Slayer in Londen? Dat is natuur… Wacht even. Slayer? Was die band niet gestopt? Nou, ja en nee. Na een uitgebreide afscheidsgroet viel het doek voor de beste en meest constante thrashband aller tijden in 2019. Maar af en toe een los concert had zanger/bassist Tom Araya (de reden van de pensionering van de band) niet uitgesloten. En zo stond Slayer op een zomerse zondag zomaar in Finsbury Park in Londen. Slayer-adept Remco Faasen nam de trein onder het Kanaal en sloot aan.
De reden voor Slayer om weer eens de overstap naar Europa te maken was het afscheidsfeestje van Black Sabbath en Ozzy Osbourne in Birmingham. De band plakte er nog een optreden in het Welshe Cardiff en dus een in Londen aan vast. Op de weg terug naar huis volgde nog een concert in Canada en er staan er nog twee in de Verenigde Staten op het programma voordat het doek voorlopig of definitief weer valt. Maar dus eerst het treffen in Londen waar ook Neckbreaker, Hatebreed, Mastodon, Anthrax en Amon Amarth voor waren uitgenodigd. Uw verslaggever is nog bij het Arsenal-stadion te vinden als de eerste bands aftrappen maar is keurig op tijd als het swingende intro van The Blues Brothers klinkt. Een film uit 1980 en daarmee maar een jaar ouder dan Anthrax, dat voor de zesduizendste keer Among the Living laat klinken, maar dan wel met het enthousiasme alsof het voor het eerst is.
Anthrax na het Black Sabbath/Ozzy Osbourne-concert in Birmingham, een dag voor het optreden in Londen
De eerste klanken van Caught in a Mosh zorgen voor de definitieve omarming van publiek voor band, dat er zoals vanouds weer vol opklapt. Gitarist Scott Ian jut de festivalweide op, zanger Joey Belladonna heeft het hele podium al verkend, bassist Frank Bello stuitert in het rond, gitarist Jonathan Donais concentreert zich op zijn solo’s en drummer Charlie Benante plamuurt alle gaatjes dicht. Het is een Madhouse: voor en op het podium. Metal Thrashing Mad komt langs want de jaren ’80 zijn bij Anthrax nooit voorbijgegaan. Lekker meebrullen met I Am the Law: de vaart zit er goed in en de zon breekt zelfs door.
Het is een feest der herkenning: Anthrax brengt werkelijk niets nieuws terwijl Belladonna iedereen die vooraan staat bijna persoonlijk lijkt te willen groeten en Donais er weer eens een lekkere solo uitgooit. Of het nieuwe moeten de drums van Benante zijn, waar zijn eigen Funko Pops-afbeeldingen op te zien zijn, met Homer Simpson er tussen hangend. Antisocial komt uiteraard langs (vuisten in de lucht: you’re anti, you’re antisocial!) en ook Got the Time. Indians is er weer bij maar wordt bij de climax van het nummer gek genoeg stilgelegd. Scott Ian heeft zojuist de wardance aangekondigd en Joey Belladonna is tot grote schrik van de security op weg naar het publiek voor het podium als Charlie Benante ermee stopt. Volgens Ian om ervoor te zorgen dat de ene kant van het publiek net zo uit zijn dak gaat als de andere kant, maar dat lijkt vooral geïmproviseerd. De band begint daarna doodleuk een aantal seconden voor het wardancedeel en dan mogen we alsnog los. Met de mededeling volgend jaar terug te komen met een nieuw album op zak nemen de heren afscheid.
In de hoofdstad van het land der Saksen melden zich de vikingen in de vorm van Amon Amarth en zij maken gelijk duidelijk wie zij zijn: Guardians of Asgaard. De great heathen army hangt centraal achter het drumstel van Jocke Wallgren, aan weerszijden geflankeerd door twee enorme vikingstrijders, die zachtjes heen en weer wiegen dankzij de inmiddels opgekomen wind. Zanger Johan Hegg heeft uiteraard het hoogste woord en zet Shield Wall in. De Zweed is goed bij stem en brult er lustig op los terwijl de catchy melodieuze death metal van zijn band doordendert. De opperviking is overigens gehavend: hij heeft een witte pleister op zijn getatoeëerde elleboog en dat staat allemaal een beetje koddig in contrast.
Amon Amarth in Londen
Maar wat maakt het uit, we springen mee met Crack the Sky al zal de Britse seismologische dienst niet direct een waarschuwing doen uitgaan want er blijven nogal wat mensen met de voeten op de grond staan. Uw verslaggever van dienst heeft de heren dan ook wel eens wat pakkender horen spelen en neemt dus maar weer plaats in zijn campingstoel die gewoon is toegestaan op dit terrein! Snacks mogen ook mee en drank wordt gewoon geserveerd in blikjes dus die Engelsen weten hoe het moet. En met die Brooklynpils is niets mis.
Zoals het springen niet echt wil lukken, geldt dat ook voor het op de grond zitten en roeien tijdens Put Your Back Into the Oar, dus we gaan gauw door met The Way of Vikings en First Kill. Amon Amarth heeft de levende attributen thuisgelaten en is nu meer dan ooit aangewezen op de vocalen van Hegg want de rest van de bandleden lijken nog bang te zijn voor de eigen schaduw. De Zweed doet echt zijn best maar het blijft toch allemaal wat plichtmatig. Raise Your Horns is dan wel weer lekker en hier en daar gaan er wat hoornen en opblaasbare bijlen de lucht in. Het publiek is vandaag gewoon voor Slayer gekomen en wil verder geen poespas. Direct daarna verdwijnt de band snel van het podium alsof er toch nog een legertje Saksen is gesignaleerd maar al snel komt iedereen weer terug en heeft Johan Hegg een enorme hamer meegenomen. Tijdens een regulier Amon Amarth-concert slaat hij er een zeemonster mee aan puin, nu laat hij het ding op de grond vallen, hetgeen een flinke rookwolk en het nodige vuur doet veroorzaken. Ondertussen is als encorenummer Twilight of the Thunder God ingezet, waarna de vikingen toch maar de aftocht blazen.
De komst van Slayer loopt wat uit omdat het immense doek voor het podium niet recht wil hangen en uiteindelijk besloten wordt het ding maar vast naar beneden te halen. Na een video vol willekeurige beelden uit de bandhistorie weerklinkt Delusions of Saviour (de intro van wat voor altijd de laatste Slayer-plaat zal blijven: het inmiddels tien jaar oude Repentless) en daarna de eerste tonen van South of Heaven voordat de mannen het podium betreden. Gary Holt, Paul Bostaph, Kerry King en Tom Araya. Gewoon weer Slayer op een podium, alleen die constatering is genoeg voor ongekende gelukzaligheid. De band klinkt wat onwennig en het geluid waaiert teveel over het veld maar dat laatste euvel is bij tweede nummer Repentless al opgelost en dat eerste toch echt wel bij het derde pareltje: Disciple. Lekker meebrullen: ‘God hates us all!’.
Slayer na een concert in Chicago, Verenigde Staten op 22 september 2024
Die by the Sword komt voorbij: niks minder dan kicken en ook het machtige Jihad is er: een onderschat nummer van het album Christ Illusion. Achter de band zetelt De Gehoornde op een troon en Hij ziet dat het goed is. De heren Holt, Bostaph en King zijn nog volop actieve muzikanten, Tom Araya is echt uit pensioen gekomen (al stond Slayer vorig jaar ook al twee keer op een podium) maar de paar jaar rust hebben hem goed gedaan. Hij oogt relaxed en energiek, hoewel wel wat grijzer, maar is vooral goed bij stem. De uithaal waarmee War Ensemble wordt geïntroduceerd is indrukwekkend. In Londen vond een dag eerder de Pride plaats maar de roze liefdevolle gedachte is weer helemaal verdwenen. Vandaag is het zwart en zitten we vol haat. Niet lang nadat Slayer stopte, vloog de wereld in brand. Juist nu het er met de dag een beetje kutter wordt, is de band er weer. En hoe.
Luister maar eens naar de passie en agressie van Chemical Warfare, inclusief iconische Araya-schreeuw en na Reborn komt Mandatory Suicide. Er zit echt nog geen sleet op deze band, want dit monster van een nummer wordt in een waanzinnige versie gebracht. Good old Born of Fire is ook van de partij en Kerry King leeft zich er lekker mee uit op de gitaar. Aandacht voor de liefde is er trouwens ook vandaag, maar wel op een heel verkeerde manier met Dead Skin Mask: het nummer maakt bij uw verslaggever nog net zoveel indruk als de eerste keer dat hij het hoorde. In 19 fokking 90. Van datzelfde Seasons in the Abyss-album komt Spirit in Black in een werkelijk fenomenale uitvoering, terwijl Gary Holt’s gitaar inmiddels van een eerbetoon aan wijlen Jeff Hanneman is voorzien.
Hate Worldwide is van recenter datum maar ook erg welkom, al volgt er daarna een vlammend applaus bij de eerste tonen van Seasons in the Abyss: één van de indrukwekkendste nummers uit de bandhistorie en nog steeds een absoluut meesterwerk uit de koker van Hanneman. Tegen het einde van het nummer valt Araya’s microfoon uit maar hij werkt weer op tijd om Hell Awaits van vocalen te voorzien. De absolute verrassing van de set is 213, dat alleen een paar keer na de release van Divine Intervention in 1994 op de setlist stond. Er zit ook nog een stukje Black Sabbath in de set, want vanuit Birmingham is Wicked World meegenomen: terug te vinden op het eerste album van de band waar een dag eerder afscheid van is genomen en daarmee met afstand het oudste nummer op de setlist. Slayer heeft het nummer echter om Postmortem heen gevouwen. Een keuze die van mij niet had gehoeven maar wie luistert er nou naar mij? Do you wanna die?! De pit weer er in ieder geval raad mee.
Paul Bostaph mag Raining Blood van een haast tergend langzaam intro voorzien waardoor het kippenvel met dikke, dikke lagen op mijn armen staat als het geweld eenmaal losbarst. Angel of Death is vervolgens de superieure afsluiter van een niet meer verwacht weerzien met Slayer. Of het nog een keer tot een weerzien komt? Have a nice life, geeft Tom Araya het publiek mee als hij als laatste van de bandleden van het podium verdwijnt. Waarschijnlijk dus niet, maar wat liet zijn band een geweldige laatste indruk achter. Slayer kwam weer eens, zag het aan en overwon alles.
Datum en locatie
3 juli 2025, Finsbury Park, Londen
Link: