar The Skull komt er uiteraard niet mee weg een set te spelen zonder enkele Trouble-klassiekers. Dat ben je aan je stand verplicht met twee ex-leden, die heel veel jaren deel uit hebben gemaakt van die band. Na een zwaar en log begin opent het verder snelle R.I.P. het bal, gevolgd door het wat uitgekauwde At the End of My Daze. Daar zou toch wel eens wat anders voor in de plaats mogen komen, zo bijzonder is dit nummer nou toch echt niet. Prettige verrassing is All Is Forgiven, waarbij Eric aangeeft dat dit zijn favoriete nummer is van het album Trouble. Wat wel jammer is tijdens de ruim een half uur durende Trouble-set, is dat geluidsman wel heel erg enthousiast nog meer echo toevoegt aan de zang. Gevalletje overkill en zeker niet nodig.
Uiteraard mag The Tempter niet ontbreken en kan Lothar zich nog even uitleven op de geleende gitaar. Het snelle Bastards Will Pay sluit de boel af na een dikke negentig minuten. De heren melden zich kort na afloop al in de zaal om een en ander te signeren en een vriendelijk praatje te maken. Een mooi begin van het doomseizoen, dat traditioneel vooral in oktober en november in Nederland opbloeit. Of verwelkt, het is maar net hoe je het wilt brengen… Overigens is er inmiddels goed nieuws voor wat betreft de zoekgeraakte gitaren. Deze zijn gevonden en op vrijdagmiddag bezorgd in Noorwegen bij The Skull.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
Woensdag 26 september, P60, Amstelveen
Link: