The Dillinger Escape Plan, Between the Buried and Me en Stolen Babies
23-2-2008 – Astoria 2, Londen
Soms heb je wel eens van die gekke ideeën. Je weet wel, van die gesprekken die je aan het eind van een heftige kroegavond
voert waarbij allerlei ludieke ingevingen de revue passeren. Toen in december bekend werd dat The Dillinger Escape
Plan in februari weer in Europa zou komen, is het voor mij altijd een must om erbij te zijn, maar toen bleek dat
opnieuw Poison the Well het voorprogramma zou verzorgen, baalde ik wel een beetje. Niet omdat
ik dit een slechte band vind ofzo, integendeel. Nee, omdat ik tot mijn grote verbazing ontdekte dat het geniale
Between the Buried and Me alleen in Groot Britannië mee op tour zou zijn. En laat ik hun laatste plaat
Colors
nou net als favoriete album van 2007 gekozen hebben!
Dus waarom niet naar Londen afreizen om de heren aan het werk te zien? Precies! Dus ben ik dat weekend met een
goeie vriend van me op het vliegtuig gestapt voor een lang weekend met veel drank en goeie muziek!
Ik zal de details van de drankperikelen maar achterwege laten, let’s get straight to the point: zaterdagavond 18:30 uur;
de zaal Astoria 2 loopt vol met Britse metal- en hardcore freaks om daar deze feestpackage aan het werk te zien. Ons was
verteld dat de show pas om 19:30 zou beginnen (is toch ook een wat meer gangbare tijd lijkt me?), maar na binnenkomst
blijkt opener Stolen Babies al aan hun set begonnen te zijn. Meer dan vluchtig even het nummer Awful Fall
(van hun onlangs verschenen album There Be Squabbles Ahead)
meepikken zit er helaas niet in, maar ik kan je wel vertellen dat het er erg bijzonder uitgedost uitziet allemaal,
vooral zangeres/accordeoniste Dominique Perso springt er wat dat betreft extra uit.
En op deze manier kan drummer Gil Sharone zich vast opwarmen voor de ietwat heftigere shit die de beste man later op
de avond nog uit z’n drumstel moet zien te halen tijdens het hoofdprogramma.
Dan is dus de band aan de beurt waar ik eigenlijk voor naar Londen was gekomen: Between the Buried and Me. Dit
progressieve, technische death metal collectief maakt op cd wel zo’n godsgruwelijk indruk op me dat ik al sta te
watertanden tijdens de soundcheck van de band. Maar als het dan echt gaat beginnen, blijk ik niet de enige te zijn
die speciaal voor deze band is gekomen. Meteen gaat het publiek los op het geniale Sun of Nothing. Het geluid
moet zijn weg nog wat vinden in het begin, maar na een paar minuten zijn alle instrumenten goed te horen en kan het
feest echt beginnen. Uiteraard kun je als Between the Buried and Me in een minuut of veertig maar een paar
nummers spelen, aangezien een nummer van tien minuten ze niet vreemd is. De setlist wordt vervolgd met
Ants in the Sky, inclusief country/hoemppa stuk. Fantastisch! Bassist Dan Briggs is ook geweldig te horen, net
als op cd, en de beste man gaat als bezetene tekeer op z’n frethals en tovert de een na de andere geweldige baslijn
uit de hoge hoed. Drummer Blake Richardson strooit met ingewikkelde breaks alsof ie simpel lopende band-werk aan het doen is
en de beide gitaristen strooien met prachtharmonieën alsof John Petrucci en Mikael Akerfeldt een gitaarduel
aan het uitvechten zijn! Vooral tijdens het meest progressieve en melodieuze nummer Prequel to the Sequel
komt dit fantastisch uit de verf, maar weet de band ook tijdens de bulderende death metalriffs te overtuigen.
Klein minpunt is dat tijdens de cleane zangpartijen van Tommy Rogers het volume niet wordt aangepast, waardoor deze
af en toe wat verzuipen in het geheel. Maar niet gevreesd, het publiek kent massaal de tekst en zingt de zanglijnen
uit volle borst mee. Vooral tijdens afsluiter, tevens plichtnummer Mordecai staat er een gozer voor me die
volledig in het nummer opgaat. Als een Iron Maiden freak die voor het eerst zijn helden aan het werk ziet van
tien meter afstand! Prachtig om te zien! Ja, dit alleen al was me de reis wel waard, maar het volgende hoogtepunt
dient zich nog aan!
En dit hoogtepunt heet natuurlijk The Dillinger Escape Plan. Helaas komt het wel eens voor dat je in een
uitverkochte tent niet echt een geweldige plek weet te bemachtigen en dat was nu ook het geval. Rare aan deze zaal is toch
wel dat, in plaats van een verhoging achterin, het gedeelte vóór het podium juist verhoogd is. Als je daar dus buiten staat
is het lastig om over all hoofden heen te loeren. Maar gelukkig ben ik bijna 1m90 dus ik kon de show van
deze verschrikkelijk energieke band nog uitstekend volgen. Ook is het natuurlijk erg sociaal dat gitarist Ben Weinman
en zanger Greg Puciato regelmatig op het drumstel, in de versterkers en in de lichtmasten (!) klimmen, zodat de mensen
achterin ook nog wat kunnen zien…
Nee serieus, wat een enorme energie en intensiteit straalt dit vijftal toch uit! Al meteen tijdens het openingsnummer
Panasonic Youth gaan de heren als een bezetene tekeer en wordt het publiek maximaal opgefokt. Helemaal een massale
gekte ontstaat tijdens het van Calculating Infinity afkomstige tweede nummer 43% Burnt, waarbij Puciato het publiek induikt, gevolgd
door gitarist Weinman, die vervolgens achteloos zijn gitaarfretcapriolen continueert. De security is hier iets minder
blij mee en laat de band via een briefje weten hier niet van gediend te zijn. “Do that again and the power will be
shut down”, leest Puciato voor en reageert: “What the fuck man?! I thought this was London, home of punk-rock, of
bands like The Sex Pistols and The Clash! Not the goddamn Sovjet Republic!”.
Hilariteit alom dus, maar de show gaat door. Met nummers als Setting Fire to Sleepless Giants, Unretrofied
en Black Bubblegum worden ook wat rustpuntjes ingebouwd, maar de hectiek en de overweldigende breaks en riffs voeren
uiteraard de boventoon. Baby’s First Coffin, Hollywood Squares en Sunshine the Werewolf
blazen als een wervelwind over je heen en, hoewel het geluid niet geweldig goed was, was het allemaal best goed te
volgen. Zie onderstaande You Tube filmpje voor een impressie van het knotsgekke eind van het concert…
Al met al dus een concert om van te smullen dus.
Een hoogtepunt van de avond kan ik ook niet noemen, zowel Between the Buried and Me als
The Dillinger Escape Plan leverden ieder op hun eigen manier een topoptreden af. Eerstgenoemde vooral wat betreft
het enorm hoge muzikale niveau, laatstgenoemde meer qua ultiem vermaak. Een topavond in een topstad en aangezien
het om half 10 reeds afgelopen was, was deze avond ook nog lang niet ten einde!
Links: