The Black Crusade in de Heineken Music Hall
Amsterdam, 30 november 2007
En gerechtigheid geschiedde deze avond….het door de jaren heen zo door tegenslagen geplaagde, maar stug volhoudende, Machine Head staat met de prima schijf The Blackening weer volop in de schijnwerpers en staat toch maar mooi voor een, ondanks de forse entreeprijs, uitverkochte Heineken Music Hall te spelen! Al zal de aanwezigheid van de supportacts, stuk voor stuk toppers in hun genre, ook daarin meegespeeld hebben. Na een fijne tocht langs de idyllische files van Amsterdam maakte iedereen zich op voor een der potentieel leukste metalconcerten van het jaar.
Shadows Fall
Helaas bleek de informatie dat Shadows Fall om kwart over zes zou beginnen niet te kloppen. Toen ondergetekende zich kort na zessen bij de zaal meldde, in de veronderstelling keurig op tijd te zijn, bleken de heren al aan hun laatste nummer bezig te zijn. Helaas is dat te kort om zelf een onderbouwde indruk weer te geven van het gepresteerde. Het publiek kon in ieder geval het gebodene waarderen.
Het is natuurlijk een schande dat een band van het kaliber Arch Enemy welgeteld vier nummers kon spelen alvorens het veld te moeten ruimen voor de crew van Dragonforce. Verbazing en verontwaardiging alom, als frontdame Angela Gossow na verpletterende versies van onder andere My Apocalypse en Nemesis al het laatste nummer aankondigt. Gelukkig dat de band het koppie niet laat hangen en met We Will Rise op een daverende manier afsluit. Het zaalgeluid is echt opvallend goed en band en publiek willen graag nog even doorfeesten, maar helaas, de stagemamager is onverbiddelijk. Desondanks zit de sfeer er verder goed in.
Dragonforce
Je mag gerust stellen dat Dragonforce de vreemde eend in de bijt is vandaag. De Engelse formatie staat qua sound, looks en attitude vrijwel haaks op hun Amerikaanse en Zweedse collega’s. Het publiek was ook al bij voorbaat in twee kampen verdeeld, waarbij het sceptische kamp duidelijk de overhand had. Het pleitte dan ook voor de band dat ze gewoon hun eigen ding deden. Men had de luxe om ruim drie kwartier te mogen spelen en die werden dan ook goed gevuld met ellenlange nummers als Through the Fire and Flames en Valley of the Kings, die uiteraard nokvol gevuld waren met de instrumentale krachtpatserij, rare bokkensprongen en de macho (zeer verwijfde poses) waar men bekend om is. Het publiek kregen ze zowaar aardig mee, al hoorde ik ook aardig wat afwijzende klanken. Over klanken gesproken, hun geluidsman kunnen de heren maar beter naar huis sturen, want de balans tussen de instrumenten vloog het gehele optreden alle kanten op, wat hun toch al drukke muziek alleen nog maar chaotischer maakte.
Trivium
En dan Trivium! Zelden een band meegemaakt die zo duidelijk het (oude) Metallica als lichtend voorbeeld neemt. De houding op het podium, de stem van Matthew Heafy, de opbouw van de nummers en de riffstructuren, de energie op het podium en zelfs de podiumopstelling met de vele microfoons zijn regelrecht gejat van de oude helden. Maar het moet gezegd worden, muzikaal staat het werkelijk als een huis. Bijna een uur lang mochten we genieten van het- ondersteund door een vette geluidsmix- verschrikkelijk strakke spel van de heren. Gitarist Corey Beaulieu neemt tegenwoordig wijselijk alle screams voor zijn rekening en dat is een hele verbetering sinds de laatste keer dat ik deze band heb mogen aanschouwen. Nummers als Detonation van hun laatste schijf worden door het publiek enthousiast ontvangen, maar vooral bij de afsluitende “oudjes” Rain en Pull Harder On The Strings Of Your Martyr gaat het echt lekker los. Overtuigende show!!
Machine Head
Na al die jonge honden is het dan tijd voor de veteranen van Machine Head. En dat de oudjes het nog best doen, wordt overtuigend bewezen door Rob Flynn en zijn kompanen. Met een knallende uitvoering Clenching The Fists Of Dissent is de toon gelijk gezet voor een zeventig minuten durend feestje in de Heineken Music Hall. Het publiek ging gelijk al aardig los, maar vooral bij de oude hits als Old en Take My Scars verandert de vloer in een grote deinende massa. Jammer dat tussen de nummers door Flynn ruim de tijd neemt voor zijn aankondigingen en (weliswaar oprechte) dankbetuigingen. Het haalt wat vaart uit het optreden, al was het stilstaan bij wijlen Dimebag Darrel en de navolgende ovatie een mooi moment. De platen Supercharger en The Burning Red worden deze vanavond compleet genegeerd maar er zal geen fan om gerouwd hebben. Integendeel, die wil knallers als Imperium, het werkelijk prachtig uitgevoerde Descend the Shades of Night en uiteraard de vertrouwde afsluiter -en tevens absoluut hoogtepunt- Davidian. De moshpit is werkelijk immens en aan het einde van het nummer lijkt de energie van de massa nog lang niet op. Maar helaas, de koek is op en de band keert niet terug voor een toegift. Een kleine anticlimax, maar al met
al een heerlijk beukavondje.
Link: