Sonata Arctica en Epica in de Melkweg

Geschreven door op 07-12-2007 om 14:40.

Sonata Arctica en Epica
26 november 2007 – Melkweg, Amsterdam

In enkele jaren is Sonata Arctica uitgegroeid tot een van de meest populaire Finse metalbands. De band stond voor lang te boek als een power metalband bij uitstek, maar de laatste jaren hebben is er toch flink van die koers afweken. Dit jaar brachten de heren hun nieuwe album Unia uit, gevolgd door een Europese tour samen met labelgenoten Epica en Ride the Sky. Na enkele lange weken werd de tour afgesloten met een extra show(zonder Ride the Sky) in de Melkweg te Amsterdam.

Epica

Alvorens iemand een voet in de Melkweg had gezet, werden bezoekers er met een briefje op attent gemaakt dat Epica zangeres Simone Simons door aanhoudende ziekte er deze avond niet bij zou zijn. Het optreden zou desondanks gewoon doorgaan.

Aanvankelijk leek er ook niets aan de hand te zijn. De band zette zoals gewoonlijk het eerste nummer in, alleen toen het tijd was voor Simone om op te komen bleef het leeg op het podium. De zanglijn bleef echter niet oningevuld, een mager toetsenlijntje kwam er in plaats van de vrouwelijke vocalen. Zeer, zeer teleurstellend. Aan de bandleden was duidelijk te zien dat ze maar moeilijk raad wisten met deze situatie. Gitarist/vocalist Mark Jansen lichtte na het openingsnummer deze ongewone situatie toe en sprak zijn hoop uit dat men alsnog een goede avond zou hebben en er het beste van zou maken. Het overgrote deel van het publiek leek het daarmee eens te zijn, want er werd volop meegezongen, gepit en geheadbanged.

Ondanks het feit dat het belangrijkste element van de band, zette Epica (‘min een’) toch een heel redelijk optreden neer. Natuurlijk niet vergelijkbaar met een regulier optreden van dit Nederlandse gothic gezelschap, maar gezien de omstandigheden bracht de band het er goed vanaf. Het mysterieuze sfeertje was door het ontbreken van Simone natuurlijk afgedaan, maar door het vrij zware geluid kwam er een heel andere kant van Epica boven, namelijk de harde kant. Naarmate het concert vorderde kwam zowel band als publiek beter in het nieuwe ritme van de muziek. Nieuwe en oude nummers werden ontvangen alsof het een gewone show met zangeres betrof, hulde voor de band en in het speciaal Mark Jansen, dat men zelfs zonder frontvrouw zo’n sterke show weet neer te zetten.

Overigens kreeg Epica tegen het einde van de set nog steun van een bekend gezicht. Sonata Arctica zanger Tony Kakko komt, onder luid gejuich, met een bakje tomaten het podium op, ‘voert’ zowel band als publiek en neemt zelfs een stukje zang voor zijn rekening. Het is typerend voor de humor van deze sympathieke Finse zanger; humor waar de aanwezigen nog meer mee te maken zouden krijgen..

Ecliptica

Tijdens de binnenkomst in de zaal was het al druk, tijdens het ombouwen was de zaal werkelijk afgeladen vol. Een extra show van Sonata Arctica bleek dus geen overbodige luxe te zijn. De heren zijn al jaren immens populair en hun laatste werk, Unia, zal daar ongetwijfeld ook een steentje aan hebben bijgedragen dat het ook deze avond weer vol zat. Evenals bij vorige shows werd het podium weer gesierd door een prachtig achtergronddoek en de bekende ‘ijsboxen’ en kon na ongeveer een kwartiertje ombouwen het Finse vijftal van start gaan.

De eerste tonen van Black and White werden met veel enthousiasme ontvangen, het was meteen duidelijk dat velen hier lang naar toe hadden geleefd en blij waren dat het eindelijk zover was. Ondanks dat het een relatief nieuw nummer was, leek het gros van de aanwezigen goed voorbereid naar Amsterdam te zijn gekomen. Meezingen was voor de meesten zelfs bij de tracks van Unia geen probleem. Dat er werd meegezongen was wellicht ook wel nodig, want vooral in het begin kwam de stem van Tony nauwelijks boven de instrumenten van zijn bandleden uit. Zelf had de heer Kakko dit ook door en daardoor kon het probleem na enkele nummers al verholpen worden.

Al na twee nummers is het tijd voor de eerste klassieker, Victoria’s Secret. Het was het begin van een evenwichtige verdeling van oud en nieuw werk. Het publiek genoot zichtbaar van het oude, snellere werk, maar wist ook de nummers van Unia en Reckoning Night zeker op waarde te schatten. Zelfs voor mensen die de beide albums niet zo fantastisch vonden, hadden op deze manier maar weinig aan te merken op een vette setlist.

Maar wat is een goede setlist zonder een goed geluid? Juist, vrij weinig. Gelukkig viel er bij Sonata Arctica weinig te klagen over het geluid of de afstelling van de instrumenten. Vooral wat verder weg in de zaal, was er een mooi geluid te horen. Zelfs de toetsen, die meestal het grootste slachtoffer zijn bij een slechte afstelling, kwamen kraakhelder door. Als je dan eenmaal een goede setlist en een goed geluid hebt, wat heb je dan nog nodig? Strak spel natuurlijk! En of dat als vanouds zou zijn dat was, voor de mensen die Sonata deze tour voor het eerst zagen nog maar de vraag. Want kon de nieuwe gitarist Elias Viljanen, sinds augustus officieel lid van de band, de in diezelfde maand vertrokken Jani Liimatainen doen vergeten? Het antwoord is eenvoudig en kent twee letters: Ja. Niet alleen was er tijdens de nummers niets op zijn spel aan te merken, Viljanen kreeg tussen de nummers een moment de tijd om zijn kunsten (de prachtige Child in Time solo) te vertonen. Wie twijfels had over zijn aanstelling, was ze na dat moment wel kwijt.

Tot slot nog de kers op de taart van elke Sonata Arctica show: de performance. Zanger Tony Kakko staat bij de fans bekent om zijn grappen, sketches, vele (vreemde) bewegingen en enthousiasme, en ook deze keer stelde hij niet teleur. De laatste keer dat de heren in Nederland waren kreeg men zangles, nu was het tijd voor de kinderhobby van Tony, drummen. Opgesplitst in drie delen, zong de zaal omstebeurt een Tsh (hi-hat) tak(snare) of boem (bass) zodat men uiteindelijk bij een drumritme van de Queen-hit We Will Rock You terecht kwamen. Een geniale actie die fantastisch uitpakte, zeker toen van men naast het drummen ook nog eens meezong. Erg tof.

Maar jammergenoeg volgt daarna al snel het gebruikelijk slotnummer The Cage, waarmee de hele zaal nog eens flink los gaat. Natuurlijk volgde daarna nog Vodka (Hava Nagila) om de avond echt tot een einde te brengen. Het was wederom een belevenis van formaat; een fantastische show van een van de meest bekende Finse bands, Sonata Arctica.

Links:


website stats