The Night is Over Europe Tour: Katatonia, Swallow the Sun en Long Distance Calling
Review: 6 maart 2010, P60 – Amstelveen
Foto’s: 5 maart 2010, Doornroosje – Nijmegen
Het komt niet vaak voor dat je Katatonia live in Nederland kan bewonderen. Terwijl het verlangen om deze Zweedse band eens aan het werk te zien er niet minder op geworden is. Dit is mede te wijten aan de verschijning van het nieuwe album Night is the New Day en een EP die eraan zit te komen met de titel The Longest Year.
Gelukkig strijkt Katatonia als headliner van de The Night is Over Europe Tour neer op meerdere plaatsten in Nederland, waaronder de P60 te Amstelveen. Hiervoor hebben de Zweden de hulp ingeroepen van voorprogramma’s Swallow the Sun en Long Distance Calling. Een mooie gelegenheid in een mooie zaal in een oerlelijke plaats om deze toffe bands eens aan het werk te zien.
Het gebeurt niet vaak dat de openingsband van de avond het positiefst opvalt, maar Long Distance Calling krijgt het in korte tijd voor elkaar om een heel goede eerste indruk op me achter te laten. Het Duitse vijftal schotelt het publiek een veelzijdig instrumentaal portie post-rock voor. Er is wel een microfoon, maar die dient vanavond enkel voor bassist Jan om de nummers aan te kondigen en het publiek te bedanken.
Long Distance Calling’s setlist bestaat uit langgerekte nummers die fantastisch gecomponeerd zijn en meermaals opbouwen tot een uptempo climax. Opvallend is ook dat de geluidsman zijn zaakjes uitstekend op orde heeft.
In de speeltijd van een halfuur weten de Duitsers niet alleen het publiek enthousiast te krijgen, maar ook de band begint naarmate de tijd vordert steeds enthousiaster te spelen. En terecht ook. Long Distance Calling is de verrassing van de avond.
Als je als artiest wat last hebt van onzekerheid op het podium is het een handig mentaal trucje om te doen alsof er een muur op het podium staat tussen de artiest en het publiek. Swallow the Sun kent dit trucje als geen ander, en ook vanavond is het alsof de band in de oefenruimte speelt. Vocalist Mikko verschuilt zich achter zijn shawl en muts en beperkt de interactie tot een minimum, waardoor de bezoeker de focus meer kan leggen op het opgaan in de muziek.
Althans, dat is de bedoeling. Ware het niet dat vooraan bij het podium het luisterplezier compleet ontnomen wordt door een bezoeker die iedereen in de wijde omtrek lastigvalt met éénmanspits, bierdouches en ander compleet antisociaal gedrag. Bij een metalcore optreden valt deze boom van een vent niet op. Vanavond is het echter zeer storend voor velen en de dreiging van een vechtpartij hangt constant in de lucht. Aanmerkingen worden steevast beantwoord met wat dronken gelal in de trend van ‘dan moet je maar naar Frans Bauer’ en tegen de tijd dat de security overtuigd is van de ontsierende factor heeft de band zijn setlist bijna doorgewerkt.
Swallow the Sun speelt vanavond niet helemaal vlekkeloos. De geluidsafstelling is een stuk minder goed dan bij de eerste band en de setlist begint wat tam met These Woods Breathe Evil en Falling World. Het is pas halverwege het optreden dat de band zich wat lijkt te herpakken en de nummers laten dan ook wat meer kloten horen. Swallow klinkt warempel zelfs erg lekker. Toch blijft het gevoel bij me achter dat de band wat ongemotiveerd is. De combinatie van het gevoel en de nare sfeer in de zaal laten toch een teleurstelling bij me achter.
Katatonia bezoekt Nederland in een andere bezetting dan normaal. Niet verwonderlijk, aangezien er in december nog bezettingswisselingen plaatsvonden. De Zweden speelden vanavond met Per Eriksson (met de bedenkelijke nickname Sodomizer) en Niklas Sandin. Per is geen onbekende van de band, aangezien hij samen met vocalist Jonas Renske ook in Bloodbath aan de snaren plukt.
Ook Katatonia kent geen zinderende start. De geluidsafstelling kan beter en ook nu is de setlist wat tam. Dit komt voornamelijk door de gespeelde nummers van het laatste album Night is the New Day, die me live toch wat tegenvallen. Het dromerige karakter van de nummers komt live niet zo over. Zodra de band echter wat minder nieuw materiaal begint te spelen komt het een stuk beter over. My Twin van The Great Cold Distance bijvoorbeeld laat het publiek met volle teugen genieten. Hoewel de mensen om me heen al vanaf de eerste noot lijken te smullen van het optreden.
Swallow the Sun heeft deze avond een denkbeeldig muurtje nodig tussen de band en het publiek. Katatonia zanger Jonas heeft vanavond echter een fysiek muurtje en verschuilt zich gedurende het gehele optreden achter een gordijntje van zijn eigen lange haren voor zijn hoofd. Het past bij het karakter van de muziek, en daarbij worden de vocalen ook nog eens sterk ten uitvoer gebracht.
De setlist biedt verder lekker veel afwisseling en veel platen komen aan bod, enkel het hele oude werk niet. Het oudste nummer dat ik voorbij hoor komen is Saw You Drown van Discouraged Ones uit 1998, wat overigens zeer overtuigend wordt uitgevoerd.
Toch is het optreden van Katatonia voor mij wat aan de lange kant, al voordat de band is uitgespeeld heb ik er wat genoeg van en verhuis ik vast naar de bar. Voor de die-hards, waar de zaal goed mee is gevuld blijft het echter genieten. Uiteindelijk is het een heerlijk avondje geworden en heb ik goede muziek gehoord. Jammer van Swallow the Sun, ik hoop dat ik de band spoedig een herkansing kan geven.
Link: